Pod koniec lat pięćdziesiątych czwórka utalentowanych braci Walklett z jednego z zakątków Suffolk w Wielkiej Brytanii, każdy ze specjalizacją w innej dziedzinie, postanowiła rozpocząć budowę samochodów sportowych własnego pomysłu. Bob, Douglas, Ivor oraz Trevers, bo o nich właśnie mowa, nazwali swoje maszyny od imienia dziewczyny Boba - Ginetta. Ich pierwsze maszyny miały prostą konstrukcję i otwarte nadwozia z odsłoniętymi kołami i ogólną koncepcją przypominały słynnego Lotusa 7.
Pierwsze pojazdy Anglików przeznaczone były przede wszystkich do lokalnych wyścigów samochodowych i sprzedawane były głównie jako kit cary do własnego złożenia i wykończenia według własnych upodobań. Pierwszy model produkowany na dużą skalę i dopuszczony do ruchu drogowego pojawił się w 1961 roku. Było nim małe auto o oznaczeniu G4, obok którego wylansowano obowiązkowo również wersję wyścigową.
Model G4 zaprojektowano według formuły wypracowanej w pierwszych miesiącach działalności marki: podwozie oparte na rurowej ramie przestrzennej i lekka karoseria z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknami szklanymi. Samochód mierzył tylko jakieś 3,35 metra długości przy 2,04-metrowym rozstawie osi i w najlżejszej wersji ważył zaledwie około 455 kilogramów. Do wyboru były dwie wersje nadwoziowe: klasyczny roadster oraz zamknięte coupe, a pomiędzy nimi oferowano również twardy, zdejmowany dach. Układ napędowy G4 miał początkowo bazować na 0,75-litrowym silniku Coventry Climax o mocy w okolicach 60 KM, ale takowy nie trafił na rynek i ostatecznie zdecydowano się na produkty Forda.
Pierwsze auta z rodziny G4 bazowały na 4-cylindrowych silnikach typu 105E prosto z Forda Anglia, dla których miejsce znalazło się pod przednią klapą. Jednostka o pojemności tylko 997 centymetrów sześciennych dostarczała około czterdziestu koni mechanicznych, które lądowały na tylnej osi za pośrednictwem ręcznej skrzyni biegów. Maksymalny moment obrotowy dochodził do około siedemdziesięciu niutonometrów. Od Forda zaadoptowano również tylną oś, na której znalazły się hamulce bębnowe. Samochód rozpędzał się maksymalnie do 170 kilometrów na godzinę. Wersja wyścigowa miała dysponować mocą co najmniej 80 koni mechanicznych.
Model G4 ewoluował razem z silnikami Forda. Już w pierwszej serii można było wybrać większe jednostki o pojemności 1,3 lub 1,6 litra, a także półtoralitrowy motor rodem z Cortiny GT, który generował jakieś osiemdziesiąt koni mechanicznych. W 1963 roku pojawił się model G4 drugiej serii, w którym największymi nowościami były hamulce tarczowe oraz tylna oś od BMC (British Motor Corporation). Trzy lata później gotowa była Ginetta G4 trzeciej generacji z przeprojektowanym nadwoziem, w którym pojawiły się chowane reflektory. Produkcję zakończono w 1969 roku po zbudowaniu przeszło pół tysiąca egzemplarzy. Do tego czasu Ginetta wylansowała kolejne, sportowe modele: G5 z 1,5-litrowym silnikiem Forda, G6 z dwusuwowym silnikiem od DKW, wyścigowy bolid G8, duże coupe G10 z silnikiem V8 od Forda, roadstera G11 z silnikiem MG, coupe G12 z umieszczonym centralnie silnikiem Coswortha, małe coupe G15 z silnikiem Sunbeama, wyścigowego spydera G15 oraz kolejne bolidy (podjęto się nawet zaprojektowania samochodu Formuły 1, ale projekt ten porzucono).
Na trzech seriach historia G4 się nie zakończyła. W roku 1981 pojawił się zupełnie nowy model czwartej generacji. Samochód bazował na nowym podwoziu i był znacznie większy i cięższy od swoich poprzedników. Do napędu posłużył kolejny silnik Forda o pojemności 1,6 litra. W takim wydaniu auto nie cieszyło się zbytnią popularnością i utrzymało się na rynku tylko przez trzy sezony. Czwarta seria znalazła tylko około 35 nabywców.
To również nie wszystko! Mała Ginetta nie dawała za wygraną nawet ponad trzydzieści lat po debiucie. Produkcję znacznie unowocześnionego, ale wiernego oryginałom auta wznowiono w utworzonych w 1990 roku zakładach Dare. Po odejściu z Ginetty założyli je bracia Ivor i Trevor oraz syn tego drugiego, którzy posiadali prawa do kontynuacji nie tylko modelu G4, ale również G12. Tym razem pod maskę trafiła 2-litrowa, fordowska jednostka z rodziny Zetec, która dostarczała nawet do 240 koni mechanicznych.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 21.12.2022
