Już w 1978 roku 911 Turbo serii 930 - pierwszy, oryginalny "Owdawiacz" od Porsche - dowiedziało się, że nie jest już takie straszne, na jakie wyglądało podczas swoich narodzin jakieś cztery lata wcześniej. Właśnie wtedy do licznych, wprowadzanych etapami poprawek doszła ta najważniejsza: jeszcze większy silnik. Sześciocylindrowy, chłodzony powietrzem boxer rozrósł się z trzech do 3,3 litrów, a jego moc urosła z 260 aż do 300 koni mechanicznych.
Z silnikiem takiej wielkości i mocy turbodoładowane 911 w wersji coupe, kabriolet oraz targa dotrwało do końca dekady oraz końca całej serii G i pochodnych, które w 1989 roku zastąpiła generacja 964. Porsche pozbawiło się turbodoładowanego 911 na kilkanaście miesięcy, a zupełnie nowy model wystartował do walki o klientów w 1991 roku. Miał 3,3-litrowy silnik, który dzięki większym turbosprężarkom, większym intercoolerom, wtryskowi K-Jetronic i nowemu wydechowi produkował 320 koni mechanicznych.
Nowe Turbo bardzo szybko stało się bazą dla różnego typu eksperymentów i ekskluzywnych ofert. W roku 1992 na liście opcji pojawiły się felgi o średnicy 17 cali, a w oddziale Porsche Exclusive przygotowano pakiet silnikowy z nowymi wałkami rozrządu, kolektorami dolotowymi i głowicami cylindrów, który gwarantował skok mocy do 355 koni mechanicznych. W takiej specyfikacji powstało również sześć kabrioletów. Wiosną tego samego roku na wystawie w Genewie zadebiutowało jeszcze bardziej wyjątkowe Turbo, coupe 911 Turbo S.
Turbo S było dzieckiem oddziału sportowego z Weissach, któremu zafundowano bardzo skuteczną kurację odchudzającą i wzmacniającą organizm, bazującą na doświadczeniach zdobytych podczas startów wyścigowego 911 Turbo w różnego rodzaju mistrzostwach. Przednią maskę oraz drzwi zbudowano z lekkich tworzyw sztucznych, a tylną i boczne szyby wykonano z lekkiego szkła o zmniejszonej grubości. Turbo S było pierwszym, seryjnym Porsche, do którego trafiły elementy z włókien węglowych. Wykończenie i wyposażenie wnętrza ograniczono do minimum. Efekt: strata aż 180 kilogramów w porównaniu do zwykłego 911 Turbo!
Zawieszenie w modelu S zostało usztywnione i obniżone o 40 milimetrów. Po raz pierwszy u Porsche sięgnięto w standardzie po felgi o średnicy 18 cali. Były to trzyczęściowe obręcze Speedline z aluminium, za którymi kryły się czerwone zaciski hamulcowe oraz wentylowane i przewiercane tarcze hamulcowe o średnicy 322 milimetrów z przodu i 299 milimetrów z tyłu. Standardem był ABS oraz ogumienie Dunlopa.
Zmodyfikowana karoseria coupe obejmowała między innymi powiększone progi i zderzaki (z tyłu zderzak z Carrery RS), szerokie tylne nadkola z niewielkimi wlotami powietrza, wloty powietrza w miejscu przednich świateł przeciwmgielnych, tylne skrzydło w całości kolorze nadwozia, lusterka Cup Design i specjalną farbę w żółtym odcieniu Speed Yellow. Dwuosobowe auto składano na stalowym, galwanizowanym szkielecie ze zbiornikiem paliwa powiększonym z 77 do 92 litrów oraz silnikiem umieszczonym za tylną osią.
Turbodoładowany boxer o pojemności 3,3 litrów z dwoma zaworami na cylinder dostał w Weissach między innymi nowe wałki rozrządu, zmodyfikowane kanały dolotowe, zoptymalizowane systemy doprowadzania paliwa i zapłonu, drugą chłodnicę oleju oraz suchą miskę olejową o zwiększonej pojemności. Zwiększono również ciśnienie doładowania. Motor dostarczał teraz 381 koni mechanicznych przy 5,75 tysiącach obrotów na minutę i 490 niutonometrów przy 4,8 tysiącach obrotów na minutę. To o 61 koni i 40 niutonometrów więcej, niż w podstawowym 911 Turbo. Sumę wszystkich modyfikacji najlepiej uwidacznia poprawa stosunku mocy do masy: spadek z 4,6 kilogramów na koń w 320-konnym Turbo do 3,4 kilogramów na jeden koń mechaniczny w Turbo S!
Jednostkę napędową połączono z ręczną skrzynią biegów, która pojawiła się w Turbo zaledwie kilka lat wcześniej. Przekładnia w połączeniu z mechanizmem różnicowym o ograniczonym poślizgu oraz wzmocnionym sprzęgłem wysyłała całą moc na tylną oś. Turbodziura była zalewana lawiną mocy od około 3,5 tysięcy obrotów na minutę, powyżej których nie było już ratunku dla tych, którzy stracili koncentrację. Turbo S mogło rozpędzić się do 100 km/h w czasie 4,6 sekund, o 0,4 sekundy szybciej od zwykłego Turbo. Sprint od zera do 200 km/h zajmował około 14 sekund, a przekroczenie 250 km/h pochłaniało około 25 sekund. Prędkość maksymalna wzrosła do 290 kilometrów na godzinę (+20 km/h).
Porsche sprzedało tylko 86 egzemplarzy pierwszego 911 Turbo S w cenie 295 tysięcy marek każdy (o sto marek więcej, niż zwykłe Turbo). Jeden z egzemplarzy znajduje się w zbiorach fabrycznego muzeum marki w Stuttgarcie. Na progu auta można dostrzec stylizowany napis "Supercar Champion IMSA". To pamiątka po tytułach mistrzowskich, jakie kierowcy wyścigowego 911 Turbo, między innymi Hans Joachim Stuck i Walter Röhrl, zdobyli w latach 1991-1993 w amerykańskim pucharze Supercar Championship pod patronatem International Motor Sports Association.
Z niektórych nowości Turbo S jeszcze przed końcem roku 1992 skorzystało zmodernizowane, seryjne 911 Turbo z 3,6-litrowym silnikiem o mocy 360 koni mechanicznych. Kolejne Turbo S miało już zupełnie inny charakter, niż pierwsze. Coupe z napędem na wszystkie cztery koła pojawiło się w serii 993 jako rocznik 1998 i zasilane było silnikiem o mocy 450 koni przy niezmienionej w porównaniu do 408-konnego Turbo masie.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 19.02.2017
