Pierwsze, dwuosobowe automobile japońskiego koncernu wytwarzającego samochody pod marką Nissan, u których można było doszukiwać się śladów sportowego charakteru pojawiły się już przed drugą wojną światową. Po wojnie było już z górki: na pierwszy ogień poszły małe Datsuny, które inspirowane były niewielkimi roadsterami z Wielkiej Brytanii, za nimi serie Sports i Fairlady, a w końcu oryginalny 240Z, który zadebiutował w 1969 roku i w ciągu czterech lat rozszedł się na całym świecie w ilości blisko 170 tysięcy egzemplarzy.
W tym samym czasie w Japonii pojawiła się grupa sportowych samochodów, które miały przyciągać klientów nie tylko osiągami, ale również wyglądem i poziomem wyposażenia. Jednym z nich był atrakcyjny Datsun Coupe 1500, który jako prototyp pokazano na wystawie samochodowej w Tokio w 1964 roku. Kilka miesięcy później model wszedł na rynek jako pierwszy Nissan Silvia, którego imię kojarzone jest dzisiaj przede wszystkim z driftingiem. Nazwę auta zaczerpnięto z dziewiętnastowiecznego baletu, który opowiadał o nimfie z greckiej mitologii o takim samym imieniu. Pierwszą Silvię budowała ręcznie Yamaha, która do roku 1968 wypuściła tylko około pół tysiąca egzemplarzy.
Na kolejną Silvię z silnikiem umieszczonym z przodu i napędem przenoszonym na tylną oś trzeba było czekać aż do roku 1975, w którym to Nissan zdecydował się na wypuszczenie modelu mogącego na równi rywalizować z Toyotą Celicą, światowym przebojem segmentu. Coupe serii S10 zostało zastąpione w 1979 roku trzecią generacją, serią S110. Gdy pod koniec lat osiemdziesiątych drifting wyszedł z podziemia, Silvia, występująca jako klasyczne coupe i hatchback, okazała się idealnym narzędziem do próbowania własnych sił i szlifowania umiejętności. Do roku 1993 w ciągu pięciu generacji platforma, na której budowano Silvię stała się produktem kultowym i globalnym, który w zależności od rynku różnił się karoserią i silnikami (na terenie Europy występował na przykład jako 200 SX, w USA jako 240 SX, gdzie indziej jako Gazelle i tak dalej).
Silvia szóstej generacji, seria S14 z charakterystycznym "S" na masce zamiast znaku Nissana, odeszła nieco od tradycji artystycznego "upalania laczków" i poszła w kierunku GT. Coupe zostało wydłużone i poszerzone, jego masa w zależności od specyfikacji w porównaniu do serii S13 wzrosła nawet o sto kilogramów, a w środku miały mieścić się cztery dorosłe osoby. Wszystkie koła zawieszono niezależnie, z przodu kolumny McPhersona, z tyłu nowoczesny układ wielodrążkowy.
Japończycy mieli do wyboru kilka wersji silnikowych S14, każda sprowadzała się do 16-zaworowych, ulokowanych wzdłużnie jednostek o czterech cylindrach w rzędzie i dwóch wałkach rozrządu, które łączono standardowo z 5-stopniowymi automatami, przenoszącymi moc na tylną oś. Podstawą były silniki o pojemności dwóch i 2,4 litrów o mocy w okolicach 160 koni mechanicznych i momencie obrotowym od 188 Nm w przypadku mniejszego silnika do 217 Nm w przypadku większego. Ofertę zamykał 2-litrowy motor z turbodoładowaniem, z którego płynęło 200 koni mechanicznych przy 6,4 tysiącach obrotów na minutę i 265 niutonometrów przy 4,8 tysiącach obrotów na minutę. Tak wyposażona Silvia rozpędzała się do setki w czasie 7,5 sekund i rozwijała prędkość maksymalną 235 km/h. Przy średniej prędkości 90 km/h miała spalać w trasie niecałe siedem litrów paliwa na setkę.
Swoją wersję S14 przygotował również oddział Nissan Motorsports, który w 1994 roku wypuścił model 270R. Coupe od Nismo, które powstało tylko w 50 egzemplarzach, wyróżniało się między innymi body kitem, zmianami mechanicznymi (nowe sprzęgło, mechanizm różnicowy) i mocą podniesioną do 274 koni mechanicznych. Trzy lata później do sprzedaży weszła kolejna Silvia po tuningu, model Autech Version K's MF-T, który dysponował mocą 250 KM. Inne fabryczne specyfikacje, jak Q's Aero Sport czy SE były bogatsze przede wszystkim o elementy podnoszące bezpieczeństwo.
Coupe Silvia szóstej generacji zadebiutowało w październiku 1993 roku, a w połowie 1996 roku przeszło modernizację, obejmującą między innymi przeprojektowaną karoserię i praktyczne rozwiązania w kabinie (każdego roku ofertę wzbogacano o limitowane lub nie edycje z pakietami nadwoziowymi lub zmianami mechanicznymi). Produkcję S15 zakończono pod koniec 1998 roku równolegle z zakończeniem produkcji eksportowych modeli serii SX. W styczniu 1999 roku zadebiutowała 250-konna Silvia ostatniej, siódmej generacji, do której niecałe półtora roku później dołączył kabriolet Varietta. Samochód sprzedawano tylko w Japonii, a jego żywot zakończył się już w 2002 roku.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 22.07.2016
