W roku 1968 włoskie zakłady Maserati zmieniły właściciela po raz drugi w swojej historii. Firma, która jeszcze przed drugą wojną światową przeszła z rąk założycieli w ręce rodziny Orsi, wylądowała pod skrzydłami francuskiego Citroena. I dużo na tym zyskała. Maserati w ciągu kilku lat nadgoniło zaległości, jakie miało w stosunku do takich marek, jak Ferrari, Lamborghini czy De Tomaso i ich najbardziej egzotycznych modeli.
Napływ gotówki i projekty, które uruchomiono w tym samym roku doprowadziły do opracowania zupełnie nowego silnika dla luksusowego, francuskiego grand tourera oraz wprowadzenia do sprzedaży pierwszych, drogowych samochodów Maserati z silnikami umieszczonymi centralnie, sportowych bliźniaków Bora i Merak (wewnętrzne oznaczenia Tipo AM117 oraz Tipo AM122). Droższy, mocniejszy i bardziej prestiżowy model Bora zadebiutował na salonie samochodowym w Genewie w 1971 roku. Merak pojawił się półtora roku później.
Za warstwę techniczną Bory odpowiadał Giulio Alfieri, który pracował dla Maserati od 1953 roku i spędził z firmą ponad dwadzieścia lat. Samochód zbudowano wokół stalowego, spawanego kadłuba z ramami pomocniczymi dla umieszczonego centralnie, wzdłużnie silnika i innych podzespołów. Maszyna wykorzystywała niezależne zawieszenie (pierwszy raz w seryjnym Maserati) oraz hamulce tarczowe przy wszystkich kołach. Związek z Citroenem podkreślała hydraulika układu hamulcowego, hydraulicznie chowane przednie światła, regulacja pedałów, kierownicy i foteli. Auto było dostępne z kierownicą po prawej lub lewej stronie, klimatyzacją, elektrycznie sterowanymi szybami i skórzaną tapicerką. Wszystko to sprawiło, że Bora była bardziej cywilizowana, niż konkurencja.
Stalową karoserię dla Bory zaprojektował Giorgetto Giugiaro, który sławę zyskał pracami w studiach Bertone i Ghia i który w 1968 roku założył własne studio stylistyczne, Italdesign. Włoch, który miał już na koncie Maserati Ghibli, przygotował dla firmy z Modeny coupe z ostro zakończonym przodem, wznoszącą się linią bocznych szyb i leniwie opadającym tyłem w stylu fastback, w którym komorę silnika i znajdujący się nad nim przedział bagażowy otaczały trzy szyby (w Meraku szyb nie było w tym miejscu w ogóle, a karoseria kończyła się od razu na klapie komory silnika). Kolejny, mniejszy przedział bagażowy znajdował się pod przednią maską, a z tyłu wygospodarowano jeszcze miejsce na koło zapasowe.
Ponad 4,3-metrowe, dwuosobowe coupe było flagowym Maserati i jako takie otrzymało najlepszy silnik z możliwych: widlastą, aluminiową ósemkę z korzeniami w sportach samochodowych, której pierwsze ewolucje weszły pod maski drogowych aut marki pod koniec lat pięćdziesiątych. Jednostka z dwoma wałkami rozrządu w głowicy i czterema dwugardzielowymi gaźnikami Webera legitymowała się pojemnością 4,7 litrów i mocą 310 koni mechanicznych przy sześciu tysiącach obrotów na minutę (pierwszy Merak z widlastą szóstką oferował tylko 190 KM). Maksymalny moment obrotowy sięgał 440 niutonometrów przy 4,2 tysiącach obrotów na minutę. V8 współpracowało z 5-stopniową, ręczną skrzynią ZF, zainstalowaną za silnikiem i przenoszącą moc tylko na tylne koła. Coupe rozpędzało się do setki w niecałe siedem sekund i mogło przekroczyć 270 kilometrów na godzinę - było jednym z najszybszych, produkowanych seryjnie samochodów na świecie.
Bora dotarła do brzegów USA dopiero po roku 1974, a tamtejsze przepisy znacznie ograniczyły jej potencjał. Aby zminimalizować straty Maserati wymieniło rok później 4,7-litrowy silnik na jednostkę o pojemności 4,9 litra, która na amerykańskim rynku dostarczała około 280 KM. Niedługo później większy motor trafił również do Europy, której obyczaje pozwalały mu na afiszowanie się mocą 320 koni mechanicznych i momentem 455 niutonometrów. Bora w sprincie od zera do setki zbliżyła się do sześciu sekund, a jej prędkość maksymalna podskoczyła do 285 km/h. Oprócz wersji drogowej Maserati przygotowało również wariant wyścigowy, który powstał na życzenie francuskiego dealera. Problemy z homologacją i zawirowania finansowe sprawiły, że taki model nie zdziałał zbyt wiele i nie wszedł do regularnych startów.
Produkcję modelu Bora zakończono w 1978 roku na 564 egzemplarzach (314 z silnikiem o pojemności 4,7 litrów i 250 z silnikiem o pojemności 4,9 litrów). Merak z mniejszymi silnikami, który w obliczu kryzysu paliowego miał się dużo lepiej, utrzymał się na rynku kilka lat dłużej i powstał w liczbie ponad 1,8 tysiąca egzemplarzy. Ani Bora ani Merak nie doczekały się bezpośrednich następców, a w czasie ich produkcji Maserati przeszło z rąk Citroena do imperium Alejandro De Tomaso. Najlepiej zachowane egzemplarze Bory z najmniejszymi przebiegami osiągały w latach 2016-2017 ceny aukcyjne dochodzące do 250 tysięcy euro.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 03.01.2018
