BMW Turbo

• 280 KM
• ? Nm
• 7 s
• 266 km/h

W roku 1966 Monachium dostąpiło praw organizowania letniej olimpiady w sezonie 1972. Niemieckie miasto pokonało w tym względzie Detroit, Madryt i Montreal. Dla uczczenia olimpiady monachijskie BMW stworzyło koncepcyjny model o prostej i dosadnej nazwie - Turbo (w tym samym czasie ukończony został także wieżowiec BMW stylizowany na cztery cylindry z firmowym logo na szczycie).

Kształty supercoupe wyszły spod ręki Paula Bracqa, jednego z najbardziej znanych i wpływowych stylistów XX wieku. Bracq zaczynał swoją karierę w 1953 roku w Citroenie. Już rok później znalazł zatrudnienie w niemieckich służbach wojskowych, skąd już tylko parę kroków dzieliło go od Mercedesa, gdzie od 1957 roku przez dziesięć lat pełnił funkcję szefa stylistów. Zaprojektował wtedy między innymi słynny model 600 a także 230 SL Pagode, 220 S Coupe, 250 i 220 D. W końcu lat sześćdziesiątych powrócił do Francji, gdzie uczestniczył między innymi przy pracach nad pociągiem TGV. W tym samym czasie zetknął się z BMW - zaprojektował dla Bawarczyków prototyp na bazie modelu 1600 Ti. Po roku 1970 współpraca z BMW znacznie się zacieśniła. Poza koncepcyjnym Turbo Bracq zaprojektował także pierwsze modele serii 7, Coupe 630, 320, 520 oraz 2002 Turbo. W latach 1974-1996 pracował dla Peugeota jako projektant wnętrz. Spod jego ręki wyszły kabiny supersportowych konceptów Quasar, Proxima i Oxia oraz cała gama wnętrz aut produkowanych seryjnie. Powierzono mu także opracowanie pojazdu papieskiego. Wróćmy jednak do tematu...

Model Turbo w żadnym stopniu nie przypominał jakiegokolwiek BMW, które do tej pory produkowano seryjnie. Płaską sylwetkę z potężną maską utrzymano w ramach popularnych w owym czasie klinowanych kształtów, które wyznaczano pociągniętym wysoko tyłem nagle ściętym niemal prostopadle do asfaltu. Turbo po raz pierwszy w historii BMW otrzymało chowane przednie reflektory, które poprzedzał zawieszony nisko nos z wąskimi nozdrzami w postaci tradycyjnego, dzielonego grilla. Pikanterii całemu konceptowi dodawały unoszone hydraulicznie drzwi w schemacie mewich skrzydeł i aż dwa znaczki BMW na tyle. Zarówno tył jak i przód samochodu pomalowano w soczyście pomarańczowy odcień, który w pozostałej części karoserii nabierał rumieńców. W tym wszystkich jedynym chybionym pomysłem były chyba tylko pokrywy na tylne koła, które na szczęśnie można było całkowicie zdjąć.

Futurystyczne wnętrze i zaawansowane technologie prezentowały kilka nowych rozwiązań w kwestiach bezpieczeństwa - zderzaki wykonano z kompozytów, energię uderzenia pochłaniały kontrolowane strefy zgniotu oraz kolumna kierownicy. Na pokładzie znalazł się między innymi ABS.

Supercoupe po raz pierwszy w historii BMW posiadało silnik umieszczony centralnie (kilka lat potem taki sam układ po raz pierwszy wdrożono do produkcji w modelu M1). Była nim benzynowa, 4-cylindrowa jednostka uzbrojona, a jakże, w turbodoładowanie (rok później na rynek wszedł model 2002 Turbo, który jako jeden z pierwszych, seryjnie produkowanych samochodów oferował turbo). Na każdym cylindrze po dwa zawory, moc - jakieś 280 koni mechanicznych. Przy masie całego auta nie przekraczającej jednej tony pozwalało to na rozpędzenie się do przeszło 260 km/h.

Koncept zbudowano tylko w dwóch egzemplarzach. Jeden spoczywa obecnie w Muzeum BMW w Monachium a drugi w Centrum BMW w Spartanburgu. Już w 1978 roku wpływ Trubo dał się znać w zaprojektowanym przez Giugiaro coupe M1. Później także echa konceptu z 1972 roku odezwały się w zaprezentowanej w 1989 roku serii 8 i roadsterze Z1. Można je z łatwością dostrzec nawet w koncepcie M1 Hommage pokazanym wiosną 2008 roku z okazji 30-lecia modelu M1. Wszystko to jednoznacznie świadczy o niezwykłej potędze projektu Paula Bracqa, którego wiek nie oszczędził, ale któremu także nie brakuje symptomów ponadczasowości, o czym zapewnie jeszcze nie raz przekonamy się w przyszłości.

Same igrzyska w Monachium, ku uczczeniu których BMW Turbo powstało, przyćmiła śmierć 11 izraelskich sportowców, którzy na kilka dni przed końcem zawodów zginęli z rąk arabskich terrorystów.

Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 29.04.2008