W sezonie 1981 Audi Sport weszło do rajdowych, samochodowych mistrzostw świata, przed którymi spędziło kilka lat w rajdach o lokalnym wymiarze. Samochody z napędem na wszystkie cztery koła przyniosły do roku 1986 dwa tytuły mistrzowskie wśród kierowców i dwa wśród konstruktorów, a szczytowym osiągnięciem firmy było b-grupowe Sport Quattro S1 o mocy dochodzącej do 600 koni mechanicznych. Grupę B zamknięto po sezonie 1986, ale nie oznaczało to końca zwycięstw Quattro.
Już w roku 1982 niemiecka marka sięgnęła po pierwszą wygraną w amerykańskim Pikes Peak International Hill Climb, w którym dominowała jeszcze przez... pięć kolejnych lat! Sukcesy w Stanach Zjednoczonych sprawiły, że w 1988 roku Audi przeniosło się do serii Trans-Am. W wyścigach wystawiono model 200 Quattro z 5-cylindrowym, turbodoładowanym silnikiem rodem z WRC o mocy około 510 KM. Audi wygrało osiem eliminacji i zdobyło tytuły wśród konstruktorów oraz kierowców (Hurley Haywood). W kolejnym sezonie firma przeszła do mistrzostw IMSA GTO, które kusiły luźniejszym regulaminem (z reguł gry serii Trans-Am wykreślono napęd na obie osie).
Z myślą o nowym wyzwaniu w oddziale Audi Sport przygotowano wyścigowy model na bazie seryjnego 90 Quattro o wewnętrznym oznaczeniu R5. Przepisy wymagały wyprodukowania co najmniej tysiąca egzemplarzy modelu drogowego, zachowanie wspólnego rozstawu osi, wykorzystanie dachu z auta drogowego i wypuszczenie na rynek dwustu pięćdziesięciu sztuk tylnego skrzydła.
O korzeniach sięgających cywilnego modelu przypominał tylko zarys wykonanego z włókien węglowych i szklanych nadwozia, pod którym krył się jeden z najmocniejszych samochodów wyścigowych na świecie i pierwsze, wyścigowe Audi zbudowane od zera. Maszynę oparto na rurowej ramie ze stali z niezależnym zawieszeniem i silnikiem umieszczonym z przodu. Napęd przenoszono na wszystkie cztery koła. W każdym rogu znalazły się 14-calowe koła i wentylowane tarcze hamulcowe. Drzwiami po stronie pasażera wychodziła końcówka wydechu.
Silnik modelu 90 IMSA GTO stanowił ostatnią ewolucję jednostki, która napędzała b-grupowe monstra i ułatwiała wspinaczkę na Pikes Peak. Niewielki, 5-cylindrowy, 20-zaworowy motor z aluminiowym blokiem o pojemności tylko 2,2 litrów połączono z potężną turbosprężarką KKK. Początkowo otrzymano około 620 koni mechanicznych, które masę 1200 kilogramów mogły rozpędzić do 310 kilometrów na godzinę. Później moc silnika wzrosła do okolic 720 KM - to prawie 330 koni mechanicznych z jednego litra. Silnik oryginalnie współpracował z 6-stopniową, ręczną skrzynią biegów, którą należało zmodyfikować w myśl obowiązujących przepisów, ograniczających mechanizm do pięciu przełożeń.
W trzynastu wyścigach serii IMGA GTO samochody z czterema pierścieniami na masce wygrały aż siedem razy (w tym pięć razy na miejscach 1-2). Audi ominęło jednak długodystansowe eliminacje na torach Daytona i Sebring na początku roku, co postawiło markę na drugim miejscu wśród konstruktorów w tabeli końcowej. Hans Joachim Stuck zajął trzecie miejsce wśród kierowców, a Hurley Haywood czwarte. W kolejnym sezonie Audi skupiło się na zawodach we własnym kraju i weszło z nowym, 462-konnym samochodem do pucharu Deutsche Tourenwagen Meisterschaft. Pojaz oparto na flagowej limuzynie V8 z widlastą ósemką pod maską i napędem na wszystkie koła.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 09.02.2014
