Jeśli chcielibyśmy wskazać króla tuningu superaut (króla tuningu w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu połączenia tych słów) z pewnością niemieckie Edo Competition byłoby żelaznym faworytem. Edo Karabegovic bezlitośnie nie pozostawia konkurencji większego pola do popisu, skupiając się przede wszystkim na technologii drzemiącej pod płaszczem każdego superauta, a nie zmianach stylistycznych, które w najbardziej nawet minimalnej formie zawsze spotykają się z dużo większymi kontrowersjami.
Wizytówką tunera są nie tylko mniej lub bardziej subtelnie zmodyfikowane modele Ferrari, Porsche czy Lamborghini, ale również prawdziwe rodzynki jak Ferrari Enzo czy powstałe w kilkudziesięciu zaledwie egzemplarzem Maserati MC12 i jego powstała w zaledwie kilku egzemplarzach wyścigowa wersja. Szczególne zastrzeżenia może budzić właśnie MC12 - w końcu, aby brać się za modyfikowanie czegoś tak unikatowego trzeba mieć nie lada tupet.
Latem 2008 roku do zakładu tunera w westfalskim Ahlen przybyło kolejne cudo: jedno z trzydziestu jeden (w tym po jednym egzemplarzu dla Michaela Schumachera i Jeana Todta) unikatowych Ferrari FXX. Bestie te powołano do życia w Maranello w 2005 roku jako swoisty poligon doświadczalny dla przyszłych spadkobierców legendy modeli F40, F50 i Enzo; bez prawa do opuszczania torów wyścigowych. Głównym zadaniem Edo Competition było uleczenie tej przypadłości. Kuracja zakończyła się pełnym sukcesem - przeszło 800-konne FXX może legalnie poruszać się po drogach przeznaczonych dla zwykłych śmiertelników. Szaleństwo!
Lista modyfikacji, które pozwoliły na homologację pojazdu (w Niemczech) nie jest krótka. Jej najważniejsze punkty to nowa przednia szyba z laminowanego szkła, zamontowanie hamulca ręcznego i immobilizera, modyfikacja zewnętrznego oświetlenia, modyfikacja układu hamulcowego, zamontowanie nowych tłumików oraz wymiana felg i wyczynowych slicków (opon bez bieżnika).
Przystosowane do ruchu drogowego FXX porusza się na kutych felgach owleczonych ogumieniem Michelin, rozmiary obręczy: 19 cali z przodu i 20 cali z tyłu (zwykłe FXX ma z tyłu również 19 cali). Sportowe zawieszenie, które z nimi współpracuje jest w pełni nastawne w trzech wymiarach i uzbrojone w system pozwalający na znaczące uniesienie przodu w razie spotkania ze "śpiącym policjantem". Strojenie, jakie można przeprowadzić we własnym zakresie obejmuje zarówno twardość jak i skok amortyzatorów przy niskich prędkościach, podczas gdy ustawienia dla największych prędkości pozostają niezmienne.
Pojazd wyposażono również w opracowany od nowa, wyczynowy układ wydechowy, którego cztery końcówki pozostały niebezpiecznie wysoko. Tuner niestety nie ujawnia, jak jego działanie wpłynęło na parametry silnika (niektóre źródła mówią, że jest nawet lepiej niż w fabrycznym około 870-konnym FXX Evoluzione, na które zdecydowały się trzy osoby). W standardowym FXX 6,3-litrowe V12 pracujące w pozycji centralnej za plecami kierowcy i pasażera rozwija przeszło 800 KM i prawie 700 Nm momentu obrotowego, pozwalając na rozpędzenie się ważącym tylko 1,15 tony samochodem do przeszło 350 km/h. Z silnikiem współpracuje seryjna przekładnia F1 zapinająca nowe przełożenia w czasie krótszym niż przysłowiowe mgnienie oka.
Cała reszta bazującego na Enzo ścigacza pozostała z goła nie zmieniona. Konstrukcja dopracowanego do aerodynamicznej perfekcji nadwozia z włókien węglowych przymocowana jest do trzymającego wszystko razem monocoque, a kabinę pasażerską otacza karbonowa klatka bezpieczeństwa. Nie można również zapominać o zaawansowanym systemie telemetrycznym z rodowodem Formuły 1 pozwalającym mierzyć aż 39 różnych parametrów samochodu.
Edo Competition wyznaczające właściwie klasę samemu sobie podnosi dzięki FXX poprzeczkę do poziomu, którego przeskoczenie jest dość trudne do wyobrażenia. Włoska bestia udowadnia jednak, że nic nie jest niemożliwe i najlepsze, co można zrobić w tej sytuacji to oczekiwać od kolejnych dzieł tunera... nieoczekiwanego.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 21.10.2008
