W końcówce dwudziestego i na początku dwudziestego pierwszego wieku marce Renault nie brakowało odważnych pomysłów. Po obłych konceptach lat dziewięćdziesiątych, jak super sportowy spyder Laguna, okrąglutka terenówka Racoon czy osadzone w latach pięćdziesiątych miniaturowe coupe Fiftie, przyszła pora na grubiej ciosane kształty.
Dwudzieste stulecie zamykały i kolejne stulecie otwierały kanciaste koncepty pokroju dużego, dwudrzwiowego sedana Vel Satis, łączącego kilka różnych segmentów minivana Avantime czy crossovera Koleos. Mało komu śniło się, że coś podobnego do Vel Satisa czy Avantime'a mogłoby trafić na drogi, nawet gdy w niektórych zakątkach Francji zaczęły pokazywać się zamaskowane prototypy o nietypowych kształtach i proporcjach. Renault podchodziło do sprawy bardzo poważnie i w końcu stało się: w 2001 roku do sprzedaży wszedł ponadklasowy Avantime!
Kontrowersyjny koncept o tej samej nazwie z 1999 roku, pokazany najpierw w Luwrze, a potem na salonie w Genewie, okazał się wizją, do której wdrożenia nie zabrakło odwagi. Samochód narysowany pod wodzą Patricka Le Quementa, którego zespół kilka lat wcześniej zasłynął takimi projektami, jak Twingo, Megane, Megane Scenic czy Espace trzeciej generacji, ruszył śmiało w nieznane. Wersję mającą trafić do produkcji seryjnej, różniącą się od konceptu tylko detalami, pokazano światu już kilka miesięcy później, najpierw na wystawie we Frankfurcie, a później w Londynie. Wprowadzenie jej do produkcji zajęło prawie dwa lata.
Avantime miał 4,64 metra długości, ale tylko jedną parę ogromnych drzwi o długości 1,4 metra i masie około 55 kilogramów każde, mocowanych na zmyślnych, podwójnych zawiasach. Tylną szybę ścięto prawie pionowo i zagięto w kierunku szerokich słupków, ściętych przechodzącymi z dachu panelami w kolorze odsłoniętego aluminium. Słupków środkowych nie było w ogóle: bezramkowe szyby drzwi i para bocznych szyb z tyłu tworzyły jedną powierzchnię, a pasy bezpieczeństwa przymocowano bezpośrednio do foteli.
Czym był Avantime? Czy to minivan, czy to coupe, czy to shooting brake, a może - po otwarciu wielkiego, przeszklonego dachu - kabriolet? Renault widziało w nim łączącego kilka segmentów luksusowego grand tourera, turystycznego minivana-coupe dla czterech dorosłych osób i futurystyczne otwarcie nowego stulecia, o którym będzie mówić się przez kolejne dekady.
Auto zbudowano na aluminiowej platformie ze stalową płytą podłogową, spokrewnionej z modelem Espace, z aluminium i tworzyw sztucznych wykonano niemal jednobryłowe poszycie. Nad przednimi reflektorami znalazły się schodkowe wloty powietrza do kabiny, przednią maskę można było odchylić pod kątem przekraczającym dziewięćdziesiąt stopni, a z tyłu na klapie bagażnika umieszczono dodatkowe światła odblaskowe w stylu konceptu Fiftie. Auto nie należało do małych i lekkich, masa własna samochodu przekraczała 1,7 tony.
W środku miała dominować skórzana tapicerka od szkockiego Bridge of Weir. Deskę rozdzielczą zaaranżowano bez udziału analogowych zegarów, których funkcje przejął umieszczony na środku wyświetlacz główny. Bezpośrednio przed kierowcą znalazł się kolejny, mały wyświetlacz z obrotomierzem. Do dyspozycji był pokaźny bagażnik o pojemności 530 litrów. Jedną z wielu ciekawostek był tryb "grand air", który po aktywowaniu opuszczał automatycznie wszystkie szyby boczne i otwierał dach.
Samochód oferowano najpierw z wyborem dwóch silników benzynowych, a później również jednostki wysokoprężnej. Ofertę otwierały 4-cylindrowe motory, a w duchu grand tourerów przygotowano 24-zaworową, wolnossącą jednostkę V6 o pojemności trzech litrów w pakiecie wyposażenia Privilege. V6 pojawiło się w ofercie jako pierwsze, podkreślając luksusowy status Avantime'a. Silnik taki dostarczał 207 koni mechanicznych przy sześciu tysiącach obrotów na minutę oraz 285 niutonometrów przy 3,75 tysiącach obrotów na minutę, które na przednie koła przenosiła ręczna skrzynia o sześciu biegach lub 5-stopniowy automat. Topowy wariant miał przyspieszać od zera do setki w 8,6 sekundy i rozpędzać się do 220 kilometrów na godzinę.
Avantime powstał we współpracy i produkowany był przez francuskie Matra Automobiles, które budowało w tym czasie również Espace trzeciej generacji (Matra pod koniec lat siedemdziesiątych wymyśliła pierwszego Espace'a). Model sprzedawany był głównie w Europie, ale nie tylko. Niedługo po jego premierze pokazano seryjną wersję mniej zagadkowej, utrzymanej w podobnym stylu limuzyny Vel Satis, z którą wiązano nadzieje na produkcję nawet 300 tysięcy egzemplarzy rocznie. Odwaga Renaulta nie została nagrodzona i rynek nie zgodził się z żadnym z tych zapędów. Produkcję Avantime'a zakończono już na początku 2003 roku po kilkunastu miesiącach i zbudowaniu tylko około 8,5 tysiąca egzemplarzy, różne źródła mówią o liczbach od 8320 do 8557 autach (w tym ponad 200 z kierownicą po lewej stronie na Japonię i prawie 450 na Wielką Brytanię). Dla porównania: Vel Satis utrzymał się na rynku przez osiem lat, w ciągu których powstało 63,5 tysiąca sztuk.
Avantime był ostatnim samochodem produkowanym przez Matra Automobiles. Kilka tygodni po zakończeniu jego budowy firma zamknęła swoją fabrykę w Romorantin i poddała się procesowi bankructwa. Część jej pozostałości w drugiej połowie 2003 roku przejęła Pininfarina (tworząc Matra Automobile Engineering), a sześć lat później Segula Technologies. Z tego, co zostało powstało równolegle przedsiębiorstwo Matra Manufacturing & Services, które zachowało prawa do marki i po kolejnych latach przekształciło się w grupę Rebirth. Matra wróciła wtedy do żywych jako producent rowerów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 26.05.2025
