Wśród nowych marek, które tuż po drugiej wojnie światowej pojawiły się na europejskiej scenie sportów motorowych była jedna, na którą czekała wielka przyszłość: Ferrari. Na czele włoskich zakładów stał Enzo Ferrari, który przed wojną z sukcesami kierował m.in. fabrycznym zespołem Alfy Romeo. I to właśnie Alfa Romeo miała być największym rywalem Ferrari'ego w początkach działalności pod własnym nazwiskiem.
Ferrari nie tracił czasu: pierwsze, sportowe auto - jeszcze pod marką Auto Avio Construzioni - jego zespół przygotował w trakcie wojny. Kilka lat później było gotowe pierwsze sportowe i wyścigowe auto marki Ferrari, która oddała się z pasją także jednomiejscowym bolidom. Te miały być dzielone według nowych klas i zasad, między innymi na Formułę 1 oraz Formułę 2, które miały ukształtować nową erę wyścigów grand prix.
Pierwszy bolid nowej ery, model 125 F1, jeździł już w sezonie 1948. Maszyna z 1,5-litrowym silnikiem ze sprężarką o początkowej mocy co najmniej 230 koni mechanicznych miała dać Ferrari wstęp do Formuły 1. Równolegle dla Formuły 2 przygotowano bolid 166 F2 z 2-litrowym, wolnossącym V12, które produkowało przeszło 150 koni mechanicznych. To właśnie za jego kierownicą latem 1949 roku na Monzie zwyciężył niejaki Juan Manuel Fangio. Była to pierwsza wygrana przyszłego, 5-krotnego mistrza świata Formuły 1 na najwyższym szczeblu na terenie Europy.
W sezonie 1950 Formuła 1 przeobraziła się w oficjalne mistrzostwa świata. Nowe przepisy dopuszczały silniki wolnossące o pojemności do 4,5 litra oraz doładowane o pojemności do 1,5 litra. Ferrari tym razem znalazło się w tej pierwszej kategorii, bolid ze sprężarką był po prostu zbyt skomplikowany, awaryjny i kosztowny. Rozwój maszyn na mistrzostwa świata przebiegał etapami: od modelu 275 F1 z V12 o pojemności 3,3 litra i mocy około 300 KM, poprzez 340 F1 z silnikiem powiększonym do 4,1 litra i wzmocnionym do przeszło 330 KM do 375 F1, w którym osiągnięto maksymalną pojemność. Za nową jednostkę napędową odpowiadał Aurelio Lampredi, który przejął stanowisko po Gioachino Colombo.
Konstrukcyjnie i technologicznie cała trójka bolidów była bardzo do siebie podobna: przestrzenna rama rurowa, silnik umieszczony z przodu, ręczna skrzynia o siedmiu biegach, bębnowe hamulce, niezależne zawieszenie przedniej osi, oś De Dion z tyłu, amortyzatory typu Houdaille, koła na 16-calowych felgach szprychowych oraz zbiornik paliwa o pojemności 195 litrów. Widlasta, 24-zaworowa dwunastka w 375 F1 miała generować do 330 koni mechanicznych przy siedmiu tysiącach obrotów na minutę. W sezonie 1951 w wyniku ewolucji, która objęła między innymi rozbudowę układu zapłonowego oraz instalację trzech większych gaźników Webera, moc podskoczyła do co najmniej 380 koni mechanicznych przy 7,5 tysiącach obrotów na minutę. Na sucho bolid ważył jakieś 750 kilogramów, w stanie gotowym do jazdy - około 1040 kilogramów. Maszyna mogła rozpędzić się do przeszło 300 kilometrów na godzinę.
Pierwsze dwie sztuki 375 F1 wystawiono do walki we wrześniu 1950 roku na Monzie, a jedną z nich poprowadził Alberto Ascari, przyszły mistrz świata. Ascari był na mecie drugi, a niedługo później zwyciężył w GP Barcelony, które organizowano poza mistrzostwami świata. Sezon 1951 rozpoczął się od wielkiej batalii z Alfą Romeo, która zwyciężyła w pierwszych trzech wyścigach w Europie. Czternastego lipca Jose Froilan Gonzalez poprowadził Ferrari do pierwszego zwycięstwa w Formule 1: Argentyński kierowca triumfował w Grand Prix Wielkiej Brytanii na Silverstone. Ferrari wygrało również w lipcu Niemczech, gdzie dominował Ascari, i we wrześniu we Włoszech, gdzie najszybszy był Fangio, który widząc zmianę rozkładu sił przesiadł się z Alfy Romeo.
Bezpośredniego następcy 375 F1 nie było. Mistrzostwa świata Formuły 1 w swoich pierwszych latach popadły w kryzys i w sezonie 1952 oraz 1953 polegały na maszynach niższej Formuły 2. Bolid - starannie odrestaurowany przez fabryczne Officina Classiche w Maranello - pojawił się na Silverstone w lipcu 2001 roku, lipcu 2011 oraz w lipcu 2021 roku przy okazji Grand Prix Wielkiej Brytanii aby świętować kolejne dziesięciolecia pierwszej wygranej, od pięćdziesiątego zaczynając. Przed publicznością poprowadzili go w tych latach kolejno Michael Schumacher, Fernando Alonso i Charles Leclerc. Do lipca 2021 roku włoski zespół wziął udział w rekordowej liczbie przeszło tysiąca grand prix, wygrał 237 z nich, sięgnął po 16 tytułów mistrzowskich konstruktorów i 15 tytułów mistrzowskich zespołów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 29.07.2021
