Pod koniec 1991 roku Fiat wylansował niespełna 3,3-metrowego malucha o nazwie Cinquecento - po włosku "Pięćset" - z zamysłem zastąpienia sędziwego modelu 126, który zadebiutował prawie dwadzieścia lat wcześniej. Cinquecento miał być składany wyłącznie w zakładach w Tychach w Polsce, w której spolszczony 126p, słynny "Maluch", miał takie wzięcie, że produkowany był aż do roku 2000, blisko dwa lata po zakończeniu żywota Cinquecento.
Autko przeznaczone przede wszystkim do pokonywania miejskich zakamarków sprzedawano wyłącznie w trzydrzwiowej, czteroosobowej karoserii z bagażnikiem o pojemności 170 litrów. Model dysponował niezależnym zawieszeniem przednich kół z hamulcami tarczowymi oraz belką skrętną i hamulcami bębnowymi z tyłu. Bardzo ubogie wyposażenie sprowadzało się m.in. do seryjnych lub opcjonalnych: poduszki powietrznej kierowcy, centralnego zamka, elektrycznie sterowanych szyb czy klimatyzacji (w najuboższej wersji większość z tych elementów nie była w ogóle dostępna). W żadnym z przypadków nie można było liczyć na wspomaganie układu kierowniczego. Z czasem pojawił się m.in. rozsuwany dach, nowe światła z przodu, a także wersja van z przestrzenią bagażową powiększoną do 330 litrów kosztem tylnych siedzeń.
Dla zwykłych zjadaczy chleba przewidziano dwucylindrowy silnik o pojemności 704 centymetrów sześciennych oraz czterocylindrowy o pojemności 904, a później 899 centymetrów sześciennych. Ten pierwszy dostarczał 30 koni oraz 47 niutonometrów, drugi 39 koni oraz 65 niutonometrów. Ale to nie wszystko: dla tych, którzy szukali czegoś dużo szybszego przygotowano model w żwawej wersji o nazwie Sporting.
Dla wersji Sporting wybrano czterocylindrowy silnik, który otwierał ofertę napędową dużo większego Punto. Umieszczona poprzecznie z przodu jednostka o pojemności 1,1 litra z jednym wałkiem rozrządu, dwoma zaworami na cylinder i jednopunktowym wtryskiem paliwa oferowała 55 koni mechanicznych przy 5,5 tysiącach obrotów na minutę oraz 86 niutonometrów przy 3250 obrotach na minutę. Motor potrzebował nieco więcej paliwa, niż mniejsze i słabsze silniki, ale mimo to zachowano zbiornik paliwa o skromnej pojemności 35 litrów. Napęd na przód przenosiła ręczna skrzynia o pięciu biegach.
Sporting w porównaniu do bazowego Cinquecento gwarantował aż o 83% więcej mocy i momentu obrotowego przy masie całego auta zwiększonej z 690 do 735 kilogramów. To robiło ogromną różnicę. Stosunek mocy do masy poprawił się z 23 na 13,4 kilogramy przypadające na każdy koń mechaniczny. Przyspieszenie od zera do stu kilometrów na godzinę spadło z 30 do jedynie 13,8 sekund, a prędkość maksymalna podskoczyła ze 126 do 150 kilometrów na godzinę. Hamulce w żadnym przypadku nie zachwycały: na wytracenie prędkości 100 km/h potrzebne było ponad 45 metrów.
Cinquecento Sporting oprócz odczuwalnie lepszych osiągów wyróżniało się również wyglądem i wyposażeniem. W aucie w kolorze karoserii pomalowano zderzaki i boczne lusterka, zamontowano 13-calowe felgi ze stopów metali lekkich oraz nową końcówkę wydechu, a w środku skórą obszyto kierownicę oraz dźwignię zmiany biegów. Standardem były napinacze pasów bezpieczeństwa oraz obrotomierz. Do swojego wymarzonego Cinquecento można było z czasem zamówić również pakiet stylistyczny firmowany przez markę Abarth. Obejmował on przede wszystkim nowe felgi, zderzaki (przedni ze światłami przeciwmgielnymi), nakładki na progi oraz spoiler na dachu.
W marcu 1998 roku na wystawie samochodowej w Turynie pokazano kolejnego malucha od Fiata: znacznie lepiej wyposażony, znacznie nowocześniejszy i dłuższy o około dziewięć centymetrów model Seicento. Dni Cinquecento zostały tym samym policzone, fabrykę opuszczały ostatnie sztuki w najsłabszych wersjach silnikowych, a sprzedaż prowadzono do wyczerpania zapasów. W przypadku Seicento także dostępna była 54-konna odmiana Sporting, którą reklamował sam Michael Schumacher, kilkukrotny mistrz świata Formuły 1.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 17.08.2017
