W ciągu kilku pierwszych lat działalności Automobili Lamborghini wyrosło na producenta niezwykle pożądanych, sportowych egzotyków, z którym musiał liczyć się każdy. Włoska marka doszła do takiego stanu dzięki jednemu modelowi, oszałamiającemu coupe Miura, które wyznaczyło kierunek całym pokoleniom podobnych mu maszyn. Był to pierwszy, drogowy samochód z silnikiem umieszczonym centralnie, którego produkcja poszła w setki egzemplarzy i który całkowicie zaskoczył konkurencję.
Pomysł zbudowania tak nietypowego Lamborghini po godzinach pracy w grupie młodych mechaników firmy, z których żaden nie miał ukończonego 25 roku życia. W gronie tym znaleźli się Gian Paolo Dallara, Paolo Stanzani oraz Bob Wallace, którzy przekonali 48-letniego Ferruccio Lamborghini'go do wygospodarowania środków na wdrożenie nowej koncepcji w życie.
Miura wzbudziła sensację pierwszy raz w listopadzie 1965 roku podczas salonu samochodowego w Turynie, na którym pokazano makietę nagiego podwozia z silnikiem V12 o oznaczeniu P400 (od pojemności i pozycji silnika). Cztery miesiące później pierwszy, jeżdżący prototyp zawładnął wyobraźnią zwiedzających salon samochodowy w Genewie. W kwietniu auto pojawiło się jako gość honorowy w prestiżowym Grand Prix Monako, przez którym Ferruccio Lamborghini z upodobaniem wkręcał co godzinę silnik zaparkowanego auta na wysokie obroty.
Ponadczasową, wykonywaną w większości z aluminium karoserię auta zaprojektował 27-letni Marcello Gandini, którego kariera rozkwitała właśnie w studiu Bertone. Oko cieszyła nie tylko sylwetka auta o wysokości zaledwie 105 centymetrów, ale również liczne detale: "rzęsy" przy przednich reflektorach, drzwi przypominające po otwarciu rogi byka czy służące wentylacji "żaluzje" zamiast tylnej szyby. Miura budowana była na kadłubie złożonym ze stalowych płyt, do którego połączone były ramy z przodu i z tyłu, do których przymocowano niezależne zawieszenie. Z przodu umieszczono chłodnicę, zbiornik paliwa i akumulator. Silnik z racji swojego nietypowego położenia został zespolony w jeden blok z 5-stopniową, ręczną skrzynią biegów.
Jednostka napędowa seryjnej Miury, której początek dał sam Giotto Bizzarrini, miała nieco ponad 3,9 litra pojemności, cztery wałki rozrządu, 24 zawory, cztery trzygardzielowe gaźniki Webera i jakieś 350 koni mechanicznych mocy... na papierze. Pierwsze sztuki nie przekraczały w rzeczywistości 320 KM. Pod koniec produkcji w planach pojawiło się powiększenie silnika do pięciu litrów, ale nigdy nie było takiej potrzeby, ponieważ Miura wyprzedzała konkurencję o całą epokę. Moc rosła z czasem.
W roku 1970 na rynku pojawiła się udoskonalona Miura S, a dwa lata później weszła do sprzedaży ostatnia, najdoskonalsza Miura SV. W międzyczasie usztywniono podwozie, wyeliminowano drobne awarie i poprawiono pracę zawieszenia i hamulców. W modelu S przednie reflektory unosiły się bez "rzęs", które w SV zniknęły zupełnie. Szyby otrzymały chromowane ramki, nieporęczną, drewnianą kierownicę zastąpiono kierownicą obszytą skórą, wydrążono schowek po stronie pasażera, a na liście wyposażenia dodatkowego pojawiła się klimatyzacja, firmowy zestaw bagażowy i radio. Boczne szyby, które w pierwszej P400 z trudem opuszczało się ręcznie, były teraz sterowane elektrycznie. Model SV mógł pochwalić się poza tym skórzaną tapicerką, dodatkowymi wlotami powietrza w progach, służącymi chłodzeniu tarcz hamulcowych na tylnej osi i nowym zawieszeniem.
