Maserati MC12 powstał w ilości tylko 50 egzemplarzy (plus 5 sztuk nie do sprzedaży, 15 sztuk wyścigowej odmiany MC12 Corsa na tak zwane Track Days oraz około siedem wyścigowych MC12 startujących w zawodach FIA GT). Dla niemieckiego tunera Edo Competition nie było to jednak żadną przeszkodą, aby od 2004 roku, kiedy to auto pojawiło się na rynku, wypuścić aż trzy pakiety modyfikacji dla MC12 (najpotężniejszy zakłada podniesienie mocy silnika do 800 KM i prędkość maksymalną przeszło 390 km/h!). Jakby tego było mało w połowie maja 2008 obok pierwszego zestawu dla Ferrari Enzo tuner zaprezentował już czwarty pomysł na topowe Maserati.
W przypadku Enzo starano się zbliżyć samochód do odpowiadającego mu wyścigowego FXX, którym w ramach wieloletniego programu rozwojowego w specjalnej serii ścigają się osoby prywatne. Podobnie jest w przypadku Maserati - cywilny ścigacz po wizycie u Edo staje się jeszcze bliższy MC12 Corsie.
Największym zmianom poddano pracujące w pozycji centralnej sześciolitrowe V12. Wymieniono całą głowicę układu wydechowego na konstrukcję przypominającą tą z FXX, zainstalowano wysokoprzepływowy konwerter katalityczny, wyczynowy tłumik, zmodyfikowano układ wtrysku paliwa, powiększono przepustowość filtrów powietrza, przeprogramowano jednostkę komputerową sterującą pracą silnika i w miejsce fabrycznego airboxa zamontowano karbonowy airbox wzorowany na tym z MC12 Corsy.
Tradycyjnie już Edo Competition wymieniło końcówki wydechu na odpowiedniki z nierdzewnej stali, które uzbrojono w firmową motylkową przepustnicę pozwalająca za naciśnięciem jednego przycisku na podniesienie poziomu głośności emitowanego dźwięku.
Szereg modyfikacji kontynuują ceramiczno-karbonowe hamulce (z przodu 396-milimetrowe tarcze, z tyłu 360 mm), system monitorujący ciśnienie i temperaturę każdej z opon, ultralekkie, wzmocnione sprzęgło z możliwością wyboru komponentu ciernego (strada/pista) i nowe felgi ze stopów lekkich z opcją pokrycia lakierem wskazanym przez klienta. Modyfikacjom poddano również zawieszenie i jednostkę komputerową sterującą skrzynią biegów. Czas zmiany przełożenia spadł do poziomu MC12 Corsy a stopień tłumienia i skok amortyzatorów można nastawiać tak samo jak w MC12 startującym w serii FIA GT.
Na zewnątrz i w środku samochodu zmieniło się niewiele. Największa nowość to potężne, nastawne skrzydło na tyle, które z pewnością spełnia swoje zadanie, ale nie ma nawet odrobiny uroku spoilera znanego z seryjnego MC12. Wśród detali zmieniono nieco malowanie auta i schemat kolorów w kabinie pasażerskiej, przednie lampy schowano pod kloszami z Makrolonu a wloty powietrza wymieniono na karbonowe odpowiedniki.
Efekty tych wszystkich zmian mówią same za siebie: wzrost mocy o 70 koni mechanicznych, skok momentu obrotowego o 63 niutonometry i najważniejsze - spadek masy aż o 100 kilogramów! Bezpośrednimi pochodnymi tych faktów są: prędkość maksymalna przekraczająca 370 km/h (seryjnie "tylko" 335 km/h) i urwanie 0,3 sekundy na przyspieszaniu do setki (o sprincie do 200 i 300 km/h nie wspominając).
Na koniec pozostaje zadać sobie tylko jedno pytanie - jeśli Edo utrzyma takie tempo to ile egzemplarzy MC12 uda się zachować w oryginalnym stanie?
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 26.05.2008
