Australijski koncern Holden (nazwisko założycieli) narodził się już w 1856 roku. W dobie dużo wolniejszego postępu technologicznego niż teraz czas leciał bardzo wolno i mimo wejścia w przemysł samochodowy już na początku XX wieku pojazd pod marką Holden nie pojawiał się przez kolejne dziesięciolecia. Sytuacja ta zmieniła się dopiero w 1948 roku, kiedy to światło dzienne ujrzał model FX (48-215). Okrągłą, 60 rocznicę tych wydarzeń Australijczycy uczcili w przedostatnim dniu lutego 2008 roku na salonie samochodowym w Melbourne prezentując nie zapowiedziany wcześniej nawet jednym słowem koncept Coupe 60, który z miejsca stał się przebojem (a powstał najprawdopodobniej na bazie projektu zupełnie nowego Pontiaca GTO zarzuconego przed niespełna trzema laty).
Niezwykle masywna i prosta bryła samochodu pozbawiona zabaw w stylistyczne udziwnienia nawet w bezruchu ujmuje obserwatora swoją potęgą. Coś jak obuch wielkiego młota, który leżąc jest jedynie kupą żelastwa skrywającą moc, która jednak po przyłożeniu odpowiedniego momentu i siły uwalniana jest z takim impetem, że prawie nic nie jest jej w stanie zatrzymać. Narzędziu temu jednak brak przeważnie piękna, którego nie można odmówić Holdenowi. Kształt 21-calowych felg przy dłuższym wpatrzeniu się hipnotyzuje, a na tyle poza sześcioma łopatkami w ogromnym dyfuzorze znajdziemy także po dwie łopatki z diodami LED pod lewym i prawym kloszem lamp. Potężny (bo w tym samochodzie nie ma niczego, co można by nazwać "małym") zwis w postaci przedniego spoilera kontynuowany jest w bocznych progach, w których umieszczono z każdej strony podwójne, aluminiowe końcówki układu wydechowego. Kanciaste wyziewy są na tyle blisko tylnych opon, że zapewne rozgrzewają je do odpowiedniej temperatury zanim jeszcze samochód na dobre ruszy przed siebie.
Coupe 60 osadzono na tylnonapędowej płycie podłogowej z czterodrzwiowego sedana VE Commodore. Pojazdy mają taki sam rozstaw osi, ale coupe dzięki usunięciu tylnej pary drzwi jest o prawie 60 milimetrów krótsze. Podwozie jest od spodu całkowicie płaskie. Karoserię pokryto lakierem w kolorze Diamond Silver (diamentowe srebro; nazwę diamentowej nosi właśnie 60 rocznica), który został stworzony specjalnie na tą okazję. Z myślą o wyczynowej jeździe i osiągach założono unikatowe opony semi-slick marki Kumho z połowicznie gładkim bieżnikiem. Sportowe hamulce dostarczyło włoskie Brembo.
Czteroosobowe wnętrze po brzegi wypełniono skórą, zamszem i odsłoniętymi włóknami węglowymi. W całości z karbonu wykonano także kubełkowe fotele wyposażone w czteropunktowe, szelkowe pasy bezpieczeństwa i urozmaicone poziomymi pasami czerwonej skóry przeświecającymi między zamszowymi poduszkami na siedziskach i oparciach. Detale w drzwiach, na desce rozdzielczej i w środkowym tunelu wykonano z chromowanych metali. Obręcz kierownicy pokrytą w strefie chwytu zamszem ścięto na dole a przed oczami kierowcy umieszczono ciemny wyświetlacz LCD. Boczne szyby z przodu i tyłu (całkowicie brak środkowego słupka) sterowane są elektrycznie.
Pod maskę Coupe 60 trafił symbol Australii - oczywiście V8. Silnik o pojemności sześciu litrów przystosowany do spalania mieszanki E85 (85% bioetalonu i tylko 15% tradycyjnej benzyny) współpracuje z 6-stopniową, ręczną skrzynią biegów. Jednostkę tą wyposażono w system Active Fuel Management, który przy lżejszej eksploatacji samochodu wyłącza z pracy połowę cylindrów, pozwalając na nieznaczne oszczędności w konsumpcji paliwa. Twórcy niestety milczą na temat jego parametrów.
Na chwilę obecną głosy z Australii mówią o Coupe 60 jedynie w kategoriach konceptu, choć jednocześnie zaznaczają, że pojazd ma potencjał, aby stać się kolejną ikoną w historii marki. Trudno się z tym nie zgodzić, ale pomimo wielu argumentów przemawiających za produkcją seryjną (w tym reakcji miłośników czterech kółek) auto do takowej (jeszcze?) nie wejdzie.
Rok 2008 to także inne rocznice w Holdenie: 50 lat istnienia Holden Vehicle Operations, 40 lat kultowego modelu Monaro, 30 lat równie zasłużonego modelu Commodore oraz 100 lat istnienia amerykańskiego General Motors, do którego od 1931 roku Holden należy.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 01.03.2008
