Model Elise, który zadebiutował pod koniec 1995 roku tchnął w zakłady w Hethel nadzieję na nowe, lepsze jutro. Oto w ofercie Lotusa, który kilka lat wcześniej balansował na krawędzi bankructwa, pojawił się zupełnie nowy roadster o świetnych osiągach i prowadzeniu, wyznający tradycyjne zasady i budowany na lekkiej, aluminiowej platformie, która stała się symbolem nowej ery w historii brytyjskiej marki. Sprzedaż samochodów Lotusa podskoczyła z około 750 sztuk w 1996 roku do rekordowej liczby prawie 2,5 tysiąca w roku 1997!
W roku 1998 Lotusowi stuknęło okrągłe pięćdziesiąt lat działalności. Z tej okazji przygotowano limitowane do 50 egzemplarzy Elise 50th Anniversary, a do oferty marki weszły również limitowane modele Esprit Sport 350 oraz Elise Sport 135. Na brytyjskich torach zorganizowano szereg imprez dla właścicieli, w Hethel odbyło się wielkie, urodzinowe przyjęcie, a w październiku na wystawie Birmingham Motor Show pokazano ekstremalny, sportowy model o oznaczeniu 340R - urodzinowy prezent od Lotusa dla Lotusa, który wymyślono razem z magazynem "Autocar".
Model 340R został oparty na Elise pierwszej generacji, którego produkcję zakończono w 2001 roku. Tak samo, jak auto bazowe, charakteryzował się lekką, aluminiową konstrukcją i otwartym nadwoziem. Nadwoziem, które ograniczono do minimum: wszystkie koła zostały odsłonięte i zabezpieczone tylko małymi błotnikami, drzwi nie było w ogóle, a w ich miejscu umieszczono półprzezroczyste panele, jedyną szybą była przednia, po bokach wystawały nagie, aluminiowe belki konstrukcji nośnej, z tyłu rządził odsłonięty wydech i niewielkie skrzydło, a skąpe panele karoserii z tworzyw sztucznych pozwalały na łatwą i szybką wymianę w razie uszkodzenia. Czegoś takiego, jak opcjonalny, miękki dach nie przewidziano w ogóle. Równie spartańskie warunki panowały w środku. Do wyboru była kierownica po prawej lub lewej stronie, a dla osób wybierających się na tor - zdejmowana kierownica.
Specjalnie na potrzeby 340R ogumienie semi-slick z prawem do poruszania się po zwykłych drogach przygotowała japońska Yokohama (z przodu na 15-calowych, magnezowych felgach, z tyłu na 16-calowych). Utwardzone i obniżone zawieszenie zaadoptowano z Elise Sport 135 i sięgnięto po sprężyny Eibach oraz amortyzatory Koni. Standardem były hamulce ze stalowymi, wentylowanymi tarczami o średnicy 282 milimetrów.
Pojazd zadebiutował początkowo jedynie jako koncept, w którym liczba w nazwie miała odnosić się do stosunku mocy do masy wyrażonego w koniach mechanicznych na tonę. Odzew ze strony klientów Lotusa sprawił, że w ciągu kilkunastu miesięcy samochód przygotowano do produkcji seryjnej, którą ograniczono do 340 egzemplarzy. Wszystkie zostały zarezerwowane, zanim rozpoczęto produkcję. Największymi, widocznymi gołym okiem zmianami względem konceptu, była rozbudowa przedniego ospoilerowania, które służyło jednocześnie jako osłona kół oraz zainstalowanie większego skrzydła z tyłu. Reszta zmian chowała się pod spodem i sprowadzała przede wszystkim do takich rzeczy, jak strefy kontrolowanego zgniotu, wyciszenie oraz przystosowanie silnika do norm emisji spalin. Wyboru malowania nadwozia nie przewidziano: wszystkie 340R były srebrno-czarne.
Tak samo, jak w przypadku Elise, sięgnięto po jednostkę napędową Rovera z rodziny K-Series. Umieszczony centralnie, benzynowy silnik o czterech cylindrach i pojemności 1,8 litra legitymował się mocą dochodzącą do prawie 180 koni mechanicznych przy 7,8 tysiącach obrotów na minutę, a za dopłatą można było uzbroić się w mocniejszą wersję, którą producent podkręcił do około 190 koni mechanicznych. W najmocniejszej wersji moment obrotowy dochodził do 189 niutonometrów. Napęd na tylne koła przenosiła ręczna, 5-stopniowa skrzynia biegów, która również pochodziła z katalogu Rovera.
Lotus 340R miał 3,73 metra długości i ważył tylko jakieś 670 kilogramów (dopuszczalna masa własna: 940 kilogramów). Stosunek mocy do masy sięgał blisko 270 koni mechanicznych na tonę. Osiągi bazowej wersji: od zera do setki w 4,4 sekundy, od zera do stu mil na godzinę w 10,9 sekundy i prędkość maksymalna 210 kilometrów na godzinę.
Z puli limitowanej do 340 samochodów około 120 trawiło oryginalnie na rynek Wielkiej Brytanii. Wśród klientów tylko nieliczni zdecydowali się na torową wersję w specyfikacji Track Pack, w której znalazł się fotel tylko dla kierowcy i z której zniknęły takie elementy, jak oświetlenie, błotniki, wycieraczki i katalizatory, a razem z nimi masa własna spadła o kilkadziesiąt kilogramów (stosunek mocy do masy zbliżył się do 340 koni mechanicznych na tonę).
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 14.06.2023