W silniku modelu S zmieniono kształt komór spalania, zainstalowano większe gaźniki, większe kolektory dolotowe i zwiększono czasy otwarcia zaworów. W wersji SV zrobiono po raz drugi praktycznie to samo i rozwiązano problem smarowania dzięki dwóch oddzielnym obiegom oleju dla skrzyni biegów i silnika (w niektórych egzemplarzach na specjalne zamówienia instalowano suche miski olejowe). Ta poważna zmiana pozwoliła także na zamontowanie mechanizmu różnicowego o ograniczonym poślizgu firmy ZF. Moc wzrosła z 350 koni mechanicznych w pierwszej Miurze do 370 w Miurze S i 385 w Miurze SV. Ta ostatnia mogła rozpędzić się maksymalnie do 300 km/h!
Ostatnia, seryjna Miura SV została dostarczona właścicielowi w styczniu 1973 roku. Produkcja Miury, w zależności od źródła, zakończyła się na około 475 egzemplarzach pierwszej serii, co najmniej 150 sztukach Miury S oraz 120-150 egzemplarzach Miury SV. Na bazie SV powstało też kilka unikatowych sztuk. Należy do nich prototyp Miury Roadster, który zbudowało studio Bertone oraz ekstremalna, wyścigowa Miura Jota, którą w wolnym czasie zbudował Wallace. Maszyna ta ważyła niecałe 900 kilogramów i dysponowała mocą ponad 410 koni mechanicznych. Niestety nie przetrwała do dzisiaj, została zniszczona podczas wypadku.
Jota wywarła na klientach Lamborghini tak ogromne wrażenie, że po długich naciskach przekonali firmę do przygotowania specjalnych pakietów modyfikacji dla Miury SV, które upodobniłyby ją do dzieła Wallace'a. Tak powstało kilka niezwykłych sztuk Miury SVJ oraz jedyna w swoim rodzaju Miura SVR, którą poznamy po spoilerze umieszczonym na końcu dachu. Charakterystyczne dla prawie każdej Miury SVJ są: powiększone otwory w przedniej masce, korek wlewu paliwa wyciągnięty na zewnątrz, otworzy za przednimi kołami, przedni spoiler, nity na krawędziach paneli karoserii, brak żebrowania w bocznych wlotach powietrzach za słupkami B, dodatkowe otworzy za tylnymi kołami, cztery końcówki wydechu i nieruchome światła z przodu. Inne modyfikacje obejmowały układ chłodzenia, układ wydechowy, system doprowadzania paliwa, gaźniki, filtry, kierownicę i fotele oraz od kilku do kilkudziesięciu koni mechanicznych więcej.
Wylicza się, że w latach 1971-1975 w zakładach w Sant'Agata Bolognese zmodyfikowano do specyfikacji J od pięciu do siedmiu egzemplarzy Miury (pierwszą sztukę na bazie Miury S ukończono z końcem 1971 roku, kolejne bazowały na Miurze SV). Nic jednak nie stało na przeszkodzie aby przy odpowiednich znajomościach i z odpowiednim zapleczem podjąć się przeróbek na własną rękę, stąd też można spotkać więcej sztuk podających się za Jotę. Niektóre przeszły daleko idące przeróbki, jak poszerzenie karoserii, doczepienie zintegrowanego z tyłem spoilera, usunięcie dachu, wymianę świateł czy znaczące podniesienie mocy silnika.
Miura SVJ z prawego łoża na podwoziu numer 4892 dwa razy pojawiła się na aukcjach prowadzonych przez RM Sotheby's, najpierw w październiku 2010 roku w Londynie, a potem w styczniu 2015 roku w Phoenix. Za pierwszym razem coupe zmieniło właściciela za 728 tysięcy funtów, za drugim wydano na nie prawie 1,9 miliona dolarów. Inne skrywają się w prywatnych kolekcjach lub całymi latami szukają nowych właścicieli za odstraszające kwoty.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 27.06.2016
