U schyłku dwudziestego stulecia Volvo było znane przede wszystkim jako producent dużych limuzyn, jeszcze większych kombi oraz stylowego coupe, które w niszowym, ale niezwykle tłocznym segmencie konkurowało z modelami z Niemiec, Włoch i Francji. W tym samym okresie szwedzka marka utraciła swoją niezależność: w 1999 roku firmę przejęło Ford Motor Company, które włączyło ją do oddziału Premier Automotive Group, w którym zebrało również Jaguara, Aston Martina i Land Rovera.
Pod nowymi rządami Volvo wróciło do tematu niewielkiego, kompaktowego hatchbacka, spadkobiercy P1800 ES oraz bezpośredniego następcy serii 480, której produkcję zakończono w 1995 roku. Narodziny nowego Volvo już w 2001 roku zwiastował koncept SCC (Safety Concept Car), który pokazano na wystawie w Detroit. Pięć lat później w tym samym miejscu pokazano koncept stylistyczny przyszłego auta seryjnego. Model seryjny, trzydrzwiowy hatchback o oznaczeniu C30, zadebiutował na salonie samochodowym w Paryżu jesienią 2006 roku. I wzorem swoich poprzedników zwracał na siebie uwagę nietypową stylistyką.
Przednia część 4,25-metrowego nadwozia C30 prezentowała typowe dla Volvo linie, które ciągnęły się przez całą długość auta charakterystycznymi, szerokimi "barkami". Tył to zupełnie inna historia. Między szerokimi słupkami C, na których wygodnie rozsiadły się wielkie, tylne światła, wycięto drzwi prowadzące do 233-litrowego bagażnika (894 litry po złożeniu tylnych siedzeń), które jednocześnie były całą tylną szybą. To ukłon w stronę historii Volvo: podobne patenty zastosowano zarówno w P1800 ES w latach siedemdziesiątych jak i w 480 ES w latach osiemdziesiątych. Pod spodem skrywała się platforma Forda, której różne wariacje wykorzystywano do takich modeli, jak Focus, Mazda 3 czy Volvo S40, oraz niezależne zawieszenie wszystkich kół (z przodu kolumny MacPhersona, z tyłu wielowahaczowy Multilink).
Standardem w czteroosobowym C30 była między innymi elektroniczna kontrola stabilności ESP, kontrola trakcji na napędzanej osi, kurtynowe poduszki powietrzne po bokach oraz rozbudowane strefy kontrolowanego zgniotu z przodu i z tyłu. Nad różnymi funkcjami auta czuwał moduł Intelligent Driver Information System, pozwalający na monitorowanie usterek czy przyczepności kół. Opcje: felgi o średnicy od 15 do 18 cali, obniżone zawieszenie, body kity (w tym R-Design), aluminiowe detale wnętrza, automatyczna klimatyzacja ECC (Electronic Climate Control), system monitorowania jakości powietrza IAQS (Interior Air Quality System), rozbudowane nagłośnienie Alpine o mocy 5x130W czy systemy wspomagające kierowcę, jak BLIS (Blind Spot Information System).
Oferta napędowa stanowiła mieszankę benzynowych i wysokoprężnych silników Volvo, Forda i francuskiego PSA (Peugeot i Citroen), które współpracowały z ręcznymi skrzyniami o pięciu lub sześciu biegach od Forda, Getraga lub Volvo (zautomatyzowany Geartronic) lub z dwusprzęgłowymi automatami Powershift o sześciu przełożeniach od Forda. Katalog jednostek napędowych otwierały 1,6-litrowe, czterocylindrowe silniki o mocy od 100 koni mechanicznych. Masa własna, w zależności od wersji: od 1204 do 1404 kilogramów.
C30 jako Design Concept zadebiutowało w Detroit od razu w topowej wersji T5 z turbodoładowanym, pięciocylindrowym silnikiem benzynowym o pojemności ponad 2,5 litra i mocy około 260 KM, felgami o średnicy 19 cali, hamulcami Brembo z wentylowanymi tarczami o średnicy 330 milimetrów z przodu i dwukolorową karoserią z dolnymi pasami w odcieniu miedziano-brązowym. Rzędowa jednostka napędowa T5 z czterema zaworami na cylinder i dwoma wałkami rozrządu w seryjnym C30 rozwijała początkowo 220 koni mechanicznych (po modernizacjach przybyło 10 KM) oraz 320 niutonometrów (w zakresie 1500-4800 obrotów na minutę). Współpracowała z ręczną skrzynią o sześciu biegach lub 5-stopniowym mechanizmem Geartronic, które przenosiły napęd wyłącznie na przednią oś. Najmocniejsze C30 rozpędzało się do setki w czasie 6,7 sekundy i rozwijało prędkość maksymalną 240 kilometrów na godzinę.
W roku 2009 kompaktowe Volvo poddano face-liftingowi - do produkcji wszedł między innymi zupełnie nowy przód - i modernizacjom natury technicznej. W ramach rodziny C30 powstał szereg prototypów i konceptów, a także specjalne serie limitowane, jak choćby kompakt z pakietem R-Design na rynek amerykański, prototyp ReCharge z napędem hybrydowym z kalifornijskiej placówki Volvo, seria prototypów o napędzie elektrycznym DRIVe Electric, wersja wyścigowa na puchary Swedish Touring Car Championshi i World Touring Car Championship, prototyp z przeszło 400-konnym silnikiem i napędem na obie osie od Polestar Performance, limitowana edycja Polestar o mocy ponad 250 KM czy pokazowe wizje po daleko idącym tuningu.
Ostatnie egzemplarze C30 opuściły fabrykę Volvo w Ghent w Belgii w 2013 roku. Kompaktowe auto nie doczekało się bezpośredniego następcy. Miejsce najmniejszego modelu w ofercie marki zajęła pięciodrzwiowa seria V40, która za jednym zamachem wyeliminowała limuzyny S40 i kombi V50. W tym samym czasie w Volvo nastąpiła o wiele większa rewolucja. Firmę notującą straty finansowe w 2010 roku z rąk Forda przejęło chińskie Geely, które wybrano z kilku innych ofert. Nowy właściciel przeobraził Volvo w ciągu kilku lat w jednego z najważniejszych przedstawicieli segmentu luksusowych limuzyn i SUV'ów, bijąc przy tym rekordy produkcji i sprzedaży.
W ciągu ośmiu lat produkcji na świat wypuszczono prawie 210 tysięcy egzemplarzy C30 (planowanych początkowo 65 tysięcy sztuk rocznie nigdy nie osiągnięto). W trakcie swojej kariery model przyniósł Volvo szereg nagród za wygląd i nie tylko: Das Goldene Lenkrad niemieckiej prasy, Auto Bild Design Award, L'Automobile piu Bella del Mondo, Automobile Magazine All-Star i Ward's Interior Design Award.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 01.06.2018
