DKW to marka, która po pierwszej wojnie światowej zasłynęła produkcją motocykli. W roku 1928 niemieckie zakłady wypuściły swój pierwszy samochód, który był efektem przejęcia berlińskiej fabryki D-Wagen. W ciągu kilku lat DKW stało się ekspertem w dziedzinie najmniejszych aut, niejednokrotnie o sportowym zacięciu z dwusuwowymi silnikami o pojemności niespełna jednego litra, a wkrótce również automobili z napędem na przednie koła.
W roku 1932 marka dołączyła do koncernu Auto Union, w który wciągnięto jednocześnie Wanderera, Horscha i Audi. Po wojnie pozostałości koncernu upaństwowiono, a w roku 1949 reaktywowano Auto Union i kilkanaście miesięcy później wznowiono produkcję aut DKW. Marka miała początkowo do zaoferowania modele z 2-cylindrowymi silnikami, a potem serie z 3-cylindrowymi jednostkami napędowymi, w tym rodzinę modeli 3=6, której oznaczenie miało sugerować, że trzy dwusuwowe cylindry potrafią tyle, co sześć czterosuwowych. Wszystkie auta budowano z napędem na przód. Kilka lat później pojawiły się pierwsze prototypy wielozadaniowych modeli terenowych, które dedykowano tworzonym od nowa siłom zbrojnym.
W roku 1956 na podwoziu serii 3=6 powstał jeden z najciekawszych modeli DKW z tamtego okresu, małe coupe o nazwie Monza, która nawiązywała do działającego od 1922 roku toru wyścigowego na północy Włoch. Skąd takie określenie? O tym za chwilę. Coupe wykluło się na fali sukcesów 3=6 w latach 1954-1955 w wyścigach samochodów turystycznych i rajdach, które zainspirowały dwóch niemieckich kierowców, Günthera Ahrensa i Albrechta Mantzela. W duecie wpadli na pomysł zbudowania jeszcze szybszego, lżejszego i bardziej opływowego coupe DKW.
Pierwszy prototyp Monzy z dwudrzwiowym, zaokrąglonym z każdej strony nadwoziem pokazano w 1955 roku na salonie samochodowym we Frankfurcie. Pierwsze sztuki wyposażone były w umieszczone z przodu silniki o pojemności 896 centymetrów sześciennych i mocy około 40 koni mechanicznych. Kolejne wyposażono w jednostkę o pojemności 981 centymetrów sześciennych i mocy 44 koni mechanicznych, która po tuningu mogła zostać podniesiona do okolic 55 KM. Czterdzieści koni, przenoszone przez ręczną skrzynię o czterech biegach wystarczało na rozpędzenie ważącego niecałe 800 kilogramów coupe do ponad 130 kilometrów na godzinę.
Niepozorny pojazd zapracował na swoje imię i stałe miejsce w historii w 1956 roku podczas serii prób bicia rekordów prędkości w swojej klasie pojemności silnika do 1,1 litra na torze Monza. Pod naciskiem niemieckiej maszyny padło pięć długodystansowych rekordów świata: 140,8 km/h na dystansie czterech tysięcy mil, 138,7 km/h na dystansie pięciu tysięcy mil, 139,5 km/h na dystansie dziesięciu tysięcy mil, 141 km/h w jeździe przez 48 godzin oraz 139,5 km/h w jeździe przez 72 godziny. W czteroosobowym zespole kierowców coupe znalazł się jego twórca, Ahrens.
Samo DKW z powstaniem Monzy miało niewiele wspólnego. Lekkie karoserie z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknami szklanymi produkowano początkowo w zakładach Dannenhauer & Stauss w Stuttgarcie. Potem obowiązki przejęło Karosserie Massholder z Heidelbergu, Robert Schenk ze Stuttgartu i w końcu Fritz Wenk z Heidelbergu. Auto cieszyło się szczególną popularnością na eksporcie, w tym do USA.
Samochód zbudowano - w zależności od źródła i z racji na nieregularną produkcję przez kilka różnych firm, które nie przykładały się do dokumentacji - łącznie w liczbie od 140 do 240 sztuk. Do dzisiaj zachowało się tylko około pięćdziesięciu egzemplarzy. Karierę modelu zakończyła premiera sportowego coupe 1000 Sp, które wypuszczono w 1957 roku pod marką Auto Union. Dzisiaj Monzy przebywają w prywatnych kolekcjach oraz zbiorach muzealnych koncernu Audi, a w środowisku naturalnym można je spotkać między innymi na trasie rajdu Mille Millia dla samochodów zabytkowych.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 13.06.2016
