Lata dziewięćdziesiąte dwudziestego stulecia w kategorii długodystansowych, wyścigowych samochodów Porsche malowały się we wszystkich możliwych kolorach. Niezliczone ewolucje legendarnego 962C i jego pochodne, spyder od Tom Walkinshaw Racing z silnikiem Porsche, 911 klasy GT1 i fabryczne próby podboju grupy LMP1, a między nimi eksperymenty sprowadzające się do pojedynczych egzemplarzy oraz maszyny niższych klas GT stanowiły niezwykle silną grupę, która pamiętała dawno minioną epokę i patrzyła śmiało w przyszłość. Tak szeroka plejada gwiazd przyniosła marce szereg historycznych zwycięstw, wliczając kilka wygranych w 24-godzinnym wyścigu Le Mans oraz 24-godzinnym Daytona.
Inwestycja w samochody klasy LMP1, które miały rządzić od początku nowego stulecia, okazała się w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ślepą uliczką. Nowe prototypy, najpierw z turbodoładowanymi boxerami, a później z nowym V10, odeszły w zapomnienie tak szybko, jak się pojawiły. Sytuacja finansowa firmy i różnego rodzaju zawirowania serii wyścigowych sprawiły, że ambitne projekty nie zostały nigdy sfinalizowane i zostały na zawsze odstawione na półkę. Na powrót marki do prototypów trzeba było czekać kolejne kilka lat, w trakcie których na rynek wszedł między innymi drogowy model Cayenne, który drastycznie zmienił wizerunek i kondycję Porsche. Tym razem nie przypuszczono ataku na grupę LMP1, w której dominowało Audi, ale wycelowano w klasę położoną stopień niżej, LMP2 (Le Mans Prototype 2).
Latem 2005 roku na torze testowym placówki w Weissach po raz pierwszy pojawiła się maszyna, która otrzymała wewnętrzne oznaczenie 9R6. Pojazd na wzór lekkich, wyścigowych aut marki z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nazwano RS Spyder i opracowano właściwie od zera. Znalazło się w nim zupełnie nowe podwozie, zupełnie nowa karoseria, zupełnie nowy silnik i zupełnie nowa skrzynia biegów. Wyścigową maszynę zbudowano na lekkim kadłubie z włókien węglowych, który przykryto otwartą karoserią wykonaną z włókien węglowych i Kevlaru. Niezależne zawieszenie na podwójnych wahaczach z przodu i z tyłu objęło regulowane w szerokim zakresie sprężyny, amortyzatory i stabilizatory. Układ hamulcowy oparto m.in. o węglowe, wentylowane tarcze hamulcowe o średnicy 380 milimetrów z przodu i 355 milimetrów z tyłu, a ogumienie dostarczała początkowo firma Michelin. Zgodnie z przepisami LMP2 samochód musiał ważyć co najmniej 775 kilogramów.
Centralnie, za plecami kierowcy, osadzono nową, wolnossącą jednostkę napędową w układzie V8 z rzędami cylindrów rozwartymi pod kątem prostym, suchą miską olejową, czterema zaworami na cylinder, tytanowymi korbowodami i obowiązkową zwężką w układzie dolotowym. Ograniczenia wynikające z regulacji dyktowanych przez Automobile Club de l'Ouest, organizatorów 24h Le Mans, sprawiały, że moc 3,4-litrowego motoru sięgała 477 koni mechanicznych przy przeszło dziewięciu tysiącach obrotów na minutę. Maksymalny moment obrotowy: 370 niutonometrów. Widlastą ósemkę połączono z sekwencyjną skrzynią o sześciu biegach z łopatkami przy kierownicy oraz węglowym sprzęgłem z trzema tarczami, które razem z silnikiem stanowiły część struktury nośnej.
W ciągu kilku lat startów RS Spyder nieustannie ewoluował, podążając za nowymi zdobyczami technicznymi i zmianami w przepisach i już w sezonie 2008 dostępny był w gruntownie zmodernizowanym wydaniu. Z zewnątrz już na wcześniejszy sezon zmienił się między innymi kształt przedniej części nadwozia, płatów bocznych i tylnego skrzydła, które występowało w kilku różnych konfiguracjach, zależnie od sezonu i serii wyścigowej. Nowe przepisy sprawiły, że minimalna masa prototypu podskoczyła do 825 kilogramów. Odpowiedzią Porsche na tyjące LMP2 był jeszcze nowocześniejszy i wydajniejszy silnik, w którym w miejscu wtrysku paliwa do układu dolotowego pojawił się system wtrysku bezpośredniego. Moc V8 podskoczyła do 503 koni mechanicznych przy 10,3 tysiącach obrotów na minutę, a maksymalny moment obrotowy zwiększył się do 384 niutonometrów przy 8,4 tysiącach obrotów na minutę. Prędkość maksymalna: jakieś 350 kilometrów na godzinę.
