Swoją działalność w roku 2017 oficjalnie rozpoczęło brytyjskie Gordon Murray Automotive, za którym stał jeden z najbardziej znanych i utytułowanych konstruktorów bolidów Formuły 1. Murray kilkanaście lat wcześniej pożegnał się z McLarenem, niedługo później założył Gordon Murray Design i w końcu zdecydował się na produkcję własnych samochodów pod szyldem GMA właśnie. Nowa firma zaproponowała swoim przyszłym klientom coupe T.50 z umieszczonym centralnie silnikiem V12, wentylatorem wspomagającym pracę dyfuzora oraz trzyosobową kabiną, w której kierowca usadowiony był na środku. T.50 było duchowym spadkobiercą słynnego McLarena F1.
GMA T.50 limitowane było do stu egzemplarzy, zainteresowanych autem było oczywiście więcej. Ostatnie sztuki składano latem 2025 roku. Do tego czasu GMA pokazało również torową wersję T.50 oraz coupe i spydera T.33, a w Gordon Murray Group pojawiło się nowe przedsięwzięcie. Na początku roku zakomunikowano powstanie Gordon Murray Special Vehicles, firmy złożonej z osobnej załogi i działającej w osobnych budynkach, która została dedykowana projektom specjalnym. Podzielono je na trzy grupy: SV Design, czyli auta własnego pomysłu bazujące na modelach produkowanych przez GMA, Heritage, czyli modele czerpiące pełnymi garściami z poprzednich dokonań Murray'a oraz Bespoke, czyli maszyny budowane na specjalne zamówienia według wytycznych klientów w pojedynczych egzemplarzach lub seriach kilku sztuk.
W połowie sierpnia 2025 roku podczas kalifornijskiego Monterey Car Week pokazano dwie premierowe superprodukcje nowej marki. Były to limitowane modele S1 LM oraz Le Mans GTR, oba inspirowane pierwszym i jedynym zwycięstwem McLarena w 24-godzinnym Le Mans, które miało miejsce w debiucie marki w 1995 roku. Triumfowała wtedy załoga prowadząca McLarena F1 GTR, po którego sukcesie przygotowano limitowaną do pięciu egzemplarzy serię drogowego F1 LM. To właśnie na F1 LM wzorowane było coupe GMSV S1 LM, które pewien kolekcjoner zamówił od razu w pięciu sztukach. Drugi model, Le Mans GTR pokazany jako pełnowymiarowa makieta nadwozia, był propozycją zespołu GMSV adresowaną do nieco większego grona miliarderów.
Limitowany Le Mans GTR, noszący wewnętrzne oznaczenie T.56, został zaprojektowany na zmodyfikowanej platformie T.50 z węglowym kadłubem, trzyosobową kabiną z kierowcą siedzącym na środku oraz umieszczonym centralnie silnikiem V12, który został opracowany przez Coswortha w kilku wariantach specjalnie dla Murray'a. Na pokładzie nie ma już wentylatora, który wspomagałby pracę dyfuzora. Zupełnie nową karoserię auta wydłużono na wzór McLaren F1 GTR w specyfikacji LongTail, rysując wysoko wznoszący się dyfuzor i zawijające się ku krawędziom nadkoli skrzydło, pod którym karoseria opada ku górnej krawędzi dyfuzora. Linie coupe inspirowano również wyścigowymi prototypami z lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, jak Matra-Simca MS660, Porsche 917 czy Alfa Romeo 33/3. Z przodu zainstalowano duży splitter, narysowano wnęki świateł łączące się z wlotami powietrza, a na przedniej masce umieszczono miniaturowy spoiler, do którego wprowadzi kanał powietrzny typu NACA. Zwykłych lusterek bocznych pozbyto się na rzecz aerodynamicznie zabudowanych kamer i wyświetlaczy. W porównaniu do T.50 auto urosło o prawie dwadzieścia pięć centymetrów na długość.
Zawieszenie coupe zostało przeprojektowane tak, że jest teraz sztywniejsze i lżejsze. Zachowano identyczny z T.50 rozstaw osi, ale rozstaw kół na obu osiach zwiększono o około dwa centymetry. Konstruktorom udało się również poprawić rozkład masy między osiami i wydajność układów chłodzenia. Seryjnie montowane jest szersze, niż w T.50 ogumienie Pilot Sport Cup 2 od firmy Michelin oraz węglowo-ceramiczne tarcze hamulcowe CCM-R od Brembo (z przodu o średnicy 370 milimetrów, z tyłu 340 milimetrów). Na sucho samochód ma ważyć tylko niespełna 927 kilogramów, o około 30 kilogramów mniej od GMA T.50.
Wolnossące V12 połączono z wlotem powietrza nad dachem samochodu oraz układem wydechowym z Inconelu i tytanu. Jednostka typu GMA z aluminiowym blokiem, aluminiowymi głowicami, tytanowymi korbowodami, tytanowymi zaworami i suchą miską olejową pozostaje elementem struktury nośnej, który zainstalowano tym razem na sztywno w technologii Inclined Axis Shear Mounting (IASM). Motor Coswortha ma prawie cztery litry pojemności i kręci się aż do 12,1 tysięcy obrotów na minutę. Maksymalna moc: 650 koni mechanicznych przy 11,5 tysiącach obr/min. Maksymalny moment obrotowy: 467 niutonometrów przy dziewięciu tysiącach obr/min. Napęd na tylne koła przenosi ręczna skrzynia biegów o sześciu przełożeniach z mechanizmem różnicowym o ograniczonym poślizgu Salisbury.
Produkcja GMSV Le Mans GTR będzie ograniczona do dwudziestu czterech egzemplarzy, po jednym samochodzie na każdą godzinę 24-godzinnego Le Mans. Wszystkie oczywiście zostały zarezerwowane na długo przed publiczną premierą modelu. Pierwsze samochody mają być gotowe do oddania w ręce właścicieli już w 2026 roku, w którym gotowe mają być także pierwsze sztuki siostrzanego coupe S1 LM. Wszystkie będą dopuszczone do zwykłego ruchu drogowego.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 18.08.2025
