Gdzieś na zachodzie Francji w pobliżu miasteczka Molsheim w niewielkiej miejscowości o niewiele mówiącej nazwie Dorlisheim od maja 2005 roku wytwarzany jest pojazd o jakże wiele mówiącej nazwie - Bugatti EB 16.4 Veyron. Na jej dźwięk prostują się zakręty, nikną ograniczenia prędkości i truchleje wszystko, co żywe. Przez kilkanaście miesięcy auto to mogło się chwalić pozycją najszybszego samochodu produkowanego seryjnie. Jego wynik (407 km/h) pobito dopiero w połowie września 2007 roku. Dokonali tego Amerykanie w supercoupe SSC Ultimate Aero TT. Pojazd rozpędził się do prawie 414 km/h (oficjalny rekord z racji liczenia go ze średniej prędkości dwóch przejazdów jest nieco mniejszy).
W takiej sytuacji wypadałoby odświeżyć plotki o 1250-konnym Veyronie GT, mającym przekraczać 435 km/h, ale nie ma ku temu niestety żadnych podstaw - nic nie zapowiada takowej wersji. Przynajmniej jeśli chodzi o produkcję seryjną - stuningowany, 1200-konny Veyron o przydomku Pegasso Edition już porusza się po naszym globie. Nie oznacza to także, że w Dorlisheim nic nowego się nie dzieje. W drugim tygodniu września'07 na salonie samochodowym we Frankfurcie pokazano specjalną wersję Veyrona, którą odchudzono o przeszło 100 kilogramów. Nazwano ją Pur Sang, co po francusku oznacza "czysta krew". Ktoś pisze się na transfuzję?
Pomysł stworzenia tej wariacji zrodził się praktycznie na taśmie produkcyjnej. Jeden z pracowników na nowo urzeczony kształtami i blaskiem nagiej, nie pomalowanej jeszcze bryły nadwozia na tyle zaraził tą fascynacją szefostwo działu stylistycznego, że postanowiono tych metalicznych i kompozytowych krągłości nie pokrywać grubym płaszczem farby i pozostawić je w surowej formie. Zaowocowało to zmniejszeniem masy, której w przypadku tego auta nigdy nie jest za mało oraz zupełnie nową definicją piękna - trudno znaleźć kombinację barw, w której Veyron prezentowałby się równie okazale i zjawiskowo. Cały środkowy tunel obejmujący klatkę pasażerską i komorę centralnie umieszczonego silnika to ciemny pas z włókna węglowego, materiału niezwykle lekkiego a jednocześnie bardzo wytrzymałego. Boczny profil to wypolerowana do połysku powierzchnia z jednolitego stopu aluminium. Ten sam materiał w takim samym stanie obserwowany jest normalnie w elementach wykończenia wnętrza Veyrona. Od strony technicznej pojazd pozostał bez zmian - to nadal okrągły tysiąc mechanicznych rumaków oraz oszałamiające osiągi.
Pur Sang ma ważyć około 100 kilogramów mniej niż podstawowy Veyron. Trudno jednak jednoznacznie powiedzieć ile ta wartość dokładnie wynosi - pojawiające się w różnych źródłach 1888 kilogramów budzi wątpliwości, jako że taka sama liczba figuruje w oficjalnych danych technicznych podstawowego modelu. Producent nie ujawnia także bliższych osiągów pojazdu. Można jednak śmiało założyć iż o ułamki sekundy poprawiły się przyspieszenia. Podobne domysły można snuć co do prędkości maksymalnej - niektóre źródła podają limitowane 400 km/h podczas gdy inne prorokują 410 km/h. Prawda jednak pozostaje nieznana...
Veyron Pur Sang już w momencie prezentacji dołączył to takich klasyków marki jak T57 SC Atlantic i T41 Royale, które będąc specjalnymi wersjami powstały w bardzo limitowanej liczbie egzemplarzy. W przypadku Pur Sanga liczba ta wyniosła zaledwie 5 sztuk (wliczanych w planowaną produkcję tylko 300 egzemplarzy Veyrona). Wszystkie wycenione na prawie półtora miliona euro sprzedały się w ciągu 24 godzin od premiery.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 19.09.2007
