Z końcem sezonu 1986 w rajdowych, samochodowych mistrzostwach świata zakończył się pięcioletni okres dominacji potworów grupy B, których niczym nie skrępowana pogoń za mocą została zatrzymana dopiero śmiertelnymi wypadkami z udziałem zawodników i kibiców. W tym okresie rządziły maszyny Audi, Lancii i Peugeota oraz skandynawscy kierowcy: Hannu Mikkola, Stig Blomqvist, Timo Salonen i Juha Kankkunen, kolejni mistrzowie świata od 1983 do 1986 roku.
Audi każdego roku wystawiało do walki coraz bardziej zaawansowane technicznie, coraz szybsze i coraz mocniejsze ewolucje modelu Quattro z napędem na wszystkie cztery koła. Ostatnie, skrócone Sport Quattro S1 miało najpierw około pół tysiąca, a potem nawet 600 koni mechanicznych! Razem z zamknięciem grupy B ze względów bezpieczeństwa zamknięto drzwi przed otwarciem grupy S, którą przygotowywano jako zastępstwo. Nowa grupa miała zbierać samochody z silnikami o ograniczonej mocy, które powstały co najmniej w 10 egzemplarzach drogowych. Na wieść o nowych przepisach prototypy przygotowała między innymi Lancia, Toyota oraz Opel.
Audi wycofało się z rajdów przed startem sezonu 1987, ale zanim to nastąpiło to opracowało od zera nową maszynę grupy S. Samochód powstał w zakładach w Essen, a o jego istnieniu nie miał wiedzieć nawet zarząd koncernu Volkswagena, którego Audi jest częścią. Auto nie doczekało się nawet ochrzczenia, a dziś określa się je nieoficjalnie mianem RS 002 lub po prostu "prototypem Audi grupy S".
Samochód powstał prawdopodobnie tylko w jednym egzemplarzu (plus makiety wersji cywilnej, ale niektóre źródła mówią nawet o trzech sztukach), który nigdy nie wystartował w rajdzie. Projekt nowej rajdówki był dla Audi przedsięwzięciem pod wieloma względami nietypowym, zwiastunem przyszłości, która nigdy nie nadeszła. W odróżnieniu od serii Quattro samochód nie miał nic wspólnego z modelami produkowanymi seryjnie. Niewielkie coupe zbudowano wokół rurowej ramy przestrzennej ze stali z rozstawem osi skróconym do około 2,2 metrów i silnikiem umieszczonym centralnie. Całą karoserię z potężnym skrzydłem i wielkimi wlotami powietrza, przypominającą prototypy Le Mans, a nie samochody rajdowe, wykonano z tworzyw sztucznych. Pojazd miał ważyć od zaledwie 750 do maksymalnie tysiąca kilogramów.
Sercem maszyny był silnik z modelu Quattro: turbodoładowana, rzędowa piątka o pojemności 2,1 litrów. Z jednostki o opinii niezawodnej wyciśnięto około 600 koni mechanicznych (z potencjałem podkręcenia pod tysiąc), które wprawiały w ruch wszystkie cztery koła. To nawet 800 koni mechanicznych na tonę! Nic dziwnego, że władze FIA poszły po rozum do głowy, zatrzymały wyścig zbrojeń - grupa S miała być docelowo ograniczona do 300 KM - i od roku 1987 fundament rajdowych mistrzostw świata utworzyły z samochodów grupy A. Zmiana przepisów rozpoczęła sześcioletni okres panowania Lancii i modernizowanego każdego roku modelu Delta, na Delcie Integrale Evo 2 kończąc.
S-grupowy prototyp Audi pozostawał przez ponad dwa dziesięciolecia tajemnicą. Z okazji 25-lecia Quattro został upchnięty w jednym w zakamarków muzeum Audi, a kilka lat później wyruszył w świat. W kwietniu 2016 roku pokazano go na wystawie Techno Classica w Essen. Na początku lipca znalazł się na austriackiej wystawie Gruppe-B Rallyelegenden w Saalfelden am Steinernen Meer, gdzie po raz pierwszy postawiono go obok 400-konnego prototypu Kadetta 4x4 ze stajni Opla, 600-konnego prototypu MR2 222D konstrukcji Toyoty oraz 600-konnego prototypu ECV1, który zbudowała Lancia.
Na swoim pierwszym rajdzie coupe Audi pojawiło się dopiero... pod koniec tego samego miesiąca. Samochód na imprezę Eifel Rallye Festival w uzdrowiskowym Daun w Niemczech ze swoich magazynów razem z dwiema ewolucjami Sport Quattro wyciągnął oddział Audi Tradition, który musiał najpierw przywrócić go do życia. Wiązało się to między innymi z zamówieniem u Boscha historycznej jednostki sterującej pracą silnika i ogarnięciem zamieszania panującego w regionie zawieszenia. Za kierownicą prototypu, którego moc po zmniejszeniu ciśnienia doładowania zredukowano celowo do okolic 320 KM, zasiadł sam Walter Röhrl, rajdowy mistrz świata z roku 1980 oraz 1982 i zwycięzca Pikes Peak International Hill Climb w Audi z 1987 roku. Do tego momentu zegary auta wskazywały przebieg zaledwie 30 kilometrów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 23.07.2016
