W ciągu pierwszej dekady od złożenia 25 maja 1998 roku ostatniego egzemplarza zjawiskowego McLarena F1 w zakładach w angielskim Woking wiele się zmieniło. Z końcem sezonu sportowy oddział firmy wywalczył mistrzostwo świata konstruktorów i kierowców Formuły 1, a w roku 2003 oddział poświęcony pojazdom drogowym zaprezentował przygotowane we współpracy z Mercedes-Benzem coupe SLR. W roku 2004 po blisko 18 latach współpracy koncern McLarena opuścił Gordon Murray, urodzony w RPA ojciec modelu F1, a w McLaren Automotive (wcześniej McLaren Cars) ruszyły wkrótce prace nad zupełnie nowym, autorskim projektem kilku sportowych samochodów drogowych. Pierwszy z nich, ukrywający się pod kryptonimem P11 i oznaczony ostatecznie symbolem MP4-12C, ujawniono prawie 11,5 roku po zakończeniu produkcji F1, tuż przed północą 8 września 2009 roku.
Skąd tak skomplikowana nazwa? Jej korzenie ponownie sięgają Formuły 1, w której to firma, założona w 1963 roku przez Bruce'a McLarena, udziela się od 1966 roku. Od sezonu 1981 zespół oznacza swoje bolidy symbolem MP4 (McLaren Project 4, gdzie drugi człon to organizacja Rona Dennisa, która właśnie wtedy weszła do McLarena). Kombinacja ta sugeruje tym samym czysto sportowe aspiracje modelu. Dwunastka to już wyższa matematyka - liczba to odnosi się do wewnętrznego systemu oceniania wypadkowej mocy, masy, aerodynamiki, osiągów i innych współczynników pojazdów koncernu (Vehicle Performance Index). C z kolei oznacza węgiel, ponieważ podwozie i nadwozie samochodu zbudowano niemal w całości z włókien węglowych.
Pierwszy z serii zupełnie nowych, wyczynowych, drogowych modeli McLarena powstał od zera w Wielkiej Brytanii. Główną atrakcją auta z technologicznego punktu widzenia jest rewolucyjne, karbonowe podwozie Carbon MonoCell, którego pierwowzór narodził się w 1981 roku w Formule 1 (bolid MP4/1). Rewolucja polega tu na tym, iż cały kadłub powstaje z jednego odlewu, charakteryzującego się niezwykle wysoką wytrzymałością, wyraźnie zwiększoną odpornością na siły skręcające, niską masą (waga MonoCell nie przekracza 80 kilogramów) i znacznie niższymi kosztami produkcji. Strefy kontrolowanego zgniotu stanową dodatkowe, aluminiowe, kute i wyciskane elementy.
Bezpośrednio do karbonowego podwozia zamontowane jest zawieszenie oparte o podwójne wahacze i hydrauliczne amortyzatory. Nad jego odpowiednią geometrią i rozkładem mas w każdej chwili czuwa system Proactive Chassis Control, eliminujący przy okazji konieczność stosowania stabilizatorów poprzecznych. Producent określił z góry trzy tryby pracy układu, w tym "normal" i "sport". Układ hamulcowy MC4-12C korzysta z rozwiązań, które McLaren opracował na potrzeby bolidu Formuły 1 jeszcze w 1997 roku (MP4/12, co sugerowałoby, iż MP4-12C będzie odpowiadał możliwościami bolidowi sprzed 12 lat). Mowa o systemie Brake Steer (w wolnym tłumaczeniu "sterowanie hamulcem"). Jego działanie sprowadza się do tego, iż podczas szybkiego pokonywania zakrętu cała siła hamująca skupiona jest po wewnętrznej stronie koła, zwiększając w ten sposób promień skrętu (analogicznie przy wyjściu z zakrętu i podobnych sytuacjach). Zestaw elektronicznych wspomagaczy dopełniają systemy ABS, ESP, ASR, czy też dość wymowne Electronic Brake Distribution oraz Hill Hold.
