W wyniszczonej drugą wojną światową środkowej Europie samochody były towarem luksusowym. Na tych, których w ogóle było stać na własne cztery koła z jednymi z najtańszych alternatyw czekała między innymi czeska Skoda. Marka oferowała przede wszystkim modele 1100 OHV i 1200 OHV na bazie przedwojennych konstrukcji, a później popularną Octavię.
Szarość dnia codziennego i wizerunek marki ubarwiały modele, którymi Skoda chwali się do dnia dzisiejszego. Do takich należał 2-drzwiowy 440 Spartak z połowy lat pięćdziesiątych, a także duży roadster 1101 Tudor, który pojawił się jeszcze w latach czterdziestych. Spartak z 40-konnym silnikiem, który pozwalał rozwinąć 110 km/h, napędzał zainteresowanie firmą poprzez udziały w rajdach. Tudor z 32-konnym, 4-cylindrowym silnikiem o pojemności prawie 1,1 litra był propozycją o wiele bardziej luksusową, która miała swoje stałe miejsce we flocie czechosłowackiego rządu. W roku 1959 przedstawiono coś, co miało cieszyć zwykłych zjadaczy chleba bezpośrednio. Mały roadster Felicia.
Niewielkie auto okazało się przebojem czeskiej marki, który sprzedawał się na całym świecie. Felicię można było zobaczyć na wystawach w Genewie, Lipsku czy Nowym Jorku, a nawet w Ameryce Południowej i Afryce. Już w drugim roku produkcji zakłady w miejscowości Kvasiny opuściło aż 4210 egzemplarzy, z których około dwie trzecie były przeznaczone na eksport.
Autko o długości niecałych 404 centymetrów i zwiewnych liniach powstało na bazie większej Octavii. Ze zmianą karoserii zniknął dach, jedna para drzwi i pojawił się lekki tył z niewielkimi płetwami, które zakończono ustawionymi w pionie lampami, szeroka osłona chłodnicy, wybrzuszone nadkola z przodu i więcej elementów chromowanych: zderzaki, dekielki felgi, ozdobne listy. Pojazd miał nadal mieścić cztery osoby, ale w praktyce tylna kanapa sprawdzała się tylko w sytuacjach awaryjnych.
Felicię składano z podwozia na ramie centralnej oraz oddzielnej, stalowej karoserii. Standardowo montowano miękki, składany dach, a za dopłatą dostępny był zdejmowany, twardy dach z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknami szklanymi w kolorze innym od karoserii, który najpopularniejszy okazał się w egzemplarzach przeznaczonych na eksport. Jego zdjęcie lub założenie zajmowało dwóm osobom jakieś dwadzieścia minut. Przednie koła zawieszono niezależnie na podwójnych wahaczach i sprężynach śrubowych, z tyłu zastosowano oś wahliwą oraz półeliptyczne resory piórowe. Na każde z kół działały hamulce bębnowe.
Ważący około 900 kilogramów samochód zasilano umieszczonym z przodu, 4-cylindrowym silnikiem z blokiem i głowicą z żeliwa. Rzędowa jednostka z dwoma zaworami na cylinder i dwoma gaźnikami z pojemności niespełna 1,1 litra uzyskiwała 50 koni mechanicznych przy 5000 obrotów na minutę. Osiągi nie były piorunujące, ale wrażenia z pewnością potęgował brak dachu: rozwinięcie setki zajmowało około 26-27 sekund, a prędkość maksymalna dochodziła do 130 kilometrów na godzinę.
Na początku roku 1961 model Felicia przeszedł modernizację, która obejmowała m.in. przeprojektowany przedni i tylny pas karoserii oraz drążek dźwigni zmiany biegów przeniesiony spod kierownicy na tunel środkowy. W roku 1962 ofertę poszerzyła Felicia Super z silnikiem powiększonym do 1221 centymetrów sześciennych, z którego płynęło jakieś 55 koni mechanicznych. O wiele więcej znaczył jednak korzystniejszy rozkład momentu obrotowego, który przy 3500 obrotach na minutę sięgał 75 niutonometrów. Napęd na przednie koła przenosiła cały czas ręczna przekładnia o czterech biegach.
Produkcja Felicii oraz Octavii, wyłączając wersję kombi, zakończyła się w 1964 roku po wprowadzeniu zupełnie nowego modelu 1000 MB z 40-konnym silnikiem o pojemności 998 centymetrów sześciennych, ulokowanym za tylną osią. W ciągu blisko pięciu lat fabryki Skody opuściły 14863 egzemplarze roadstera Felicia, który cieszy się dzisiaj sporym zainteresowaniem kolekcjonerów. Model o nazwie Felicia pojawił się w ofercie Skody ponownie w 1994 roku, ale był tylko unowocześnionym wydaniem 5-drzwiowego kompaktu Favorit, który wprowadzono po całkowitym przejęciu marki przez Volkswagena.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 08.07.2014
