Na wystawie samochodowej w Genewie w marcu 1993 roku Citroen zaprezentował światu model Xantia, z którym już pod koniec 1992 roku mogła zapoznać się prasa. Nowa, atrakcyjna limuzyna z liniami wywodzącymi się z projektu włoskiego Bertone, zastępowała w ofercie francuskiej marki produkowaną od kilkunastu lat rodzinę modeli BX. Xantia była znacznie większa, o wiele bardziej zaawansowana technologicznie i na tyle pociągająca, że zajęła drugie miejsce w plebiscycie na europejski samochód roku.
W pierwszych miesiącach model oferowano wyłącznie w wersji 5-drzwiowej z silnikami benzynowymi o pojemności 1,8 oraz dwóch litrów i mocy do 123 koni mechanicznych. W kolejnych miesiącach i latach oferta powiększyła się o mniejsze i większe silniki benzynowe, silniki wysokoprężne, a także drugą wersję nadwoziową, kombi pod nazwą Xantia Break.
W najbogatszych wersjach wyposażenia Xantia wyróżniała się na tle nie tylko konkurencji, ale również dużo droższych limuzyn, hydropneumatycznym, starowanym elektronicznie zawieszeniem, które znacznie ograniczało boczne przechyły nadwozia i poprawiało trzymanie się drogi. Układ o nazwie Hydractive II stanowił rozwinięcie patentów, które wprowadzono do produkcji seryjnej pod koniec lat osiemdziesiątych w pozycjonowanym wyżej modelu XM. System mógł pracować w dwóch zdefiniowanych przez producenta trybach: miękkim oraz twardszym, sportowym.
W roku 1994 pojawiła się Xantia Activa z najbardziej zaawansowaną wersją systemu hydropneumatycznego zawieszenia o nazwie SC.CAR - skrót od Systeme Citroen de Controle Actif du Roulis - z dodatkowymi siłownikami i dziesięcioma kulami ze sprężonym gazem, która pokonywała zakręty niemal bez przechyłów i doprowadziła do opracowania nowego ogumienia przez firmę Michelin. Tak imponujące umiejętności auta stały się głównym tematem spotów reklamowych, a także testów prasowych, wliczając słynny "test łosia", w którym... Xantia Activa pozostawała rekordzistą nawet ćwierć wieku po swoim debiucie!
Topową wersję wyróżniało między innymi niewielkie skrzydło na klapie bagażnika, aluminiowe felgi Venise o średnicy 15 cali, przednie fotele z elektryczną regulacją oraz malowanie karoserii (na przykład zderzaki i boczne listwy w kolorze nadwozia). Dodatkowe wyposażenie obejmowało między innymi klimatyzację, a na liście standardowych elementów bezpieczeństwa znalazły się poduszki powietrzne i ABS.
Dla wersji Activa przewidziano wyłącznie najmocniejsze silniki z katalogu Xantii, których moc przekraczała sto koni mechanicznych. Początkowo ofertę zamykały 2-litrowe, 4-cylindrowe silniki wolnossące i turbodoładowane, których moc dochodziła do 150 KM. Najbardziej prestiżową propozycją od sezonu 1997 była wolnossąca, 24-zaworowa, widlasta szóstka o pojemności prawie trzech litrów, której młodsze ewolucje można było później spotkać w takich rodzynkach, jak Peugeot 406 Coupe oraz Renault Clio V6. W przypadku Xantii silnik rozwijał 190 koni mechanicznych przy 5,5 tysiącach obrotów na minutę i 267 niutonometrów przy czterech tysiącach obrotów na minutę. V6 połączono z ręczną skrzynią biegów, która przenosiła napęd na przednie koła. Samochód, który ważył około 1450 kilogramów, rozpędzał się do setki w 8,2 sekundy i rozwijał prędkość maksymalną 230 kilometrów na godzinę.
Xantię produkowano w latach 1993-2002, głównie we francuskiej fabryce w Rennes-la-Janais, ale również w Chinach (a po zakończeniu europejskiej produkcji także na licencji w Iranie). W sumie powstało ponad 1,32 miliona egzemplarzy, wśród których znalazło się około 18 tysięcy w wersji Activa. Xantię zastąpił model C5, który wykorzystywał hydropneumatyczne zawieszenie Hydractive 3. Koszty produkcji i ewentualnych napraw, stosunkowo małe zainteresowanie klientów i pojawienie się nowych, tańszych wynalazków w obrębie budowy zawieszenia sprawiły, że po modernizacjach C5 po roku 2016 hydropneumatyczne zawieszenie zniknęło z oferty.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 10.05.2023
