W sezonie 1996 po raz czternasty w historii sportów samochodowych w 24-godzinnym wyścigu Le Mans zwyciężyła załoga w samochodzie Porsche. Rok później powtórzono ten wyczyn. Maszyna, którą osiągnięto imponujące wyniki nie była jednak pełnoprawnym Porsche. Prototyp klasy LMP1 o oznaczeniu WSC-95 został zbudowany na podwoziu angielskiego Tom Walkinshaw Racing, które wcześniej było Jaguarem i posłużyło również za bazę do budowy wyścigowej Mazdy. Za kierowcą posadzono jednostkę napędową Porsche, a samochodem przy okazji Le Mans operował prywatny zespół Joest Racing.
Prototyp WSC-95 powstał oryginalnie w zupełnie innym celu. Samochód z otwartą karoserią przygotowano pod koniec 1994 roku z myślą o północnoamerykańskich mistrzostwach na długim dystansie i klasie World Sport Car (WSC). W styczniu 1995 roku maszyna miała zadebiutować w 24-godzinnym wyścigu na pętli Daytona. Do niczego takiego jednak nie doszło i zakończyło się tylko na jazdach testowych: Porsche wycofało swój udział po zmianie przepisów przed wyścigiem, która podcięła WSC-95 skrzydła i całkowicie odwiodła niemiecką markę od dalszych startów w USA. Prototyp w dwóch egzemplarzach wylądował na długie miesiące w magazynie, z którego wyciągnęło go Joest Racing, zbrojące się do ponownego wyruszenia do Le Mans (na starcie w 1995 roku nie było ani fabrycznych Porsche ani prywatnych maszyn Joesta). Do dwóch wygranych w Le Mans prototyp WSC-95 dołożył zwycięstwo w wyścigu na Donington na krótkim dystansie.
W tym samym czasie Porsche zajmowało się na pełen etat kolejnymi generacjami wyścigowego 911 GT1, z którym wiązało się również przygotowanie limitowanej wersji drogowej. Fabryczne maszyny klasy GT1 zajęły w Le Mans w 1996 roku miejsca drugie i trzecie, a rok później dwa prywatne egzemplarze było stać na miejsca piąte i ósme (sześć innych sztuk, w tym dwie fabryczne, nie dojechało do mety). Rok 1998 - pięćdziesięciolecie produkcji sportowych samochodów marki - miał należeć do Porsche. Na tory wyjechała trzecia i ostatnia generacja 911 GT1, a projekt WSC-95 został przejęty przez centralę Porsche w Weissach i wyewoluował w nowy prototyp o oznaczeniu LMP1-98.
LMP1-98 zbudowano na zmodernizowanych, węglowych podwoziach WSC-95, pamiętających początek lat dziewięćdziesiątych i wywodzących się z Jaguarów grupy C. Lekką konstrukcję przykryto nowym nadwoziem z włókien węglowych i Kevlaru z otwartym kokpitem i licznymi poprawkami natury aerodynamicznej, jak zupełnie nowy przód, powiększone wloty powietrza po bokach czy pozbycie się wielkiego wlotu powietrza tuż za plecami kierowcy. Porsche wymieniło również silnik. Miejsce 6-cylindrowego, turbodoładowanego boxera o pojemności trzech litrów z dwiema turbosprężarkami KKK rodem z 962C zajął aluminiowy motor z GT1 o identycznej architekturze, którego pojemność zwiększono do prawie 3,2 litra. Turbodoładowany silnik za pośrednictwem sekwencyjnej, 6-stopniowej skrzyni biegów wysyłał na tylną oś z gumami Michelin na 19-calowych obręczach jakieś 540 koni mechanicznych. Samochód ważył niecałe 900 kilogramów.
Do 24-godzinnego wyścigu Le Mans w czerwcu 1998 roku wystawiono dwa egzemplarze nowego Porsche klasy LMP1, którymi opiekował się zespół utworzony razem z Joest Racing. Pod własnym szyldem Porsche wystawiło również dwa 911 GT1-98. Głównymi rywalami LMP1-98 miały być prywatne Ferrari 333 SP, a także nowy prototyp BMW. W grupie GT1 walka była o wiele bardziej zażarta: oprócz Porsche swoje maszyny wystawił Nissan, Toyota, Mercedes-Benz, McLaren oraz Panoz. Ferrari wygrało swoją klasę, a prototypy Porsche nie dojechały w ogóle do mety. Jeden samochód odpadł w wyniku awarii, drugi zakończył udział w wyścigu na ścianie w sekcji Porsche Curves. Niepowodzenie to przyćmił sukces 911 GT1-98: pierwsze i drugie miejsce, szesnasta wygrana Porsche w historii Le Mans!
Drugim i ostatnim występem LMP1-98 było pierwsze Petit Le Mans, wyścig na dystansie tysiąca mil na torze Road Altanta w USA w ramach północnoamerykańskich mistrzostw pod patronatem IMSA. LMP1-98 z załogą Alboreto, Johansson i Muller zakwalifikowało się na miejscu trzecim, a pole position zdobyli kierowcy 911 GT1-98. Po prawie dziesięciu godzinach ścigania prototyp Porsche zameldował się na mecie na miejscu drugim. Wygrali rywale w Ferrari 333 SP.
Rosnące znaczenie prototypów, pojawienie się maszyn nowych generacji konkurencyjnych marek, wykruszenie się stawki GT1 i wyeliminowane tej grupy z mistrzostw świata sprawiły, że w kolejnych miesiącach Porsche skupiło się na zupełnie nowej maszynie klasy LMP1. Model znany obecnie jako 9R3 lub LMP2000 miał być napędzany nową jednostką V10, której korzenie sięgały początku dekady i tajnego projektu na potrzeby Formuły 1. Samochodu nigdy nie ukończono, a pieniądze zaoszczędzone po jego porzuceniu zainwestowano między innymi w model Cayenne, pierwszego, seryjnie produkowanego SUV'a Porsche. Kilka lat później firma wróciła do prototypów z modelem RS Spyder klasy LMP2, sprzedawanym prywatnym zespołom, a silnik V10 po latach ewolucji trafił do drogowego modelu Carrera GT. Pełnoprawnym spadkobiercą LMP1-98 dopiero w 2014 roku został hybrydowy prototyp 919 Hybrid klasy LMP1, który przyniósł marce trzy kolejne wygrane w Le Mans.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 01.11.2018
