W 1994 roku Międzynarodowa Federacja Samochodowa (FIA - Fédération Internationale de l'Automobile) utworzyła nową klasę w ogólnoświatowych wyścigach serii Grand Tourismo - GT1. Jednym z najciekawszych punktów jej regulaminu był wymóg, według którego pojazdy startujące na torze musiały mieć swój odpowiednik produkowany seryjnie. Było to idealne pole do popisu między innymi dla Porsche, które opracowało nowy model na bazie legendarnej 911 i McLarena F1, który w wersji F1 GTR przez pierwsze lata nie miał sobie równych. Brytyjska konstrukcja została pokonana dopiero w inauguracyjnym sezonie 1997 nowe serii FIA GT, w którym to na torze pojawił się zupełnie nowy Mercedes-Benz CLK-GTR.
Niemiecki pojazd w przeciwieństwie do konkurencji powstał najpierw w wersji wyścigowej, a dopiero potem w wersji cywilnej (nazwanej tak samo), której produkcję ograniczono zaledwie do 25 egzemplarzy. Wyścigowe superauto było zupełnie nową konstrukcją, a z seryjnym CLK poza nazwą miało wspólne właściwie tylko lampy i grill. Samochód we współpracy z inżynierami z AMG opracowano i zbudowano w zaledwie 128 dni. Jak podają nieoficjalne źródła w pierwszej fazie prac aerodynamiczne aspekty nowego, niezwykle niskiego nadwozia testowano na płycie podłogowej... potajemnie zakupionego McLarena F1 GTR. Konstrukcję auta oparto o karbonowy monocoque, kompozytową karoserię, w pełni niezależne i nastawne zawieszenie oraz karbonowo-ceramiczne hamulce.
Pierwsze dwa, właściwie jeszcze prototypowe egzemplarze na początku roku 1997 stawiły się na linii startowej toru Hockenheimring. Niestety żaden z nich nie dojechał do mety: pierwszy odmówił współpracy po pięciu, a drugi po 20 okrążeniach. W drugim wyścigu (na Silverstone) najszybszy Mercedes-Benz był już tuż za wygrywającym McLarenem. Czwarty wyścig sezonu (Nürburgring) był już podwójnym zwycięstwem niemieckiej maszyny, a podobny układ na linii mety pojawiał się jeszcze nie raz. W sezonie 1997 Mercedes-Benz zdobył mistrzostwo konstruktorów, a Bernd Schneider prowadzący jeden z egzemplarzy CLK-GTR został mistrzem świata wśród kierowców.
Coupe wyposażono w centralnie umieszczony silnik V12 (to pierwszy, wyścigowy model w historii marki z takim właśnie układem) podkręcony przez AMG w finalnej wersji do około 730 koni mechanicznych (pierwsze modele rozwijały moc około 640 KM). Miał on zapewniać przyspieszenie do 100 km/h poniżej trzech i pół sekundy i bliżej nie znaną prędkość maksymalną, która podczas sesji treningowych dochodziła do 330 km/h.
CLK-GTR nie miał szczęścia do francuskiego maratonu Le Mans - konstruktorzy uznali, że auto się w nim nie sprawdzi (przede wszystkim ze względu na silnik, któremu nie prognozowano wytrzymania 24 godzin pracy non-stop). Tym samym w 1997 roku Mercedes-Benz już szósty rok z rzędu nie pojawił się w Le Mans (ostatnio w 1991 roku z modelem C11 opracowanym wspólnie z Sauberem). Wyścig nie był zaliczany do serialu FIA GT.
W sezonie 1998 sprawdzony na krótszym dystansie (około 4 godziny i 500 km) model obsadził dwa pierwsze wyścigi serii FIA GT, które bez większych problemów wygrał. Po wielu modyfikacjach podzespołów, zmianach w aerodynamice i umieszczeniu silnika V8 w miejscu V12 zaprezentowano model CLK-LM, który z trzecim wyścigiem sezonu całkowicie zastąpił GTR w serii GT1. Pojazd bez trudu wygrał pozostałe osiem imprez, pozwalając na ponowne zdobycie tytułu mistrza konstruktorów i kierowców (Klaus Ludwig). W Le Mans, na potrzeby którego go skonstruowano, niestety nie dojechał do mety. Wraz z rokiem 1999 kariera GTR i LM zakończyła się - znaną w dotychczasowej formie klasę GT1 zamknięto, a do zmienionej serii GT Mercedes zameldował się w klasie prototypów z zupełnie nowym modelem CLR.
Z początkiem roku 1998 zadebiutowała szosowa wersja CLK-GTR warta ponad półtora miliona dolarów za każdy egzemplarz. Samochód produkowany był w limitowanej serii składającej się z 25 sztuk (coupe i roadstery) przez kolejne kilka lat przez AMG i bliźniacze HWA (od 2002 roku). Ilość wszystkich wyprodukowanych wyścigowych egzemplarzy nie jest znana, a część z nich spoczywa ukryta w prywatnych kolekcjach.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 20.09.2007
