W kwietniu 1998 roku na fali wielkich zakupów prawa do francuskiej, a później włoskiej marki Bugatti nabył niemiecki Volkswagen. W ciągu kilku kolejnych lat zaowocowało to udanym wskrzeszeniem firmy, przywróceniem jej siedziby i fabryki w Molsheim. Oraz wielkim finałem w postaci coupe Veyron 16.4, najszybszego, produkowanego seryjnie samochodu świata, który jako pierwszy swojego rodzaju przekraczał prędkość 400 kilometrów na godzinę i którego silnik dostarczał przeszło tysiąc koni mechanicznych.
Zanim jednak pierwsze egzemplarze Veyrona były gotowe do oddania w ręce właścicieli, zaprezentowano trzy prototypy innych modeli. Na wystawie w Paryżu w 1998 roku pokazano dwudrzwiowego grand tourera EB 118, w Genewie w 1999 roku limuzynę EB 218, a we Frankfurcie tego samego roku supersportowe coupe EB 18/3 Chiron. W tym samym roku w Tokio pokazano również pierwszy koncept Veyrona, daleką od produkcji seryjnej wizję EB 18/4. W ciągu piętnastu miesięcy zobaczyliśmy aż cztery różne projekty!
Spłaszczony, dwuosobowy Chiron został zaprojektowany przez Fabrizio Giugiaro, syna Giorgetto Giugiaro, założyciela włoskiego studia Italdesign, w którym powstały linie EB 118 i EB 218. Towarzyszył mu Hartmut Warkuss, projektant z grupy Volkswagena, który kierował później projektem Veyrona. Maszyna nawiązywała wyglądem do produkowanego kilka lat wcześniej we Włoszech modelu EB 110, który już za życia zaczął obrastać legendą. Wśród pomocy aerodynamicznych znalazło się m.in. ruchome skrzydło. Surowe wnętrze, pozbawione luksusów obecnych we wcześniejszych EB, wypełniało aluminium oraz błękitna i żółta skóra.
Samochód swoją nazwę zawdzięczał monakijskiemu kierowcy wyścigowemu, najlepszemu kierowcy w historii marki Bugatti i jednemu z najlepszych swojego pokolenia. Był nim Louis Chiron, urodzony w 1899 roku w Monte Carlo, który karierę kierowcy wyścigowego w prywatnych Bugatti rozpoczął w latach dwudziestych. W roku 1928 dołączył do ekipy Ettore Bugatti'ego jako fabryczny kierowca, którą to pozycję zajmował przez cztery sezony. Za kierownicą maszyny z Alzacji wygrał dziesiątki wyścigów górskich i najważniejsze wyścigi klasy grand prix (Francja, Niemcy, Włochy, Monako, Belgia, Czechosłowacja).
EB 18/3 Chiron został zbudowany na podwoziu Diablo VT z repertuaru włoskiego Lamborghini, które dołączyło do koncernu Volkswagena w tym samym czasie. Za plecami kierowcy i pasażera zamiast widlastej dwunastki umieszczono 18-cylindrowy motor w układzie W (trzy rzędy po sześć cylindrów, rozwarte pod kątem 60 stopni każdy, stąd 18/3), znany z poprzednich prototypów Bugatti, który zespolono z ręczną skrzynią o pięciu biegach. Jednostka ta rozwijała około 555 koni mechanicznych i 630 niutonometrów, które przenoszono stale na wszystkie cztery koła z 20-calowymi obręczami. Teoretyczna prędkość maksymalna: co najmniej 340 kilometrów na godzinę.
Optymistyczne plany zakładały wystartowanie z bardzo limitowaną serią czegoś formatu Chirona już w 2002 roku w cenie pół miliona marek za sztukę. Plany te nie zostały nigdy zrealizowane. Niedługo później pojawił się pierwszy Veyron z 18-cylindrowym silnikiem, a jesienią 2000 roku premierę miał prototyp Veyrona 16.4 z silnikiem o szesnastu "garach", który wszedł do sprzedaży pięć lat później jako najszybszy i najmocniejszy samochód na świecie (ponad 1000 koni mechanicznych i ponad 400 km/h!). Chiron pozostał tylko prototypem, który powstał w jednym egzemplarzu. Do nazwiska swojego słynnego kierowcy Bugatti wróciło w 2015 roku, kiedy to nazwa Chiron została wybrana dla następcy Veyrona.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Pierwsze opracowanie: 11.03.2007
Ostatnia aktualizacja: 01.12.2015
