Francuski producent silników Georges Irat wytwarzane pod własnym nazwiskiem samochody reklamował jako "samochód dla elit". Produkcja tych pojazdów rozpoczęła się w 1921 roku, a były one projektowane między innymi przez Maurice'a Gaultiere'a, który wcześniej był zatrudniony w zakładach Delage. Gaultiere odpowiedzialny był za kilka udanych, wyścigowych samochodów Delage i zapewne właśnie te doświadczenia przyczyniły się również do udziału marki Georges Irat w zawodach sportowych już od samego początku jej istnienia.
Marka ta pojawiła się choćby na starcie do pierwszego, 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 1923 roku. Najbardziej znanym kierowcą, jaki zasiadał w wyścigu za kierownicą samochodów Georges Irat był Goffredo Zehender z Włoch, który w roku 1937 był kierowcą rezerwowym fabrycznej ekipy Mercedesa, obok takich sław jak Rudolf Caracciola czy Manfred von Baruchitsch.
Początkowo Georges Irat oferował swoje pojazdy z silnikami własnej konstrukcji o czterech lub sześciu cylindrach i pojemności odpowiednio dwóch oraz trzech litrów. Z biegiem czasu klienci otrzymywali pojazdy wyposażone w sześcio- i ośmiocylindrowe jednostki napędowe produkcji amerykańskiej firmy Lycoming. W ofercie firmy pojawiały się również samochody wyposażone w 4-cylindrowe silniki firmy Ruby oraz Citroen. Producent silników Ruby przejął zresztą znaczącą część udziałów w zakładach Georges Irat w 1934 roku.
Od samego początku istnienia marki Georges Irat jej samochody powstawały w niewielkiej liczbie egzemplarzy, oscylującej w granicach 200 sztuk rocznie. Największą popularnością cieszyły się produkowane w latach 1935-1939 czterocylindrowe, sportowe modele serii MDS oraz MDU, które weszły na rynek po przeniesieniu się zakładów do Levallois. Auta te zostały wyposażone w silniki Ruby o czterech cylindrach rozmieszczonych rzędowo o pojemności prawie 1,1 litra i mocy 33 koni mechanicznych dostępnych przy 3300 obrotach na minutę. Powstawały również wersje o mocy 26 koni mechanicznych. Górnozaworowa jednostka napędowa wyposażona w gaźniki firmy Solex była w stanie rozpędzić ważący zaledwie 650 kilogramów pojazd do prędkości maksymalnej 113 kilometrów na godzinę.
Niewielka moc była przekazywana na przednie koła za pomocą trzybiegowej skrzyni manualnej. Ciekawostką może być fakt, iż stosowany napęd na przednie koła był zminiaturyzowaną kopią rozwiązań stosowanych w amerykańskich luksusowych samochodach Cord L29. Można przypuszczać, że podobieństwo zastosowanych rozwiązań technicznych wynikało z faktu współpracy z firmą Lycoming, która wchodziła w skład imperium motoryzacyjnego Eretta Lobbana Corda. Przedsiębiorstwa Corda produkowały słynne samochody Auburn, Duesenberg i Cord, z których te ostatnie właśnie miały napęd na przednie koła, podobnie zresztą jak słynne amerykańskie samochody wyścigowe Miller.
Georges Irat pomimo niewielkich osiągów wyposażony był w hamulce mechaniczne na cztery koła i niezależne zawieszenie oparte na sprężynach śrubowych z przodu i resorach systemu demi-centilever z tyłu. Samochód wyglądał na znacznie szybszy, niż był w rzeczywistości i może to przyczyniło się do jego handlowego sukcesu. Do wybuchu drugiej wojny światowej, w czasie której dla odmiany produkowano małe automobile o napędzie elektryczny, powstało około 1500 egzemplarzy tego modelu. W roku 1939 zastąpiono go nowym modelem, który otrzymał między innymi jednostkę napędową od Citroena.
Trzeba przyznać, że firma Automobiles Georges Irat nie jest znaną francuską wytwórnią i nie zdobyła sławy jak Delage, Delahaye, Talbo-Lago czy Hispano-Suiza, niemniej jednak niewielka ilość wyprodukowanych egzemplarzy poszczególnych modeli tej marki czyni samochody Georges Irat wyjątkową gratką dla kolekcjonerów i rzadkością na konkursach elegancji samochodów zabytkowych. Sama Firma Georges Irat została zamknięta w 1953 roku po eksperymentach z ciężarówkami z silnikami wysokoprężnymi i nigdy, za czasów swojego istnienia, nie stworzyła prawdziwego "samochodu dla elit", ale stosunkowo niewielka liczba wyprodukowanych egzemplarzy powoduje, że niektóre modele Georges Irat mogą stać się takimi z upływem czasu.
Tekst: Mariusz Relich
Ostatnia aktualizacja: 29.07.2021