Prototypy LMP2 od samego początku dedykowane były zespołom prywatnym i w roli oficjalnego partnera Porsche w związku z RS Spyderem, który miał opanować Amerykę Północną, wystąpiło Penske Racing, które współpracowało z niemiecką marką już w latach siedemdziesiątych. Nowa maszyna zadebiutowała w październiku 2005 roku w 4-godzinnym finale sezonu American Le Mans Series na torze Laguna Seca, choć pierwotne plany zakładały start dwa tygodnie wcześniej w 10-godzinnym Petit Le Mans na Road Atlanta. Debiut zakończył się piątym miejscem w klasyfikacji generalnej i zwycięstwem w grupie LMP2. Przez kolejne lata na prototypy Porsche, na przeciw których stawały zespoły z maszynami takich marek, jak Acura, Courage, Lola, Pescarolo , Radical czy Zytek, nie było mocnych.
RS Spyder dominował w mistrzostwach American Le Mans Series przez trzy sezony! W latach 2006-2008 trzy tytuły mistrzowskie zespołów LMP2 zdobyło Penske Racing, którego kierowcy trzy razy z rzędu sięgali po tytuły mistrzowskie (dwa razy Timo Bernhard i Romain Dumas). RS Spyder wygrywał praktycznie wszędzie: Mid-Ohio, Lime Rock, Miller Motorsports Park, Mosport Park, St. Petersburg, Long Beach, Reliant Park, Belle Isle, Road America, Road Atlanta, Laguna Seca oraz Sebring. Najbardziej znaczącym zwycięstwem była wygrana w klasyfikacji generalnej w 12-godzinnym Sebring w sezonie 2008, w którym załoga w zmodernizowanym RS Spyder Evo pokonała pięć zespołów jadących w prototypach wyższej klasy LMP1 (zwycięska maszyna z numerem 7 trafiła od razu do Penske Racing Museum). Nowy silnik z bezpośrednim wtryskiem paliwa, który pozwolił zredukować zużycie paliwa, zapewnił Porsche również wyróżnienie Green Challenge dla najbardziej wydajnego samochodu.
W roku 2008 utytułowane Porsche dołączyło do europejskiego pucharu Le Mans Series na jeden pełen sezon. Do długiej listy sukcesów dopisano wygrane w klasie w każdej z pięciu rund mistrzostw (Barcelona, Monza, Spa-Francorchamps, Nürburgring i Silverstone), trzy pierwsze miejsca w zespołowej klasyfikacji generalnej w klasie, tytuł mistrzowski Josa Verstappena oraz dwa klasowe zwycięstwa w 24-godzinnym Le Mans. W wyścigu Le Mans zgarnięto dodatkowo trofeum w kategorii Michelin Energy Endurance Challenge, która nagradzała zespoły z najlepszymi wynikami przy jak najmniejszym wydatku energetycznym, od zużycia paliwa kalkulacje zaczynając.
W sezonie 2009, w którym nowe przepisy ograniczyły osiągi LMP2, RS Spyder wystartował w Le Mans Series tylko raz, gościnnie na Spa-Francorchamps, gdzie wygrał w swojej klasie. W rękach prywatnych zespołów maszyny startowały również w sezonie 2010, ale ograniczały się już tylko do American Le Mans Series. W tym samym roku 3,4-litrowe V8 trafiło do konceptu drogowego modelu 918 Spyder, który w wersji seryjnej kilka lat później otrzymał wywodzące się z niego V8 o pojemności 4,6 litra. Zmiany przepisów na rok 2011 zakończyły karierę RS Spydera, a w planach Porsche nie było jego następcy. W sumie wyprodukowało kilkanaście egzemplarzy. Jeden z nich pojawił się w 2018 roku na aukcji Gooding & Company. Samochód z końca sezonu 2007, który nie wystartował w ani jednym wyścigu, sprzedano za 4,51 miliona dolarów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 05.01.2022
