Najważniejszym, wyścigowym modelem Porsche w długodystansowych mistrzostwach świata w sezonach 1966 i 1967 było coupe o oznaczeniu 906, znane również jako Carrera 6. Maszyna wyparła z torów 904 Carrerę GTS, którą oferowano również jako samochód drogowy. W przypadku 906 nie rozdrabniano się tak bardzo i wersji osobowej nie było w ogóle, co oczywiście nie przeszkadzało niektórym właścicielom auta w dokonaniu odpowiednich przeróbek.
Samochód z 6-cylindrowym boxserem o pojemności dwóch litrów i mocy co najmniej 210 koni mechanicznych przez blisko dwa lata rządził w grupie aut sportowych i przywiózł Porsche między innymi wygraną w Targa Florio oraz czołowe pozycje tuż za podium w 24h Daytona i 24h Le Mans (podium należało przeważnie do wielkolitrażowych Fordów i Ferrari). Oprócz coupe klasy GT przygotowano też prototypy z silnikiem z wtryskiem Boscha i prototypy z większymi silnikami o ośmiu cylindrach. Lekkie spydery na podwoziach 906 przyniosły Porsche tytuł mistrzowski w europejskich wyścigach górskich. W ostatnim wyścigu górskim sezonu 1966, wspinaczce na niemiecki szczyt Schauinsland, zadebiutował następca 906, model 910 (numery kolejnych Porsche wypadły w tym momencie z porządku chronologicznego).
910 bazował na 906 i był tak samo oparty na przestrzennej, rurowej ramie z niezależnym zawieszeniem i centralnie umieszczonym silnikiem, która stanowiła część układu obiegu oleju z chłodnicą na przedzie. Ramę przykryła karoseria z włókien szklanych, przygotowana przy pomocy tunelu aerodynamicznego. Nadwozie skrócono, zwiększono rozstaw kół z przodu, a w każde nadkole wstawiono nowe koła z magnezowymi felgami o średnicy 13 zamiast 15 cali i mocowaniem na jednej centralnej śrubie. Coupe schudło w porównaniu do 906 o kilkadziesiąt kilogramów - lżejsza karoseria, felgi, berylowe tarcze hamulcowe, tytanowe piasty - i ważyło tylko 575 kilogramów.
Chłodzony powietrzem, sześciocylindrowy boxer z dwoma zaworami na cylinder, jednym wałkiem rozrządu w każdej głowicy i nowoczesnym wtryskiem paliwa dostarczał 220 koni mechanicznych przy ośmiu tysiącach obrotów na minutę. Maksymalny moment obrotowy sięgał 206 niutonometrów przy 6,4 tysiącach obrotów na minutę. Napęd na tylną oś przenosiła ręczna skrzynia o pięciu biegach, która pozwalała na rozpędzenie się do 265 km/h. Rok po premierze do rodziny dołączył 8-cylindrowy 910/8 z zupełnie nową jednostką o pojemności 2,2 litrów i mocą 270 KM.
Porsche zbudowało 28 egzemplarzy 910, wszystkie mające pierwotnie służyć celom i zespołom fabrycznym. Zmiany w przepisach i ograniczenie wymaganej liczby wyprodukowanych egzemplarzy w grupie modeli sportowych z 50 do 25 sprawiło, że większość z nich w roku 1968 sprzedano (fabryczne starty zakończyły się z sezonem 1967). Tylko niektóre z nich mogą mówić o prawdziwej karierze, reszta miała szczęście jeśli wystartowała choć w jednym wyścigu.
W mistrzostwach świata (World Sportscar Championship), zdominowanych przez Forda oraz Ferrari i oglądających nietypowego, uskrzydlonego Chaparrala, samochody Porsche odgrywały w sezonie 1967 przeważnie role drugoplanowe w generalce i dominowały w swojej klasie. W 24-godzinnym wyścigu Daytona nowy 910 uplasował się na czwartym miejscu za trzema 4-litrowymi Ferrari (za kierownicą Herrmann i Siffert), w 12-godzinnym Sebring był trzeci i czwarty za dwoma 7-litrowymi Fordami (w pierwszej maszynie Patrick i Mitter, w drugiej Herrmann i Siffert), a na Monzie był trzeci i piąty, ponownie za Ferrari. Na pętli Spa-Francorchmaps w deszczu wywalczono drugie miejsce za Mirage na bazie Forda (ponownie Herrmann i Siffert). Do wyścigu Targa Florio wystawiono aż sześć sztuk, po trzy z 6-cylindrowymi i 8-cylindrowymi silnikami. Wygrali Hawkins i Stommelen w 2,2-litrowym 910/8 przed dwoma 2-litrowymi 910.
Sześć fabrycznych 910 wystartowało również w 1000-kilometrowym wyścigu na Nürburgringu, który w 1967 roku był szóstą eliminacją pucharu World Sportscar Championship. "Domowy" wyścig był największym sukcesem maszyn ze Stuttgartu w całym sezonie i pierwszą wygraną w nim Porsche. Całe podium zajęli w sensacyjnym występie kierowcy 6-cylindrowych 910, czwarte miejsce przypadło załodze w 910/8. Wygrali Buzzetta i Schutz. W 24-godzinnym wyścigu Le Mans załoga w 910 zajęła szóste miejsce, a na piątej pozycji znalazło się nowe, fabryczne coupe 907. Na koniec sezonu Porsche zdobyło mistrzostwo w grupie sportowych wozów do dwóch litrów i prototypów do dwóch litrów. W głównej kategorii uległo tylko dwoma punktami Ferrari.
Na bazie 910 przygotowano również specjalny model na europejskie mistrzostwa w wyścigach górskich. Był nim otwarty 910/8 Bergspyder, który ważył zaledwie 450 kilogramów i dysponował mocą 275 koni mechanicznych. Gerhard Mitter zdobył w nim swój drugi i trzeci tytuł mistrzowski w latach 1967 i 1968. Rok wcześniej sięgnął po swój pierwszy tytuł za kierownicą standardowego coupe 910. Mitter zginął w 1969 roku w wieku 33 lat w bolidzie BMW na Nürburgringu podczas treningu do wyścigu Formuły 2.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 01.11.2016
