Vanquish pokazany jesienią 2000 roku wprowadził Aston Martina bardzo mocnym akcentem w XXI wiek i jako najbardziej zaawansowany pojazd w dotychczasowej historii zakładu otworzył drogę całej gamie zupełnie nowych modeli. Wkrótce po nim pojawił się DB9 oraz V8 Vantage, których piękne linie nakreślił Henrik Fisker bazując na pracy Iana Calluma. To właśnie spod ręki tego drugiego wyszły majestatyczne kształty okrętu flagowego firmy, który po czterech latach produkcji zdecydowano znacznie wzmocnić - na salonie samochodowym w Paryżu w 2004 roku zadebiutował Vanquish S.
Z zewnątrz nowa wersja jest właściwie nie do odróżnienia od starej, ale po bliższych oględzinach powinno zauważyć się powiększony przedni grill, niewielki spoiler pod przednim zderzakiem, dyfuzor pod tylnym, nowy spoiler na klapie bagażnika oraz zupełnie nowe felgi, za którymi z przodu kryją się aż o 23 mm na średnicy większe tarcze hamulcowe. Dla jeszcze lepszej dystrybucji powietrza wokół nadwozia zastosowano całkowicie płaskie podwozie. Zawieszenie utwardzono, skrócono drążki skrętne a prześwit zmalał o 5 milimetrów. Inżynierowie Aston Martina zdecydowali się również na przestrojenie układu kierowniczego, który reaguje teraz aż o 1/5 żwawiej. W rezultacie Vanquish S to nie tylko najszybszy model w dotychczasowej historii marki, ale także najlepiej trzymający się drogi.
Równie ważne zmiany zaszły także pod maską. Kompletnie zrewidowane V12 otrzymało nowe głowice cylindrów ze zmodyfikowanymi kanałami dolotowymi i komorami zapłonu, wzmocniony wał rozrządu, nowy układ wtrysku paliwa oraz przemapowaną jednostkę elektroniczną sterującą pracą całego silnika. Zwiększono także stopień kompresji. W efekcie moc wzrosła z 466 aż do 527 KM a moment obrotowy z 542 do 577 Nm. Wraz z urwaniem 40 kilogramów masy własnej oznaczało to poprawę stosunku mocy do masy z 4,02 kilogramów na jeden KM do tylko 3,48. Vanguish S jako pierwszy, seryjnie produkowany model koncernu nie miał problemów z przekroczeniem 320 km/h, choć potrzebował na to co najmniej pięciomilowej prostej. W swoim czasie był jednym z najszybszych samochodów świata dostępnych na rynku.
Silnik, podobnie jak poprzednio, połączono z ręczną, zautomatyzowaną przekładnią o sześciu przełożeniach, którą operowało się jedynie przy pomocy łopatek przy kierownicy (nie było pedału sprzęgła). Według zgodnych opinii wielu dziennikarzy takie rozwiązanie było najsłabszym punktem w całym samochodzie. Na warunki zimowe przewidziano specjalny tryb pracy skrzyni biegów.
Podwozie oraz strukturę nośną Vanquisha zbudowano z wykorzystaniem włókien węglowych, aluminium i innych materiałów kompozytowych a kwestie bezpieczeństwa konsultowano z Volvo (w ramach wspólnej przynależności do Forda), jednym ze światowych liderów w tej dziedzinie. Panale nadwozia ukształtowano z aluminium.
Chętni za zakup auta mogli wybierać pomiędzy wersją 2-osobową a 2+2, w której tylne siedziska nadawały się właściwie jedynie do przewożenia dzieci. Wnętrze wykończono elegancką skórą, alcantarą oraz aluminiowymi panelami w środkowym tunelu i na drzwiach. Na pokładzie znalazł się między innymi ABS, system monitorujący ciśnienie opon, wysokiej klasy sprzęt audio do Alpine, elektrycznie sterowane i podgrzewane fotele, komputer pokładowy z mapą podróży oraz... kilka elementów wspólnych z dużo tańszymi modelami spod znaku Forda, które niezbyt pasowały do hasła "Moc, piękno i dusza".
W momencie debiutu "eski" zwykły Vanquish znalazł już ponad półtora tysiąca nabywców. Przez jeden sezon auta były oferowane równolegle, po czym w 2006 roku na arenie pozostał jedynie Vanquish S. Model ręcznie produkowano do 16 lipca 2007 roku w fabryce w Newport Pagnell. Ostatnie 40 egzemplarzy otrzymało specjalnie malowane nadwozie (na czarno), ekskluzywne wnętrze oraz plakietkę Ultimate Edition. Także tylko w nich znalazł się tradycyjny drążek skrzyni biegów, który można było zamontować w posiadanym już Vanquishu po wyłożeniu przeszło 13 tysięcy funtów (plus podatek). Opracowanie kompletnego programu konwersji pochłonęło dwanaście miesięcy.
Po zakończeniu produkcji Vanquisha (łącznie ponad 2000 sztuk) Aston Martin po blisko 50 latach stacjonowania w Newport Pagnell przeniósł się do nowo otwartej fabryki w okolicach Gaydon, w pobliżu którego swoje zakłady mają także Land Rover oraz Jaguar. W tym samym roku pozycję flagowej limuzyny koncernu przejął model DBS.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 09.08.2008
