W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku ambicje Skody, jeśli chodzi o sporty motorowe, urosły do rozmiarów wykraczających poza rodzime zawody i możliwości wyczynowej odmiany modelu 1000 MB. Samochód ten złożono w 1967 roku z myślą o rajdach i wyścigach. Umieszczono w nim z tyłu 1,3-litrowy silnik o mocy dziewięćdziesięciu koni mechanicznych. Mocy stanowczo za małej w stosunku do wielkich planów czeskiej marki.
Z myślą o startach w zawodach rangi europejskiej w roku 1973 rozpoczęto przygotowywanie pierwszych aut Skody, oznaczonych literami RS, co należy według historyków koncernu rozwijać jako "Rally Sport". Po zaledwie sześciu-siedmiu miesiącach pracy, na wiosnę 1974 roku pokazano trzy samochody, które miały stawać do walki z maszynami najbardziej utytułowanych marek z zachodu: jedną sztukę coupe 180 RS oraz dwa egzemplarze jeszcze mocniejszego coupe 200 RS. Oba pojazdy były pierwszym krokiem marki ku startom w najwyższych klasach, a swój chrzest bojowy przeszły podczas zawodów Skoda Rally w czerwcu tego samego roku.
Model 180 RS, który z czasem zmodyfikowano do specyfikacji 200 RS, wyposażono oryginalnie w prawie 1,8-litrowy silnik, którego moc sięgała 154 koni mechanicznych. Pełnokrwista Skoda 200 RS pod czerwoną maską, za tylną osią skrywała 2-litrową jednostkę z jednym wałkiem rozrządu w głowicy, dwoma, podwójnymi gaźnikami Webera i suchą miską olejową. Z rzędowej "czwórki" płynęły 163 konie mechaniczne i ponad 200 niutonometrów. Skrzynię biegów o pięciu przełożeniach przeszczepiono prosto z Porsche, jednotarczowe, suche sprzęgło dostarczyła firma Sachs, a układ hamulcowy opracowano wspólnie z zakładem Girling. Zbiornik paliwa znalazł się pod przednią maską. Za świetne prowadzenie auta odpowiadało między innymi nowe, tylne zawieszenie na wahaczach wleczonych.
Nadwozie auta stanowiło daleko idącą ewolucję seryjnego coupe 110 R (poszerzono nadkola, zmieniono przedni pas, obniżono dach, dodano ospoilerowanie, szyby tak, jak w oryginale nie miały ramek). 200 RS z charakterystyczną, pomalowaną na biało końcówką wydechu ważyła tylko około 800 kilogramów. Prędkość maksymalna pojazdu dochodziła do 210 kilometrów na godzinę, a rozwinięcie 100 km/h zajmowało niecałe siedem sekund. Z czasem jeden z egzemplarzy zmodyfikowano pod kątem wyścigów górskich (na pokładzie pojawiła się między innymi głowica silnika z dwoma wałkami rozrządu).
Udany eksperyment z modelem 200 RS pozwolił na przygotowanie nowego samochodu do regularnych startów, który uzyskał homologację już w 1975 roku. Było nim 140-konne coupe 130 RS, które zbierało trofea przez kolejne sześć lat (między innymi wygrana w Rajdzie Monte Carlo w 1977 roku w klasie pojemności do 1300 centymetrów sześciennych i europejskie mistrzostwo w wyścigach samochodów turystycznych w sezonie 1981).
Era pierwszej serii RS od Skody zakończyła się w 1981 roku po wyprodukowaniu około dwustu egzemplarzy 130 RS. Na kolejne auta noszące to oznaczenie trzeba było czekać aż do roku 2000 i 180-konnej, drogowej Octavii RS. Obecnie modele 200 RS i 130 RS wśród innych rodzynków można oglądać w Muzeum Skody w Mlada Boleslav w Czechach.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 02.06.2014
