W 1981 roku do słynnego wyścigu górskiego na szczyt Pikes Peak, w którym od prawie siedemdziesiąci lat rywalizowali przede wszystkim amerykańscy kierowcy na amerykańskich maszynach, a także śmiałkowie z okolicznych krain, dołączyły pierwsze zespoły z Europy z ogromnym apetytem na zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Wymagająca impreza przyjęła z otwartymi ramionami między innymi ekipę Audi oraz Michele Mouton, która dwa sezony wcześniej zdobyła drugie miejsce w rajdowych, samochodowych mistrzostwach świata. Magia Pikes Peak, na którym zaczynała się rewolucja technologiczna, przyciągnęła również Volkswagena.
Niemiecka marka obrała sobie na cel szczyt w Kolorado po serii śmiałych eksperymentów z dwusilnikowymi samochodami, którym marzyły się występy w rajdowej grupie B, a nawet produkcja w wersji dopuszczonej do zwykłego ruchu drogowego. Do niczego takiego jednak nie doszło, ale zdobyte w ciągu kilku lat doświadczenia nie poszły na marne i zostały wykorzystane do ataku na Pikes Peak właśnie.
Eksperymenty w oddziale sportowym Volkswagena zaczęły się od trzybryłowej Jetty, z której w 1981 roku powstał prototyp Twin-Jet z dwoma motorami o pojemności 1,6 litra i mocy 110 KM każdy. Kolejne pod nóż poszło Scirocco drugiej generacji, w którym upchano dwa silniki o pojemności 1,8 litra i łącznej mocy około 360 KM, pozwalającej na rozwinięcie aż 290 kilometrów na godzinę. Później przygotowano kolejne Scirocco z nowymi silnikami z 16-zaworowymi głowicami, z którym poszło tak nieźle, że można było zacząć rozmowy o przygotowaniu samochodu do sprzedaży. Gdy nic z tego nie wyszło uwagę zwrócono na niczego nie spodziewającego Golfa oraz Pikes Peak.
Pierwszy Golf z dwoma silnikami, znany jako Twin Golf, zasilany był wolnossącymi jednostkami o pojemności ponad 1,8 litra po modyfikacjach Oettingera i sumarycznej mocy prawie 400 KM, która lądowała na wszystkich czterech kołach. Pikes Peak, gdzie z każdym metrem wysokości rzednie powietrze i tym samym spada moc silnika, nie było jednak odpowiednim miejscem dla jednostek wolnossących i pierwsza próba Volkswagena w 1985 roku nie przyniosła marce wiecznej chwały: miejsce trzecie. Wygrała Mouton w samochodzie Audi.
Odpowiedzią na niedostatki mocy już w sezonie 1986 był drugi Twin Golf, do którego trafiły dwa silniki z turbodoładowaniem. Aby utrzymać się w tej samej klasie pojemności koniecznie było sięgnięcie po mniejsze jednostki, niż poprzednio. Dwa, umieszczone poprzednie motory o pojemności 1,3 litra pobrano z modelu Polo i uzbrojono w turbosprzężaki KKK oraz wtrysk paliwa Bosch K-Jetnornic. Każdy z rzędów czterech cylindrów wypluwał po 254 koni mechanicznych przy siedmiu tysiącach obrotów na minutę oraz po 260 niutonometrów tysiąc obrotów niżej. W sumie: jakieś 508 KM oraz 520 Nm. Auto przy masie tylko 1050 kilogramów mogło rozpędzić się do setki w jakieś 3,5 sekundy i rozwinąć prędkość maksymalną aż 310 kilometrów na godzinę!
Tak samo, jak w przypadku pierwszego podejścia do przeszło 19-kilometrowej wspinaczki na Pikes Peak, maszynę oddano w ręce niemieckiego oraz europejskiego mistrza rajdowego, Jochiego Kleinta. Walka z czasem i siłami natury, która między 2862, a 4302 metrami nad poziomem morza potrafiła przybrać bardzo różne postacie, zakończyła się na miejscu czwartym. Najlepszy wynik uzyskał Bobby Unser w potworze przyszykowanym przez Audi.
Rok później Volkswagen podjął trzecią i ostatnią próbę ataku na Pikes Peak, w związku z którą przygotowano zupełnie nowy samochód. Był nim trzeci i ostatni Twin Golf, prototyp tylko przypominający auto drogowe, który powstał na dedykowanym podwoziu i który został wyposażony w dwa turbodoładowane silniki o pojemności 1,8 litra i łącznej mocy ponad 650 koni mechanicznych. Kleint w połowie trasy miał najlepszy czas, ale na kilkaset metrów przed metą w samochodzie wysiadło zawieszenie i dalsza jazda była zbyt niebezpieczna. Na tym zakończono cały projekt. Po wygraną po raz trzeci z rzędu sięgnęło Audi, a przez kolejne dwa lata imprezę zdominował Peugeot.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 25.02.2020
