SL to seria najbardziej prestiżowych i długowiecznych modeli w palecie Mercedes-Benza. W pierwszej połowie lat pięćdziesiątych dwudziestego stulecia otworzył ją zjawiskowy 300 SL z unoszonymi do góry drzwiami i 3-litrowym, nowoczesnym silnikiem o sześciu cylindrach i mocy około 215 koni mechanicznych. Skrót "SL" w przypadku sportowego coupe oznaczał "super lekki". Niedługo później SL zmienił swoją postać, której wierny jest do dnia dzisiejszego: na rynek w połowie lat pięćdziesiątych wszedł czterocylindrowy roadster 190 SL, a dwa lata później dołączył do niego otwarty 300 SL.
Pierwsza seria, modele o wewnętrznym oznaczeniu W198 oraz W121, przetrwała do 1963 roku, w którym narodził się SL generacji W113. Maszynę produkowano przez blisko osiem lat, a w roku 1972 zastąpił ją SL generacji R107 (plus coupe C107), który utrzymał się na rynku aż przez siedemnaście lat. Najbardziej luksusowe odmiany o oznaczeniu 560 SL napędzane były silnikami V8 o pojemności 5,6 litrów i mocy około 230 koni mechanicznych. Czwartej generacji, oznaczonej jako R129, która debiutowała w 1989 roku, przyszło przywitać dwudziesty pierwszy wiek i przestawione nazewnictwo (500 SL stał się SL 500 i tak dalej). Tym razem inżynierowie Mercedes-Benza poszli jeszcze dalej, a to za sprawą wchłonięcia do swoich szeregów firmy AMG, która zajmowała się tuningiem modeli marki i przygotowywaniem samochodów wyścigowych od początku lat siedemdziesiątych.
SL końca stulecia, produkowany w fabryce w Bremie zamiast w mniejszej w Sindelfingen, przyciągał lekką, nowoczesną sylwetką ręki Bruno Sacco oraz szeregiem rozwiązań konstrukcyjnych, które zostawiały w tyle każdego potencjalnego konkurenta. Dodatkowe elementy podwozia zapewniły maszynie sztywność aż o jedną trzecią większą od poprzednika, a wzmocnienia drzwi, progów, ramy przedniej szyby, tunelu środkowego czy pierwszy na świecie, automatycznie aktywowany pałąk bezpieczeństwa wykraczały poza obowiązujące normy zderzeniowe. Samonośne nadwozie auta mimo wielu wzmocnień przytyło w porównaniu do poprzednika o około 20 kilogramów do 405 kilogramów.
Tylko na samych fotelach ze szkieletem z magnezu i regulacją wszelkiego typu Mercedes-Benz uzyskał około dwudziestu patentów. Kolejną nowością był miękki, składany i rozkładany automatycznie w 30 sekund dach, dla którego alternatywą był aluminiowy, ważący tylko 34 kilogramy hardtop (później dostępny także w wersji przeszklonej). Dla SL zaprojektowano niezależne zawieszenie z systemem zapobiegającym "nurkowaniu", a na liście opcji znajdowało się nowoczesne, adaptacyjne zawieszenie z regulacją prześwitu i siły tłumienia. Standardem były m.in. 16-calowe felgi (później 17-calowe), elektryczne sterowane szyby, zamek centralny, ABS, a później asystent awaryjnego hamowania BAS. Od 1995 roku w najmocniejszych odmianach jako opcja pojawił się układ ESP, który z czasem instalowany był seryjnie we wszystkich wydaniach silnikowych, podobnie jak aktywny tempomat, radzący sobie przy prędkościach od 30 km/h w górę. Jesienią 1995 roku SL przeszedł pierwszy facelifting i poprawki technologiczne, a w roku 1998 został zmodernizowany po raz drugi i ostatni.
