BMW Pininfarina Gran Lusso Coupe

• ? KM
• ? Nm
• ? s
• ? km/h

Koncern Bayerische Motoren Werke i zakłady nadwoziowe Battisty "Pinin" Fariny zaczynały przygodę z "czterema kółkami" mniej więcej w tym samym czasie. BMW w 1928 roku przejęło Automobilwerk Eisenach i produkcję małego Dixi na licencji angielskiego Austina, a Włoch wystartował z własnym przedsięwzięciem w roku 1930, w czym wspomógł go między innymi sam Vincenzo Lancia. Zespół Pininfariny skupiał się na rodzimych markach, nie uciekając jednak od firm z całego kontynentu, Wielkiej Brytanii czy Stanów Zjednoczonych, ale na okazję połączenia sił z BMW musiał czekać ponad osiem dekad.

Na wiosnę roku 2013 z okazji Concorso d'Eleganza Villa d'Este przygotowano owoc pierwszej, oficjalnej współpracy BMW i Pininfariny w historii obu firm: luksusowego grand tourera o nazwie Gran Lusso Coupe. Czyżby duch coupe serii 8, którą w latach 1989-1999 wyprodukowano w przeszło 31 tysiącach egzemplarzy, miał powrócić? Nie do końca.

BMW Pininfarina Gran Lusso idzie idzie we własnym kierunku i jest tylko jednorazową reinterpretacją wielkich coupe niemieckiej marki, przepuszczoną przez filtry włoskiego studia. Reinterpretacją, która okazuje się dość stonowaną i pełną cytatów obecnych w prawie każdym modelu BMW. Nieodłączne z nich to dzielony na dwa, pochylony ku drodze grill, zakrzywienie Hofmeistera, czyli charakterystyczne ścięcie tylnych, bocznych szyb, LED'owe półpierścienie pod przednimi kloszami czy wlot powietrza tuż za przednimi nadkolami, podobny do tego z limuzyn serii 7 oraz modeli serii 6. Można by pomyśleć, że za te kształty odpowiadają styliści BMW, ale o takiej pomyłce nie może być mowy - na linii przecinającej przedni zderzak zawieszono dyskretny napis Pininfarina, rozwiewający wszelkie wątpliwości.

Najbardziej zaskakuje tył auta z wąskim pasem świateł w technologii LED, ciągnącą się do przesady powierzchnią dachu i linią wklęsłą na granicy tylnej szyby i klapy bagażnika. Coupe postawiono na 21-calowych felgach z piętnastoma ramionami, z których co trzecie pochromowano na czarno, a resztę wykończono matowym aluminium, podobnie jak grill i inne detale karoserii.

Czteroosobową kabinę auta zaczerpnięto z okrętów flagowych BMW serii 7, dodając od siebie nowe detale, fotele obszyte brązową skórą od włoskiego Foglizzo, kierownicę, luksusowe materiały i projektując nowe boczki drzwi. Na całej długości deski rozdzielczej, tunelu środkowego i w innych miejscach znalazło się drewno z pojedynczej soplicy kauri, która przez ponad 48 tysięcy lat (słowie: czterdzieści osiem) leżała gdzieś w bagnach Nowej Zelandii. Rzadkie i kosztowne drewno przygotowane przez włoskie Riva 1920 wyróżnia się tym, że w zależności od padania promieni światła przyjmuje kolory od złotego, poprzez czerwony, po brązowy. Poddasze, przecięte szklaną wstęgą, obszyto materiałem z włoskiej wełny z pierwszego strzyżenia.

BMW i Pininfarina skupiają się na aspektach wizualnych projektu, unikając rozmów o warstwie technologicznej. Firmy zdradzają jedynie, że pod maską auta znajdziemy V12, czyli przedstawiciela wymierającego gatunku. Równolegle z premierą Gran Lusso Coupe silnik taki oferowano jedynie w limuzynach serii 760i i 760Li. W seryjnym wydaniu podwójnie doładowany motor mierzy prawie 6 litrów pojemności i rozwija 544 konie mechaniczne oraz 750 niutonometrów.

Gran Lusso Coupe to już trzeci z rzędu przykład współpracy BMW z włoskim studiem nadwoziowym. Pierwsze dwa pokazano w roku 2012: Zagato Coupe z okazji wiosennego Concorso d'Eleganza Villa d'Este oraz Zagato Roadster z okazji letniego Pebble Beach Concours d'Elegance. Żaden z tych modeli nie był przeznaczony do produkcji seryjnej i każdy powstał tylko w jednym egzemplarzu.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 25.05.2013