W roku 1969 do Wielkiej Brytanii przybył niejaki Gordon Murray, konstruktor samochodów wyścigowych i kierowca z Republiki Południowej Afryki, który przez kilka wcześniejszych lat ścigał się w ojczystym kraju w pojazdach własnego pomysłu. Murray wkrótce dołączył do zespołu Brabhama w Formule 1, z którym związany był przez siedemnaście lat, które przyniosły m.in. dwa tytuły mistrzów świata wśród kierowców. Na początku lat siedemdziesiątych podjął się również skonstruowania swojego pierwszego samochodu przeznaczonego na 24-godzinny wyścig Le Mans.
Z zapotrzebowaniem na zupełnie nowy, w całości brytyjski samochód wyścigowy na Le Mans do Murray'a zgłosił się Alain de Cadenet, kierowca wyścigowy i kolekcjoner klasycznych automobili, który po raz pierwszy wystartował we francuskim klasyku w sezonie 1971 w maszynie Ferrari i jako kierowca nie rozstawał się z nim aż do drugiej połowy lat osiemdziesiątych. Głównym sponsorem przedsięwzięcia została powstała w końcówce XIX wieku angielska firma produkująca smary i inne płyny samochodowe: Duckahms. Taką samą markę przyjął prototyp Murray'a, znany jako Duckahms LM Ford lub Duckahms LM72.
Maszyna z otwartym nadwoziem, zaprojektowana w wolnym czasie przez konstruktora z RPA miała nosić w sobie wiele z bolidów Formuły 1, a konkretnie z Brabhama BT33, w którego posiadanie wszedł de Cadenet. Rzeczywistość okazała się bardziej skomplikowana i skończyło się na pobraniu elementów zawieszenia oraz jednostki napędowej, słynnego V8 typu DFV od Coswortha, opracowanego oryginalnie ze wsparciem finansowym Forda, który firmował je w mistrzostwach świata. Umieszczony centralnie, wolnossący, trzylitrowy silnik z aluminiowym blokiem i głowicą mógł dostarczać jakieś 460 koni mechanicznych, ale z myślą o wyścigu długodystansowym został ograniczony do niespełna 400 KM na granicy niższej o około tysiąc obrotów na minutę, niż w przypadku bolidów Formuły 1. Napęd na tylną oś przenosiła ręczna skrzynia biegów Hewland o pięciu przełożeniach. Samochód zbudowano wokół aluminiowego kadłuba z V8 i skrzynią biegów w roli struktury nośnej, a jego poszycie wykonano z włókien szklanych. Pojazd ważył tylko około 675 kilogramów, co przekładało się na blisko 600 koni mechanicznych przypadających na jedną tonę! W swoim towarzystwie, w którym obowiązywał limit minimum 650 kilogramów, był najlżejszy. Zaprojektowanie i zbudowanie samochodu zajęło jakieś pięć-sześć miesięcy.
O zwycięstwo w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 1972 roku, w którym nowy regulamin ograniczył pojemność silników prototypów z pięciu do trzech litrów, miała walczyć przede wszystkim Matra-Simca, która wystawiła cztery zespoły z prototypami z silnikami V12. Jej rywalami miały być głównie trzy zespoły Alfy Romeo z modelem Tipo 33, trzy Lole z widlastymi ósemkami Coswortha oraz w tle aż siedem prywatnych, starych Porsche 908 w różnych konfiguracjach. Ferrari wśród samochodów najwyższej kategorii tym razem nie było, włoski zespół wycofał się ze startu dużo wcześniej po nieudanych testach swojego prototypu. Spydera LM72, który miał zamieszać w tym towarzystwie, obok samego de Cadeneta poprowadził Chris Craft, który rok wcześniej zahaczył o Formułę 1. Nowa maszyna sprawowała się tak dobrze, że utrzymywała się na czwartej pozycji za uciekającymi Matrami, a na prostej Mulsanne rozwijała aż 340 kilometrów na godzinę. Spowolnił ją dopiero nocny deszcz i wypadek na mokrym torze na dwie godziny przed końcem wyścigu. Po naprawach na mecie zameldowała na miejscu dwunastym w generalce i piątym w swojej klasie. Był to pierwszy samochód z silnikiem DFV, który ukończył Le Mans.
Latem 1972 roku maszyna pojawiła się jeszcze w dwóch wyścigach na Watkins Glen w USA i jednym na Brands Hatch w Wielkiej Brytanii, ale w żadnym nie dojechała do mety. De Cadenet i spółka wrócili do Le Mans ze zmodyfikowanym prototypem Murray'a jeszcze dwa razy. W roku 1973 zmagająca się z niestabilną aerodynamiką maszyna odpadła z rywalizacji po trzynastu godzinach z powodu awarii skrzyni biegów. W roku 1974 prototyp po poprawkach wystartował w nowych barwach pod marką De Cadenet, choć sam de Cadenet nie mógł go poprowadzić ze względu na powrót do zdrowia po wypadku motocyklowym (wcześniej miał okazję do wystartowania na Silverstone w ramach pucharu Interserie). Na początkowym etapie wyścigu LM72 wspiął się na trzecie miejsce, ale w nocy poza pierwszą dziesiątkę zepchnęła go awaria zawieszenia. Kolejna awaria zawieszenia zakończyła nad ranem żywot auta na barierkach po około piętnastu godzinach wyścigu.
Po zakończeniu kariery podwozie LM72 trafiło do zakładów Toleman, w których... zostało przykryte zmodyfikowaną karoserią z Volkswagena Typ 3 z początku lat sześćdziesiątych w celu startu w zawodach prototypów typu silhouette pod nazwą DFVW. W późniejszym czasie samochód odrestaurowano i przywrócono do oryginalnego stanu z 1972 roku. W roku 2022 w ramach oddziału Gordon Murray Heritage zbudowano według oryginalnych planów drugi egzemplarz.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 27.04.2021