W bazowych wersjach R129 można było liczyć na rzędowe, sześciocylindrowe silniki o mocy nie przekraczającej 200 KM. Nad nimi stały widlaste szóstki o pojemności ponad trzech litrów oraz pięciolitrowe, widlaste ósemki. Podczas premiery SL na wystawie w Genewie w 1989 roku największe wrażenie robił 500 SL z pięciolitrowym, 32-zaworowym V8 o mocy 326 KM, najmocniejszy, seryjny Mercedes-Benz w historii. Jesienią 1992 zadebiutował kolejny, wiekopomny SL: model 600 SL z 6-litrowym silnikiem V12 o mocy 394 KM, który wcześniej sprawdzał się w limuzynach i coupe klasy S. Od widlastych ósemek zaczynały się mocarne modele firmowane przez AMG, które nie schodziły poniżej 350 koni mechanicznych. Oferta AMG była tak rozległa i chwiejna - przypadała na okres przejęcia AMG przez Daimlera: pierwsze przymiarki w 1990 roku, wykupienie większości udziałów w 1999 roku - że do dzisiaj w Daimlerze nie wiedzą dokładnie ile jakich wersji powstało.
Najsłabszym modelem od AMG był SL 55 AMG, który pojawił się dopiero w 1998 roku po drugim faceliftingu z 5,4-litrowym silnikiem V8 o mocy 354 koni mechanicznych. Dużo wcześniej, bo już w 1993 roku wypuszczono bardzo limitowane SL 60 AMG z 6-litrowym V8 o mocy 381 koni mechanicznych, oferowane poprzednio w podobnej formie samodzielnie przez zakład z Affalterbach jako AMG 500 SL 6.0. Kilka lat później przygotowano równie rzadkie odmiany SL 70 AMG oraz SL 72 AMG z silnikami V12 serii M120 o pojemności ponad siedmiu litrów i mocy prawie 500 koni w przypadku pierwszego modelu i 525 KM w przypadku drugiego (niektóre egzemplarze 72 dysponowały prawdopodobnie 7-litrowym silnikiem zamiast 7,3-litrowego). W końcu, oficjalnie w 1999 roku, nadszedł czas SL 73 AMG.
Najpotężniejszy, drogowy roadster ówczesnego świata wyróżniał się wolnossącym, 48-zaworowym silnikiem V12 jednego z typów M120 o pojemności aż 7291 centymetrów sześciennych, którego kolejna ewolucja trafiła kilka lat później do egzotyków włoskiego Pagani Automobili. Motor, spokrewniony z jednostką CLK-GTR, homologacyjnego specjału opracowanego na potrzeby wyścigów grupy GT1, dostarczał 525 koni mechanicznych przy 5,5 tysiącach obrotów na minutę i generował ogromny, maksymalny moment obrotowy. Aż 750 niutonometrów przy czterech tysiącach obrotów na minutę i ponad 600 Nm dostępne niemal w całym zakresie obrotów! W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych żaden z seryjnie produkowanych samochodów nawet nie zbliżył się do takiego wyniku (McLaren F1 z silnikiem od BMW przekraczał 650 Nm, a starsze o kilka lat, turbodoładowane Bugatti EB 110 i Jaguar XJ220 nie wychodziły ponad tę wartość).
Z takimi parametrami musiała sobie radzić odpowiednio wzmocniona, automatyczna skrzynia biegów, podrasowane elementy przeniesienia napędu na tylną oś oraz ogumienie o szerokości 275 milimetrów na aluminiowych felgach o średnicy 18 cali. Ważąca ponad dwie tony maszyna katapultowała się do setki w czasie tylko 4,8 sekund, a jej prędkość maksymalną ograniczono do 250 km/h (za odpowiednią dopłatą fabryka mogła zdjąć niewidzialną barierę, co otwierało drogę do rozpędzenia się do trzystu kilometrów na godzinę).
Mercedes-Benz zakończył produkcję SL generacji R129 w 2001 roku na prawie 205 tysiącach egzemplarzy... nie wliczając wersji AMG, dla których podobno nie gromadzono szczegółowej dokumentacji. Przy okazji SL 73 AMG mówi się o wyprodukowaniu tylko 85 egzemplarzy (w tym około 25 sztuk SL 72 AMG z niemal identycznym silnikiem), z których kilkadziesiąt razem z prośbą o podkręcenie do około 565 KM i innymi życzeniami miał zgarnąć dla siebie Sułtan Brunei. Wszystkie odmiany AMG szacuje się na kilkaset sztuk, poniżej pół tysiąca. Serię R129 zastąpiła generacja R230, której silniki nie rozrastały się już do równie wielkich rozmiarów. Największy i najmocniejszy motor, prawie sześciolitrowy silnik V12 o mocy ponad 600 koni, pracował w SL 65 AMG.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 05.05.2017
