W latach siedemdziesiątych dzięki wysiłkom i eksperymentom Porsche oraz BMW na torach całego świata zadomowiły się samochody z silnikami z turbodoładowaniem. BWM rzuciło do boju takie modele, jak 2002 oraz 320, a Porsche opanowało wyścigi długodystansowe i północnoamerykański puchar Can-Am z takimi potworami, jak różne ewolucje modeli 935 oraz 917. Ten ostatni w specyfikacji 917/30 osiągał przeszło 1300 koni mechanicznych! Swój udział w technologicznej rewolucji miała również Toyota, która za swoją bestię z turbodoładowaniem zabrała się jeszcze wcześniej, pod koniec lat sześćdziesiątych.
W tym czasie japońska marka miała w swojej stajni między innymi spydera o oznaczeniu 7, który wystawiano do krajowych wyścigów w stylu Can-Am oraz grand prix dla samochodów sportowych na takich torach, jak Fuji i Suzuka. Głównymi rywalami maszyn Toyoty były Nissany, Isuzu, a także zagraniczne konstrukcje marek Porsche, McLaren czy Lola. Maszyna ewoluowała przez kilka sezonów, zarówno jeśli chodzi o kształty karoserii wykonanej z lekkich materiałów kompozytowych, aluminiowego lub stalowego podwozia, jak i układ napędowy, zaczynając od wolnossącego V8 o pojemności trzech litrów i wpisywała się przede wszystkim w grupę 7 regulowaną przez FIA, od której wzięło się jej oznaczenie. W listopadzie 1969 roku rozpoczęto prace nad turbodoładowaną 7, trzecią ewolucją modelu. Samochód był gotowy w kwietniu 1970 roku.
Turbodoładowana "Siódemka" otrzymała nową jednostkę napędową typu 91E, która rozrosła się do pięciu litrów i powstała dzięki współpracy z inżynierami Yamahy, z którymi pracowano również przy jej poprzednikach. Widlastą ósemkę przedstawiono dwóm turbosprężarkom od amerykańskiego Garrett AiResearch, czego efekty robią wrażenie do dnia dzisiejszego. Na hamowni z japońskiego V8 wyciskano jakieś 850 koni mechanicznych, a moc silnika, który trafił ostatecznie do samochodu ograniczono do około 800 KM przy ośmiu tysiącach obrotów na minutę! Maksymalny moment obrotowy przekraczał 725 niutonometrów przy 7,5 tysiącach obrotów na minutę. Spyder ważył zaledwie 620 kilogramów i mógł przekraczać 350 kilometrów na godzinę! Na jedną tonę przypadało tu prawie 1300 koni mechanicznych!
Toyotę 7 Turbo oparto na nowej, aluminiowej ramie przestrzennej ze zwiększonym rozstawem osi, a różne elementy struktury nośnej oraz zawieszenia wykonano z tytanu i magnezu. Silnik umieszczono centralnie i połączono z ręczną skrzynią biegów o pięciu przełożeniach od japońskiego Aisin, która wysyłała całą moc wyłącznie na tylną oś. Kierowca siedział po prawej stronie, a najwięcej miejsca przed jego oczami zajmował obrotomierz wyskalowany do jedenastu tysięcy obrotów na minutę.
Spyder miał zadebiutować już w kwietniu w Grand Prix Japonii dla samochodów sportowych na torze Fuji, ale do tego nie doszło. Ambicje Toyoty ostudziło wycofanie się Nissana oraz zmiany w przepisach dotyczących norm emisji spalin, które przełożyły się na przestawienie priorytetów japońskich producentów. Pod koniec lipca trzy egzemplarze pokazano przy okazji wyścigu na dystansie 1000 kilometrów na pętli Fuji, przed którym popisały się piorunującymi okrążeniami. 7 Turbo miała później zaatakować serię Can-Am, ale plany te przekreśliła śmierć jednego z fabrycznych kierowców w trakcie testów modelu na Suzuce, po której Toyota wycofała się z rywalizacji i odstawiła 7 do magazynu.
O modelu 7 Turbo przypomniano sobie z okazji wejścia Toyoty do mistrzostw świata Formuły 1 w roli producenta, które miało miejsce w sezonie 2002. Zabytkowy ścigacz został pieczołowicie odrestaurowany, przywrócony do pełnej sprawności i wysłany w celach promocyjnych w różne części świata. W roku 2003 maszynę w ruchu można było zobaczyć podczas Festiwalu Prędkości w Goodwood. Dziś 7 Turbo stanowi część wystawy w Muzeum Toyoty w Nagakute w prefekturze Aichi w Japonii.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 15.05.2021
