Aby stać się posiadaczem samochodu marki Ferrari często nie wystarczy tylko odpowiednia ilość środków na koncie bankowych. Przyszłych właścicieli tych najbardziej wyjątkowych modeli wybiera się w Maranello, a nie odwrotnie. Dla najwierniejszych i najważniejszych klientów zarezerwowany jest z kolei fabryczny program Ferrari Special Projects, w ramach którego firma współpracuje z włoskimi zakładami nadwoziowymi i buduje samochody jedyne w swoim rodzaju. Wiele z nich, ale nie wszystkie, zostają pokazane całemu światu.
Pierwsze auto z serii, coupe SP1 z karoserią Fioravanti oparte na Ferrari F430, ujawniono w listopadzie 2008 roku. Drugie, roadster P540 Superfast Aperta z karoserią Pininfariny na bazie 599 GTB Fiorano, ukazał się jako model w skali 1:1 w maju 2009 roku przy okazji Grand Prix Monako Formuły 1, a jako ukończony pojazd w grudniu. Trzecim, pokazanym publicznie one-off'em był model Superamerica 45.
Roadster, w którym dominuje specjalny odcień błękitu Blu Antille, powstał na zamówienie Petera Kalikowa z Nowego Jorku. Milioner, który działa w nieruchomościach, jeździł w chwili premiery samochodami Ferrari już od czterdziestu pięciu lat, a od pięciu lat posiadał w swojej kolekcji między innymi unikatowe, powstałe w jednym egzemplarzu coupe 612 Kappa, które na jego specjalne zamówienie wykonano w Pininfarinie. Superamerica 45, poza przypieczętowaniem rocznicy obcowania z autami z Cavallino Rampante na masce, składa hołd innemu modelowi ze stajni milionera - kabrioletowi 400 Superamerica z 1961 roku na podwoziu 2331SA, z którym dzieli kolor nadwozia.
Punktem wyjścia dla SA45 był model SA Aperta, czyli roadster na bazie coupe 599 GTB Fiorano, które debiutowało jeszcze w sezonie 2006. SA Aperta miała swoją publiczną premierę jesienią 2010 roku podczas salonu samochodowego w Paryżu, a jej produkcję ograniczono do zaledwie 80 egzemplarzy. Samochód miał nie tylko przeprojektowaną karoserię, ale także wzmocnione podwozie, zapewniające sztywność porównywalną z berlinettą. Dzięki kuracji odchudzającej płyty podłogowej różnica w masie obu samochodów była prawie niezauważalna.
Aby uniknąć wszelkich niedopowiedzeń pod maską SA Aperta i tym samym Superamerica 45 umieszczono 6-litrowe V12 w specyfikacji znanej z wyczynowego 599 GTO. A to oznacza aż 670 koni mechanicznych i 620 niutonometrów, zawijających asfalt na tylne opony w zatrważającym tempie. Silnik połączono z półautomatyczną skrzynią biegów, sterowaną łopatkami przy kierownicy. Samochód wyposażono obowiązkowo w tarcze hamulcowe ze spieków węglowo-ceramicznych.
Zmiany nadwozia w pojeździe Kalikowa nie zaszły tak daleko, jak w przypadku SP1 i P540. Największa nowość to tył nadwozia ze spoilerem oraz twardy dach z włókien węglowych, obracany wraz z tylną szybą wzorem kabrioletu 575M Superamerica (SA Aperta miała tylko awaryjne, miękkie nakrycie, zakładane ręcznie). Superamericę 45 wyróżniają też liczne detale, między innymi nowe felgi z błękitnymi ramionami, ukształtowanie przedniej części nadwozia, otworów w karoserii, chromowany grill, polerowane, aluminiowe słupki A oraz błękitne, karbonowe dodatki we wnętrzu w odcieniu Blu Scuro i skórzane obicia Cuoio. Kalikow uparł się także, aby w samochodzie znalazło się koło zapasowe, ponieważ będzie z niego często korzystał. W przeciwieństwie do poprzednich specjałów Ferrari, których zupełnie nowe nadwozia zaprojektowały zewnętrzne firmy, Superamerica 45 powstała w całości w Ferrari Design.
Wyjątkowe Ferrari Superamerica 45 zadebiutowało w doborowym towarzystwie w połowie maja 2011 roku podczas konkursu elegancji Villa d'Este nad włoskim jeziorem Como. Pojazd pojawił się w kategorii "Concept Cars & Prototypes", w której wśród kilkunastu okazów zobaczyć można było wyścigowe P4/5 Competizione w barwach Scuderia Cameron Glickenhaus, zbudowane na bazie Ferrari F430. Po premierze SA45... wróciło do Ferrari na poprawki według drobiazgowych wytycznych Kalikowa, jak choćby umieszczenie inicjałów właściciela na klamkach. Od roku 1966 w rękach magnata znalazło się około 50 modeli Ferrari, z których ponad połowa służy mu do dzisiaj.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 01.01.2013
