Giampaolo Dallara to żywa legenda w świecie samochodów sportowych i wyścigowych. Włoch, urodzony w 1936 roku, osobiście lub poprzez założony w 1972 roku zakład firmowany własnym nazwiskiem, uczestniczył w projektowaniu dziesiątek, a raczej setek samochodów osobowych i torowych. Wśród tych najważniejszych można wymienić Lamborghini Miurę, Lancię Stratos, De Tomaso Panterę, Maserati MC12, Bugatti Veyrona, Alfę Romeo 4C, bolidy Formuły 1 od Williamsa po Haasa, bolidy serii IndyCar, samochody różnych szczebli GT czy prototypy klasy LMP. Dla niewtajemniczonych jednak nazwisko Dallara mogło być zupełnie obce. Dlaczego? Otóż przez wszystkie lata imponującej kariery na drogi publicznie nie wyjechał ani jeden samochód marki Dallara. Do czasu...
Rozważania nad pierwszą, drogową Dallarą trwały przez długie lata aż do 2015 roku, w którym grupa dwudziestu inżynierów i pięciu mechaników otrzymała od Giampaolo Dallary zadanie specjalne: zbudowanie sportowego samochodu na zwykłe drogi i tory wyścigowe, który dawałby jak największą przyjemność z jazdy i podsumowywał dokonania zakładów Dallara Automobili. Dlaczego nie zrobiono tego wcześniej? Problemem był między innymi... czas i dziesiątki innych projektów (firma wylicza, że każdego weekendu na całym świecie ściga się około 300 samochodów wszelkiego rodzaju, za których powstanie odpowiada). Pierwszy prototyp ukończono w osiemdziesiąte urodziny Włocha. Pierwszy egzemplarz modelu, który nazwano Stradale - po prostu "drogowy" - został oddany w ręce właściciela w połowie listopada 2017 roku, a w pierwszą przejażdżkę auto zabrał sam Dallara.
Dallara Stradale od samego początku powstawała jako lekki, bezkompromisowy pojazd sportowy, w którym podwozie oraz aerodynamika mają pierwszeństwo przed wszystkim innym. Pojazd zbudowano na węglowym kadłubie z aluminiowymi ramami pomocniczymi i przykryto węglowymi panelami karoserii z licznymi kanałami powietrznymi, która może przybrać kilka form. Podstawowe Stradale to surowa barchetta bez drzwi, bez dachu, bez szyb, wzorowana na jednomiejscowych samochodach wyścigowych. W konfiguracji roadster otrzymamy m.in. pełnowymiarową przednią szybę, a po instalacji węglowej, T-kształtnej ramy Stradale przeobrazi się w targę. Ostatnia konfiguracja to coupe z pełnowymiarowym, przeszklonym dachem z unoszonymi do góry drzwiami w postaci bocznych szyb (zwykłych drzwi nie ma w żadnej konfiguracji, a rozwiązanie takie pozwoliło na uzyskanie bardzo sztywnej konstrukcji). Kolejna opcja to duże, węglowe skrzydło z tyłu samochodu, przeznaczone dla tych, którzy zamierzają odwiedzać często tory wyścigowe.
Wsiadanie do środka wymaga od kierowcy i pasażera pewnego wysiłku i zwinności: należy pokonać wysokie, boczne ściany i oprzeć się na schodku z zapraszającym "step here", umieszczonym u podnóża siedzeń. Same siedzenia to obicia przymocowane bezpośrednio do kadłuba. Za oparciami ukryto niewielkie schowki, w których jest wystarczająco miejsca na kaski. Najważniejsze przełączniki skupiono na węglowej kierownicy, którą operujemy bez żadnego wspomagania. Samochód waży na sucho zaledwie 855 kilogramów (poliwęglanowa, przednia szyba to kolejne 7 kilogramów, cały dach to około 35 kilogramów).
Niezależne zawieszenie samochodu opracowano z wykorzystaniem firmowego symulatora, najnowocześniejszego urządzenia tego typu na świecie, a kształty karoserii powstały w fabrycznym tunelu aerodynamicznym Dallary we współpracy z Granstudio. Na życzenie pojazd może zostać wyposażony w adaptacyjne zawieszenie, pozwalające m.in. na zmniejszenie prześwitu o 20 milimetrów w trybie Racetrack. Standardem jest ABS oraz systemy kontroli stabilności i trackji od Bosch Engineering z możliwością dezaktywacji, przygotowane specjalnie dla auta ogumienie Pirelli, elementy układu hamulcowego od Brembo oraz pasy bezpieczeństwa Sabelt. Opcje: system telemetryczny, kamery czy sportowy wydech.
Stradale korzysta z turbodoładowanego, rzędowego, 16-zaworowego silnika o czterech cylindrach z - mały zgrzyt - rodowodem Forda. Jednostkę o pojemności 2,3 litra umieszczono w pozycji centralnej i połączono z ręczną skrzynią o sześciu biegach (opcja: zrobotyzowana zmiana biegów łopatkami przy kierownicy z trybami pracy Normal i Sport), która wysyła napęd na tylne koła. Motor generuje okrągłe 400 koni mechanicznych przy 6,2 tysiącach obrotów na minutę, a w zakresie od trzech do pięciu tysięcy obrotów na minutę dostarcza 500 niutonometrów. W najlepszym przypadku na jedną tonę przypada aż 468 koni mechanicznych!
Włoska maszyna ma rozpędzać się do setki w czasie 3,25 sekundy (tą samą prędkość wytraca na 31 metrach), przyspieszać na piątym biegu z 80 do 120 km/h w niecałe 3,5 sekundy, a ze 100 do 200 km/h w 8,5 sekundy. Prędkość maksymalna sięga 280 km/h, przy których docisk aerodynamiczny z opcjonalnym skrzydłem przekracza 820 kilogramów! Przeciążenia w zakrętach: ponad 2 g. Okrążenie toru testowego "Top Gear": jedna minuta i 12,8 sekund, na równi z Ferrari 488 Pista i ponad pół sekundy szybciej od 700-konnego Porsche 911 GT2 RS! To wszystko mówi samo za siebie.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 20.07.2019
