W roku 1968 włoskie zakłady Maserati, które jeszcze przed drugą wojną światową przeszły z rąk założycieli w ręce rodziny Orsi, zmieniły właściciela po raz drugi w swojej historii. Firma wylądowała pod skrzydłami francuskiego Citroena i w ciągu kilku lat nadgoniła zaległości, jakie miała w stosunku do takich marek, jak Ferrari, Lamborghini czy De Tomaso.
Napływ gotówki i nowe projekty, które uruchomiono w tym samym roku doprowadziły do opracowania silnika dla luksusowego, francuskiego grand tourera oraz wprowadzenia do sprzedaży pierwszych, drogowych samochodów Maserati z silnikami umieszczonymi centralnie, egzotycznych bliźniaków Bora i Merak (wewnętrzne oznaczenia Tipo AM117 oraz Tipo AM122). Coupe Bora zadebiutowało na salonie samochodowym w Genewie w 1971 roku. Model Merak pojawił się półtora roku później na wystawie w Paryżu.
Merak dzielił z Borą stalowe podwozie z rurową ramą komory silnika, niezależne zawieszenie, układ kierowniczy, wysokociśnieniowy, hydrauliczny układ hamulcowy z tarczami na każdej osi oraz większą część karoserii z ostro zakończonym przodem i chowanymi, sterowanymi hydraulicznie reflektorami. Karoserię zaprojektował Giorgetto Giugiaro, który sławę zyskał pracami w studiach Bertone i Ghia i który w 1968 roku założył własne studio stylistyczne, Italdesign. Podobieństwa między dwoma modelami Maserati kończyły się za słupkiem B i drzwiami. Tam, gdzie Bora miała dodatkową przestrzeń bagażową i szyby w Meraku ustawiono nagą pokrywę silnika i charakterystyczne "latające przypory". Merak dostał również skromniejszą deskę rozdzielczą i jeszcze więcej części od Citroena, jak na przykład kierownica i zegary.
Model Bora dostąpił zaszczytu noszenia w sobie widlastej ósemki, sztandarowej jednostki napędowej Maserati z korzeniami w samochodach wyścigowych, która w drogowych modelach instalowana była w różnych konfiguracjach już od końcówki lat pięćdziesiątych. Merak od samego początku pomyślany był jako tańszy bliźniak, odpowiedź na kryzys paliwowy i nosiciel mniejszego silnika. Była nim rozwidlona pod kątem prostym jednostka V6, którą oryginalnie przygotowano dla grand tourera SM ze stajni Citroena. We francuskim aucie silnik w najsłabszej konfiguracji mierzył prawie 2,7 litra pojemności i przekazywał na przednie koła do 170 KM. Mniejszy silnik i przeniesienie zbiornika paliwa na przód pozwoliły na przeobrażenie Meraka w 2+2-osobowe gran turismo, podczas gdy Bora mieściła tylko kierowcę i pasażera. Z tyłu, za silnikiem umieszczono koło zapasowe. Coupe jednocześnie schudło o kilkadziesiąt kilogramów.
Widlasta szóstka w Meraku, jednostka z dwoma wałkami rozrządu w głowicy, dwoma zaworami na cylinder i trzema dwugardzielowymi gaźnikami Webera, miała prawie trzy litry pojemności i przy sześciu tysiącach obrotów na minutę gwarantowała 190 koni mechanicznych. Maksymalny moment obrotowy sięgał 250 niutonometrów przy czterech tysiącach obrotów na minuę. Silnik współpracował ze zmodyfikowanym mechanizmem, który również pochodził z Citroena SM: ręczną skrzynią o pięciu biegach, położoną za silnikiem. Napęd przenoszony był wyłącznie na tylną oś z mechanizmem różnicowym o ograniczonym poślizgu. Coupe o masie 1420 kilogramów miało rozwijać setkę w czasie około 8,5 sekund i rozpędzać się do 240 kilometrów na godzinę.
W roku 1976 bazowy Merak został zastąpiony przez Meraka SS ze zmodernizowaną jednostką napędową, której parametry podskoczyły do 220 KM oraz 270 Nm i która pozwalała na przekroczenie 250 kilometrów na godzinę. SS po rozstaniu się Maserati z Citroenem przeszedł głębsze modernizacje: otrzymał skrzynię biegów ZF z Bory, nowy układ hamulcowy, deskę rozdzielczą, kierownicę, felgi, szersze opony i niewielki spoiler z przodu, który poprawiał stabilność przy dużych prędkościach. Przepisy na rynku amerykańskim ograniczyły trzylitrowe V6 w każdym przypadku do okolic jedynie 180-185 koni mechanicznych.
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych obok SS w ofercie Maserati na rodzimym rynku pojawiła się kolejna opcja, Merak 2000 GT, który był odpowiedzią na zmiany podatkowe we Włoszech. Coupe w takim wydaniu zasilane było silnikiem V6, który skurczył się do niespełna dwóch litrów (samochody z większymi silnikami objęte były dwa razy większym podatkiem). Motor przy 7,1 tysiącach obrotów na minutę dostarczał skromne 159, a w końcu 170 koni mechanicznych i do prawie 180 niutonometrów.
Merak pierwszej serii produkowany był do roku 1975 i powstał w liczbie 830 egzemplarzy. Merak SS zszedł z rynku w roku 1983 po 787 egzemplarzach. W tym samym roku zakończono również produkcję modelu z silnikiem o pojemności dwóch litrów, którego liczebność ograniczyła się do 200 aut. W sumie Merak powstał w 1817 egzemplarzach. Model Bora znalazł tylko 564 nabywców. Ani Merak ani Bora nie doczekały się bezpośrednich następców, a w czasie ich produkcji Maserati przeszło z rąk Citroena do imperium Alejandro De Tomaso. Jednostka V6 z Meraka ewoluowała w innych modelach marki, szczególnie z turbodoładowaniem, aż do lat dziewięćdziesiątych.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 03.01.2018
