Vantage, DB9, DBS oraz Rapide. To czwórka bardzo mocnych grand tourerów, które na przełomie pierwszego i drugiego dziesięciolecia XXI wieku można było spotkać w salonach sprzedaży Aston Martina. Właśnie wtedy ktoś uznał, że bazując na platformie DB można niewielkim kosztem dodać do kolekcji nowego członka rodziny: na salonie samochodowym w Genewie wiosną 2011 roku zadebiutował model o nazwie Virage.
W tamtym momencie nazwa Virage była zakorzeniona w historii Aston Martina od przeszło dwudziestu lat. Pierwszy Virage został opracowany pod koniec lat osiemdziesiątych jako następca kilkunastoletniego V8 Vantage, a jego produkcję po niezliczonych modernizacjach zakończono dopiero w 2000 roku. Pod maską maszyny pracowało kilka generacji V8, które przekraczały w najmocniejszych wersjach 500 koni mechanicznych, a na bazie samego Virage powstały między innymi limitowane, 4-drzwiowe modele Lagondy oraz mocarny Vantage, który w ostatniej serii rozwijał moc ponad 600 koni mechanicznych.
Virage dwudziestego pierwszego wieku, zbudowany na aluminiowej platformie VH, został pomyślany jako samochód łączący sportowy charakter DBS z luksusami i wygodami prosto z DB9 oraz Rapide. Na pierwszy rzut oka brzmiało to całkiem nieźle, ale w rzeczywistości luka między modelami DB9 i DBS była tak wąska, że trudno sobie wyobrazić aby grupa domagająca się właśnie takiego modelu była wystarczająco liczna dla usprawiedliwienia jego narodzin. Załóżmy, że Aston Martin wiedział lepiej.
Nowy grand tourer nie różnił się zbytnio projektem karoserii od serii DB9 oraz DBS. Nowe pasy zderzaków, splitter z przodu, wentylowana maska komory silnika, atrapa chłodnicy inspirowana modelem One-77, progi, nowe felgi o średnicy 20 cali oraz tylne światła z białymi kloszami były właściwie wszystkim, po czym można było odróżnić auto. Na klientów czekało klasyczne coupe oraz kabriolet z miękkim, składanym dachem pod nazwą Volante, a na życzenie można było zrezygnować z niewielkich siedzeń w drugim rzędzie. Samo obszycie kabiny wyścielanej skórzaną tapicerką zajmowało rzemieślnikom Aston Martina około 70 godzin pracy, a zbudowanie każdego egzemplarza Virage w zakładach w Gaydon zajmowało około 200 godzin pracy.
Przy okazji Virage wprowadzono również kilka nowinek technologicznych. Grand tourer został uzbrojony w przeprojektowane, adaptacyjne zawieszenie z pięcioma trybami pracy, układ hamulcowy z tarczami ze spieków węglowo-ceramicznych (Carbon Ceramic Matrix), ogumienie Pirelli P Zero, sportowy tryb jazdy (aktywowany przyciskiem "Sport"), pokładowe nagłośnienie o mocy 700 W oraz nowy system nawigacji satelitarnej z 6,5-calowym wyświetlaczem, który opracowano we współpracy z firmą Garmin.
Układ napędowy to klasyczne rozwiązanie Aston Martina: duże, wolnossące V12 pod przednią maską, przesunięte za linię przedniej osi, skrzynia biegów umieszczona przy tylnej osi oraz węglowy wał napędowy. Rozkład masy między osiami: idealne 50/50. Przewidziano tylko jedną skrzynię biegów, automat Touchtronic 2 o sześciu przełożeniach. Widlasta dwunastka o pojemności sześciu litrów generowała 497 koni mechanicznych przy 5,7 tysiącach obrotów na minutę oraz 570 niutonometrów. Virage wpisywał się idealnie między 477-konnym DB9 oraz 517-konnym DBS, w których dodatkowo można było wybrać ręczną skrzynię biegów. Osiągi: sprint od zera do setki w 4,6 sekundy i prędkość maksymalna 299 kilometrów na godzinę.
Model Virage nie przyjął się na rynku. Maszyna na dłuższą metę nie miała prawa bytu, cierpiała na kryzys tożsamości i u ograniczonego grona klientów wzbudzała więcej dezorientacji niż pożądania. Już niecałe półtora roku po premierze w ofercie Aston Martina nie został żaden ślad po Virage. Coupe i kabriolet zakończyły swoją bardzo krótką karierę już po dwunastu miesiącach produkcji, w trakcie których powstało tylko 1001 egzemplarzy. Niedługo później elementy stylistyczne Virage przejął zmodernizowany DB9, który otrzymał 517-konną jednostkę napędową.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 04.05.2022