Sercem supercoupe jest zupełnie nowa, widlasta jednostka M838T o 8 cylindrach i pojemności tylko 3,8 litrów, wyposażona w suchą miskę olejową i płaski wał korbowy. Podwójnie doładowane V8, rozkręcające się do 8,5 tysiąca obrotów na minutę rozwija około 600 KM mocy i 600 Nm momentu obrotowego (80% dostępne już przy 2 tysiącach obrotów), zostawiając w style właściwie każdego potencjalnego konkurenta (dane czekają ciągle na weryfikację). Stosunek mocy do wydzielanego dwutlenku węgla ma wyznaczać nie tylko nowe standardy w klasie, ale również wśród silników spalinowych w ogóle... w tym benzynowych i wysokoprężnych hybryd. V8 umieszczono centralnie i połączono z podwójnym, mokrym sprzęgłem i zautomatyzowaną, sekwencyjną, siedmiostopniową przekładnią Seamless Shift z funkcją Pre-Cog, ustawiającą cały mechanizm z wyprzedzeniem w pozycji gotowości do zapinania kolejnych, najbardziej prawdopodobnych biegów (dwa główne tryby pracy: "normal" i "sport", oraz trzy dodatkowe: "automatic", "launch control" i "winter"). Napęd przekazywany jest tylko na tylne koła, a skrzynią biegów operujemy łopatkami przy kierownicy.
MC4-12C obstawia równie wysoko dużą moc, jak i niską masę, która nie ma przekraczać 1300 kilogramów. Z myślą o tej drugiej powstały lekkie panele nadwozia, układ wydechowy z wielowarstwowym systemem chłodzenia (na długości 18 mm temperatura spalin jest redukowana z 900 do 300 stopni Celsjusza), aluminiowe elementy układu hamulcowego (w porównaniu do stalowych lżejsze o 8 kg, a dostępne będą jeszcze karbonowo-ceramiczne tarcze), hamulec powietrzny pozbawiony dodatkowych mechanizmów sterujących, felgi ze stopów lekkich (oszczędność 4 kg w stosunku do pierwotnego projektu) czy umieszczone możliwie blisko jednostki napędowej oprzyrządowanie silnika, wykluczające zbyt dużą ilość rur i kabli.
Nadwozie modelu zaprojektował Frank Stephenson, dyrektor McLaren Automotive Design, który pracował w swojej karierze między innymi przy Maserati MC12, Alfie Romeo MiTo oraz Ferrari F430. Kreśląc ostateczne kształty coupe skorzystano z wieloletnich doświadczeń w Formule 1, stąd potężne wloty powietrza z trzypoziomowymi łopatkami z przodu, całkowicie płaskie podwozie, sterowany hydraulicznie tylny spoiler służący również jako hamulec powietrzny oraz wysoko umiejscowione końcówki wydechu umożliwiające jak najlepsze odprowadzanie ciepła z komory silnika. W rezultacie MP4-12C jest niższy, krótszy i węższy, niż konkurencja, dzięki czemu poruszanie nim się z zwykłym ruchu drogowym będzie znacznie łatwiejsze.
W stosunkowo wąskiej kabinie mieszczą się dwie osoby, w których centrum uwagi ulokowano 7-calowy, dotykowy wyświetlacz dostarczający między innymi dane telemetryczne i spełniający wraz z komputerem pokładowym funkcje telefonu, nawigacji czy odtwarzacza audio (dedykowany specjalnie McLarenowi system nagłośnienia "renomowanego producenta" jest jeszcze w trakcie produkcji). Wzorem legendarnego F1 zarówno kierowca jak i pasażer mają do dyspozycji konsole drzwiowe, w których skupiają się przełączniki klimatyzacji, ustawień zawieszenia, skrzyni biegów, pozycji foteli czy systemu zliczającego statystyki podróży.
W ramach projektu P11 zbudowano przeszło 20 prototypów (część oznaczonych jako PP7, PP9 itd - Production Prototype), które w dalszym ciągu przechodzą intensywne testy w każdych warunkach pogodowych. MP4-12C będzie produkowany w Wielkiej Brytanii i pojawi się w sprzedaży na początku 2011 roku. Planowana produkcja początkowa to 1000 egzemplarzy (jedna czwarta ma trafić na rynek UK, jedna czwarta do USA, z reszta do pozostałych krajów), z których każdy w zależności od opcji wyposażenia będzie kosztował od 125 do 175 tysięcy funtów. Na przełomie 2011/2012 powinien pojawić się kolejny, zupełnie nowy model McLarena - prawowity następca F1 (nazwa kodowa P12), który będzie konkurował z pojazdami pokroju Bugatti Veyrona, Koenigsegga CCX czy Pagani Zondy. Co ciekawe plany zbudowania własnego następcy F1 ogłosił również sam Gordon Murray.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 09.09.2009
