W połowie lipca 2006 roku w Santa Monica w stanie Kalifornia miał miejsce pierwszy, ekskluzywny pokaz prototypu w pełni elektrycznego, sportowego auta stworzonego przez amerykańskie Tesla Motors. Na pokazie modelu o nazwie Roadster obecni byli przedstawiciele takich internetowych gigantów, jak Google, eBay i PayPal, którzy trzy lata wcześniej bezpośrednio lub pośrednio zainwestowali w ten ryzykowny projekt. Nie zabrakło także Arnolda Schwarzeneggera, legendy kina akcji i aktualnego gubernatora stanu Kalifornia. Jeszcze przed końcem sierpnia tego samego roku Roadster sprzedał się w 100 egzemplarzach, mimo iż nie wyprodukowano wówczas jeszcze żadnego z nich, a Tesla nie miała zezwoleń na jego sprzedaż. Wydanie około stu tysięcy dolarów wiązało się oficjalnie z wstąpieniem do elitarnego klubu, w ramach którego samochód miał być bonusem.
Tesla Motors powstało trzy lata przed premierą Roadstera z inicjatywy Martina Eberharda i Marca Tarpenninga, którzy o elektrycznych samochodach marzyli od dawna, ale byli hamowani przez baterie. Przełomem okazały się coraz nowocześniejsze i pojemniejsze baterie litowo-jonowe, które od dawna wykorzystywano choćby w laptopach. Po kilku miesiącach od rozpoczęcia działalności do firmy jako główny inwestor i nowy prezes dołączył Elon Musk, jeden z założycieli firmy, którą znamy dziś jako PayPal oraz twórca SpaceX, prywatnego przedsiębiorstwa nastawionego na zrewolucjonizowanie transportu i podróży kosmicznych, wizjoner z misją zmiany świata.
Pierwszy, jeżdżący prototyp na bazie wydłużonego Lotusa Elise, w którym za kabiną pasażerską zamiast silnika spalinowego i zbiornika paliwa umieszczono baterie i silniki elektryczne, gotowy był pod koniec stycznia 2005 roku. Kilka miesięcy później powstał drugi, a w maju 2006 roku na nieustanne testy jeździł Roadster EP1, prototyp o kształtach i osiągach najbliższych samochodowi, który miał być oferowany publicznie.
Rewolucyjność samochodu Tesli nie polegała na samym fakcie, iż do poruszania się nie potrzebował on ani kropli benzyny, ale przede wszystkim na tym jaką klasę i misję sobą reprezentował. W przeciwieństwie do prób innych marek, które poległy z kretesem, Tesla nie próbowała wprowadzić swojego modelu pod strzechy zwykłych zmotoryzowanych. Roadster miał być samochodem sportowym, dobrem luksusowym dla ludzi myślących inaczej, budującym na rynku świadomość istnienia czegoś takiego jak Tesla Motors, symbolem dojrzałości samochodów elektrycznych i zwiastunem nadchodzących zmian.
W sprincie na krótkim dystansie niepozorny Tesla Roadster miał zostawić w tyle niejedno Ferrari czy Porsche. Prawie bezszelestne przyspieszenie od zera do 60 mil na godzinę (96,6 km/h) zajmowało niespełna cztery sekundy, z którymi wśród Porsche 911 mogła dyskutować jedynie wersja Turbo. Przyspieszenie do 100 mph (161 km/h) pochłaniało około 11 sekund. Prędkość maksymalna sięgała niespełna 220 kilometrów na godzinę.
Auto powstawało między innymi w wyniku zawiązania partnerstwa z angielskim Lotus Cars oraz amerykańskim AC Propulsion. Od Lotusa pobierano całe podwozia, dla których zaprojektowano zupełnie nowe, wydłużone karoserie z powiększonymi drzwiami i dziesiątkami innych modyfikacji, których produkcję zlecono również Brytyjczykom. AC Propulsion, twórcy elektrycznego minicoupe TZero, współtwórcy elektrycznego Venturi Frtish oraz roadstera Wrightspeed X1 na bazie Ariela Atoma, przysłużyli się przede wszystkim do opracowania pakietu baterii oraz silników elektrycznych.
Silnikiem napędzającym roadstera Tesli był trzyfazowy, elektryczny motor o mocy 185 kilowatów (prawie 252 konie mechaniczne), który rozkręcał się do 13,5 tysiąca obrotów na minutę i oferował maksymalną wartość momentu obrotowego już od samego startu. Jednostka czerpała energię elektryczną z zestawu kilku tysięcy komórek baterii litowo-jonowych, które miały wystarczyć na 100 tysięcy mil (161 tysięcy kilometrów), po których ich wydajność znacząco spadała. Baterie ważyły łącznie 450 kilogramów, a ich naładowanie od zera miało zajmować dzięki dedykowanym złączom trzy i pół godziny. Napęd miał być przenoszony na tylną oś poprzez 2-stopniową, ręczną skrzynię z tak zwanym biegiem końcowym. Naładowane do pełna baterie miały pozwalać na przejechanie nawet 400 kilometrów. Gdyby Roadster był napędzany benzyną jego użytkowanie odpowiadałoby poruszaniu się autem spalającym średnio... 1,74 litra na 100 km.
W standardzie przewidziano instalację między innymi podgrzewanych foteli, obitej skórą kierownicy, systemu audio marki Blaupunkt, systemu kontroli trakcji, klimatyzacji, monitoringu ciśnienia powietrza w oponach, nawigacji satelitarnej oraz zabezpieczenia auta kodem PIN potrzebnym do jego uruchomienia. Karoseria Roadstera została wyprodukowana niemal w całości z włókien węglowych.
Pierwsze sztuki Roadstera, którego cenę ustalono na poziomie nie przekraczającym początkowo stu tysięcy dolarów miały trafić do właścicieli w pierwszej połowie 2007 roku (do marca firma zebrała około 350 potwierdzonych depozytami zamówień). Tak się jednak nie stało. Problemy ze skrzynią biegów, przegrzewającymi się bateriami, jakością materiałów i drobniejsze usterki wydłużyły prace nad samochodem o kolejnych kilkanaście miesięcy i doprowadziły Teslę oraz Muska na skraj bankructwa.
Pierwszy, seryjny egzemplarz Roadstera na podwoziu numer 001 został oddany w ręce Elona Muska w lutym 2008 roku. Na całym świecie rozpoczęła się budowa innowacyjnej sieci szybkiego ładowania baterii, do której dostęp dla klientów Tesla Motors był wliczony - z pewnymi ograniczeniami - w cenę samochodu (do Polski sieć dotarła dopiero w 2016 roku). Produkcję stale aktualizowanego auta zakończono w roku 2012 po rozprowadzeniu prawie 2,5 tysiąca egzemplarzy na całym świecie i premierze czterodrzwiowej limuzyny Model S z miejscem nawet dla siedmiu osób, która miała być o połowę tańsza.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Pierwsze opracowanie: 17.03.2007
Ostatnia aktualizacja: 20.02.2016
