W czerwcu 1926 roku doszło do połączenia dwóch najstarszych, niemieckich przedsiębiorstw, produkujących samochody: swoje siły zsumowały Daimler-Motoren-Gesellschaft oraz Benz & Cie. Ostatnim etapem całego procesu było przygotowanie zupełnie nowej, luksusowej limuzyny dla najbardziej zamożnych klientów, która miała zastąpić serię 15/70/100 z 6-cylindrowym silnikiem ze sprężarką, znaną też jako typ 400. Nad jej opracowaniem czuwał sam Ferdinand Porsche, który niedługo po premierze auta opuścił koncern.
Samochód pokazano po raz pierwszy jesienią 1928 roku na wystawie w Paryżu. Był nim model 460 o wewnętrznym oznaczeniu W 08, pierwszy, seryjny Mercedes-Benz z silnikiem o ośmiu cylindrach. Nie był to jednak pierwszy tego typu pojazd z Niemiec. O dwa lata Daimler-Benza wyprzedził model spod znaku Horcha, opracowany jak na ironię przez Paula Daimlera, który pożegnał się firmą założoną przez swojego ojca po... odrzuceniu jego projektu silnika 8-cylindrowego. Nowy Mercedes-Benz zasłynął dzięki testowi wytrzymałości na torze Nürburgring. W ciągu trzynastu dni pokonano w nim bez najmniejszej usterki ponad 20 tysięcy kilometrów ze średnią prędkością 64 km/h i maksymalną 110 km/h (w owym czasie krążyła opinia, że żaden samochód nie wytrzyma połowy tego dystansu). Wkrótce po tym wyczynie maszynę zaczęto promować jako Nürburg 460, Nürburg 8, lub po prostu Nürburg.
Pierwszą serię 460 wypuszczono na wysoko osadzonym podwoziu drabinowym z dwiema osiami sztywnymi, półeliptycznymi sprężynami piórowymi i bębnowymi hamulcami na wszystkich kołach. Dokładnie rok po premierze pokazano udoskonaloną wersję z nisko ulokowanym podwoziem, opracowaną pod batutą Hansa Nibela, który z początkiem 1929 roku przejął stanowisko Porsche. Wraz z nową bazą poprawiły się także proporcje karoserii. Rzędowy silnik auta liczył 4,6 litra pojemności, produkował 80 koni mechanicznych i współpracował z 4-stopniową skrzynią biegów.
Nürburg 460 oferowany był jako otwarty tourer oraz limuzyna Pullman z miejscem dla 6 lub 7 osób i fabrycznymi karoseriami z Mannheim lub Sindelfingen. W roku 1931 ofertę poszerzono o kabriolet F, dla którego karoserie budowały zewnętrzne zakłady (na przykład Neuß, Erdmann & Rossi, Voll & Ruhrbeck, Papler i Gläser). Pojazd oferowano także na lżejszym o 50 kilogramów podwoziu z rozstawem osi skróconym do 343 centymetrów jako 460 K. W takim wypadku dostępne były 4/5-osobowe nadwozia limuzyny, otwartego tourera oraz kabriolet D i specjalny kabriolet C, powstały na cześć wygranej w jednym z konkursów piękności w Szwajcarii w 1930 roku. Mercedes-Benz wypuszczał także nagie podwozia, które właściciele mogli oddać do ubrania dowolnej firmie.
Oprócz standardowych wersji Nürburg powstał także w kilku, przygotowanych fabrycznie, unikatowych egzemplarzach. W przypadku krótkiego 460 K były to dwa sportowe roadstery, które przygotowano z myślą o udziale w rajdach i wyścigach. W roku 1929 Rudolf Caracciola i Otto Merz pokonali w tych samochodach ponad 2660 kilometrów na trasie Rajdu Alp, a także wzięli udział w 8-godzinnym wyścigu dla samochodów z silnikami wolnossącymi na pętli Nürburgring.
W lutym 1931 roku fabrykę Mercedes-Benza opuściła specjalna, opancerzona wersja na bazie limuzyny Pullman, pierwszy tego typu samochód w historii marki. Maszynę wyposażono między innymi w opuszczane, stalowe osłony wszystkich szyb oraz lustrzany peryskop. Pojazd z kierownicą po prawej stronie powędrował najprawdopodobniej do Japonii.
Jeszcze bardziej wyjątkowym egzemplarzem był Nürburg 460 zbudowany dla papieża Piusa XI. Prace nad samochodem, w których brali udział specjaliści ze Stuttgardu, Mannheim i Sindelfingen trwały blisko rok, a 2,5-tonowy pojazd zaprezentowano uroczyście w Rzymie latem 1930 roku. Auto wyróżniała między innymi skórzana tapicerka, wielki, jedwabno-brokatowy fotel dla papieża, wyszywany gołąb na dachu, detale z drewna i drogocennych metali, szyby z nietłuczącego się szkła Kinon oraz system ułatwiający komunikację miedzy pasażerem i kierowcą. W czasie swojej służby papieski Nürburg pokonał przeszło 40 tysięcy kilometrów. W roku 1983 samochód poddano w Stuttargie pieczołowitemu odrestaurowaniu, które trwało przeszło rok. Po ukończeniu prac i powrocie auta do Watykanu za jego kierownicą zasiadł sam Jan Paweł II. Pojazd spoczął później w watykańskim muzeum.
W roku 1931 do oferty dołączył Nürburg 500 z silnikiem powiększonym do 4,9 litrów, który produkował okrągłe 100 KM. Nowa jednostka współpracowała ze zmodyfikowaną skrzynią biegów z "nadbiegami", które we wrześniu 1932 roku wprowadzono także w serii 460. Inną nowością w 500 były przednie lampy Zeiss, pomyślane o jeździe z największymi prędkościami. Latem 1935 roku model zmodernizowano po raz kolejny, a rok później zwiększono kompresję silnika, a tym samym jego moc, dokładnie do 110 KM. Model Nürburg 500, oznaczony od lutego 1934 roku po prostu jako 500, a później 500 N - nie mylić z doładowanym 500 K - budowano tylko na podwoziach z długim na 367 centymetry rozstawem osi.
Produkcję serii 460 zakończono w grudniu 1933 roku na 1385 egzemplarzach na wysokim i 1508 na niskim podwoziu. Seria 500 zamknęła się w 3824 sztukach, z których ostatnie opuściły fabrykę w październiku 1939 roku. Modele rodziny W 08 były najdłużej produkowanymi samochodami Mercedes-Benza przed drugą wojną światową. Seria 500 N była ostanom modelem marki ze sztywną osią i ostatnim samochodem na świecie, który sprzedawano z kołami z drewnianymi ramionami. Był to także ostatni, pasażerki samochód, który produkowano w zakładach w Mannheim (obecnie powstają w nich ciężarówki, autobusy, samochody dostawcze itp).
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 07.04.2014
