Razem z finałem sezonu 2020 zakończyła się era panowania samochodów wyścigowych klasy Le Mans Prototype 1. Maszyny, które od kilkunastu lat zwyciężały w 24-godzinnym Le Mans i od początku rządziły w długodystansowych mistrzostwach świata, World Endurance Championship, wykruszyły się do tego stopnia, że w ostatnim wyścigu sezonu reprezentowały je tylko dwa egzemplarze hybrydowych prototypów Toyoty. Rozwiązaniem kryzysu okazały się zupełnie nowe regulacje i zupełnie nowe samochody dwóch klas: Le Mans Hypercar z debiutem wyznaczonym na sezon 2021 oraz Le Mans Daytona h z debiutem wyznaczonym na sezon 2023.
Era LMP1, która przyniosła kilka generacji prototypów takich marek, jak Audi, Peugeot, Toyota oraz Porsche i przeprowadziła transformację od silników benzynowych, poprzez silniki wysokoprężne po hybrydowe układy napędowe obu osi, przed definitywnym zamknięciem miała przed sobą jeszcze mały epilog. Najszybsze i najmocniejsze prototypy w World Endurance Championship w sezonie 2021 zebrano w grupie Hypercar, która łączyła zupełnie nowe LMH oraz stare LMP1, ale wyłącznie z napędem spalinowym tylnej osi, o ile tylko na te drugie znaleźli się zainteresowani. Przed końcem sezonu ogłoszono, że LMP1 będą dopuszczone do startów w mistrzostwach świata po raz ostatni w sezonie 2022.
Chętnych na przedłużenie żywota LMP1 nie było zbyt wielu. A dokładniej: znalazła się tylko jedna marka. Okazało się nią francuskie Alpine, które zostało wskrzeszone kilka lat wcześniej w celu produkcji sportowego, drogowego coupe... i podboju torów wyścigowych. Marka należąca do Renaulta weszła w tym samym roku jako pełnoprawny konstruktor do Formuły 1 po przemianowaniu fabrycznego zespołu Renaulta i niedługo później przejęła władzę nad oddziałem Renault Sport, którego nazwa również przeszła do historii. Do walki w grupie Hypercar wystawiono model o oznaczeniu A480.
Alpine awansowało do najszybszej grupy WEC po kilku latach spędzonych w grupie LMP2 kolejno z modelami A450, A460 oraz A470, które bazowały na podwoziach z francuskich zakładów Oreca i wykorzystywane były od sezonu 2013 począwszy. Nowe A480 miało podobny rodowód. Prototyp oparto na znanym z LMP2 podwoziu Oreca 07 z węglowym kadłubem i przygotowano na bazie modelu R-13 zespołu Rebellion Racing, który zakończył działalność po 24-godzinnym Le Mans w 2020 roku. Alpine ubrało maszynę w tylko nieznacznie zmodernizowaną karoserię z charakterystyczną płetwą z tyłu, a zmiany w przepisach WEC oznaczały, że nie było już możliwe przygotowanie różnych pakietów nadwoziowych o niskim oraz dużym docisku aerodynamicznym. Regulamin ograniczał maksymalną długość samochodu do 4650 milimetrów. Minimalna masa: początkowo 830 kilogramów - aż o 200 kilogramów mniej od LMH! - plus trzy kilogramy na kamery lub balast i gotowość na przyjęcie do 20 kilogramów balastu.
Tak samo, jak w przypadku Rebelliona R-13, za plecami kierowcy wylądowało wolnossące, 48-zaworowe V8 o pojemności 4,5 litra od angielskiego Gibson Technology, które założono na początku lat osiemdziesiątych jako Zytek Engineering. Silnik zespolono z sekwencyjną skrzynią o sześciu biegach od XTrac, która przenosiła moc wyłącznie na tylne koła. W szczycie swoich możliwości jednostka napędowa rozwijała przeszło 700 koni mechanicznych, ale po wylądowaniu LMP1 w grupie Hypercar jej moc w ramach wyrównania osiągów została znacznie ograniczona. A480 w bazowej konfiguracji miało generować prawie 620 koni mechanicznych i po ostatecznych korektach regulacji ważyć co najmniej 930 kilogramów na sucho (jednocześnie nowe, hybrydowe maszyny klasy LMH ograniczano w zakresie 688-707 KM i minimum 1030 kilogramów). Minimalną masę A480, zależnie od wyścigu, podnoszono w ramach BoP w latach 2021-2022 do minimum 952 kilogramów. Jego moc ograniczano w zakresie 542-617 KM.
W pierwszym sezonie grupy Hypercar francuska marka z jednym samochodem walczyła z hybrydowymi Toyotami oraz spalinowym prototypem Glickenhausa, do których w sezonie 2022 dołączył hybrydowy Peugeot. Pierwszy rok zakończył się regularnymi wizytami na podium: drugie miejsce na Spa-Francorchamps i na Monzie, trzecie miejsce w Portimao i w 24-godzinnym Le Mans oraz dwa trzecie miejsca w podwójnym finale w Bahrajnie. W sezonie 2022 było jeszcze lepiej: zwycięstwa na Sebring i Monzie, drugie miejsce na Spa-Francorchamps oraz trzecie miejsca na Fuji w Japonii i w Bahrajnie. Po dwunastu wyścigach kariera A480 dobiegła końca, a samochody LMP1 zostały ostatecznie wykreślone z regulacji mistrzostw świata.
Dwa sezony ze starym LMP1 były dla Alpine okresem przejściowym, który wydłużono roczną przesiadką na prototyp klasy LMP2 w sezonie 2023. W tym samym czasie rozpoczęto prace nad zupełnie nową maszyną klasy Le Mans Daytona h na sezon 2024. W grupie LMDh, w odróżnieniu od LMH, obowiązują podwozia od jednego z czterech producentów LMP2 (Alpine po raz kolejny związało się z Orecą), hybrydowe układy napędowe tylnej osi ze standardowymi elementami od Williamsa, Boscha oraz skrzyniami biegów XTrac. Pierwsze samochody LMDh dołączyły do WEC w sezonie 2023 i w tym samym roku weszły również do północnoamerykańskiego pucharu SportsCar Championship, w którym razem z prototypami LMH utworzyły klasę Grand Touring Prototype. Swoje LMDh przygotowały m.in. marki BMW, Cadillac, Lamborghini i Porsche, a wielki powrót z nowym prototypem typu LMH przeprowadziło Ferrari.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Pierwsze opracowanie: 06.02.2022
Ostatnia aktualizacja: 28.12.2023
