Z początkiem ostatniej dekady XX wieku włoskie ItalDesign pod dowodzeniem legendarnego Giorgetto Giugiaro weszło na dotychczas dziewiczy dla siebie teren - rejony supersamochodów, w których w tym czasie bezkonkurencyjne było Lamborghini i Ferrari. Pierwszym pojazdem tego typu było zaprojektowane w 1990 roku coupe Nazca M12, przy którym pieczę od strony technicznej sprawowało BMW, dostarczając jednostkę napędową. Stąd też na przedzie znajdziemy charakterystyczny, dwuczęściowy wlot powietrza od zarania dziejów obecny w produktach bawarskiego koncernu.
Pięknie stylizowane coupe pod całkowicie przeszkloną kopułą dachu mieściło dwie osoby. Boczne szyby nie były połączone z drzwiami, ale unosiły się do góry niczym skrzydła mewy będąc montowanymi do środkowej belki. Silnik umieszczono centralnie i poprzez 5-stopniową, ręczną przekładnię napędzał on tylną oś rozwijając moc 305 KM, która podołać musiała masie tylko 1,1 tony. Przewidywane osiągi zakładały prędkość maksymalną rzędu 305 km/h i przyspieszenie od zera do setki w jakieś 4,5 sekundy (można spotkać się także z danymi mówiącymi o 327 km/h i 4,1 sekundach, ale biorąc pod uwagę iż właśnie takie podawane są przy znacznie mocniejszej wersji Nazca C2 dla M12 za bardziej wiarygodne należy przyjąć te mniejsze wartości). Tarczowe hamulce już w 1990 roku wspomagał ABS.
Niemiecka moc i włoski styl - takie połączenie mogło dać tylko jeden efekt. I dało, choć Giugiaro dość szybko doszedł do słusznego wniosku iż samochodowi brakuje agresywności. Pod koniec 1991 roku Nazca ponownie trafiła na warsztat. Poza zmianami stylistycznymi auto otrzymało ten sam silnik, ale stuningowany przez Alpinę. Nowy projekt nazwano Nazca C2 i miał on trafić do małoseryjnej produkcji.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 14.10.2007
