W sezonie 1966, po kilku latach wysiłków na niespotykaną do tej pory skalę, udało się przerwać dominację Ferrari w długodystansowych mistrzostwach świata. Ford wygrał i zajął całe podium w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, wygrał w 24-godzinnym wyścigu Daytona, wygrał w 12-godzinnym wyścigu Sebring, zdobył mistrzostwo International Manufacturers Championship i sięgnął po mistrzostwo International Sports Car Championship, a w International Manufacturers Championship w grupie z silnikami o pojemności do dwóch litrów Ferrari zostało dodatkowo pokonane przez Porsche.
Odpowiedź włoskiej marki była natychmiastowa: na sezon 1967 opracowano nowy prototyp o oznaczeniu 330 P4, a rok rozpoczęto od druzgocącej wygranej w 24-godzinnym wyścigu Daytona na terenie Forda. Na mecie pozowały dumnie obok siebie trzy czerwone maszyny Ferrari, które zajęły całe podium z ogromną przewagą nad rywalami. Na miejscu trzecim uplasowała się nowa, prywatna berlinetta typu 412 P, znana również jako P3/4.
Model 412 P powstał według sprawdzonego przepisu i adresowany był wyłącznie do zespołów prywatnych: bierzemy prototypy starszej generacji, wprowadzamy kilka modernizacji i sprzedajemy najbardziej wpływowym klientom (kilkanaście miesięcy wcześniej w podobny sposób powstały prywatne 365 P2, wywodzące się z fabrycznych 330 P2, do których trafił 4,4-litrowy silnik w miejscu 4-litrowego). Bazą dla nowych maszyn była seria 330 P3, która wprowadziła do prototypów Ferrari taką nowość, jak sterowany elektronicznie wtryska paliwa Lucasa. W przypadku prywatnych 412 P wrócono do gaźników Webera w liczbie aż sześciu i sięgnięto po opływową karoserię wzorowaną na 330 P4 z zakładów Piero Drogo, nowe elementy zawieszenia oraz nowe, lekkie felgi o średnicy piętnastu cali.
Samochód zbudowany na przestrzennej, rurowej ramie mierzył 4,17 metra długości i miał tylko 985 milimetrów wysokości. Na sucho ważył jedynie 835 kilogramów, co oznaczało utratę kilkunastu kilogramów względem bazowego 330 P3. Cała moc płynęła z klasycznego, umieszczonego centralnie, wzdłużnie silnika V12 o pojemności prawie czterech litrów z suchą miską olejową i dwoma zaworami na cylinder. Widlasta dwunastka generowała 420 koni mechanicznych przy ośmiu tysiącach obrotów na minutę. Napęd na tył przenosiła ręczna skrzynia o pięciu przełożeniach, która pozwalała na rozwinięcie około 310 kilometrów na godzinę. Fabryczne 330 P4 z tego samego okresu były jeszcze lżejsze i jeszcze mocniejsze: 450 koni mechanicznych przy masie własnej niespełna 800 kilogramów.
Ferrari zbudowało tylko cztery egzemplarze prototypu 412 P, które trafiły do zespołów North American Racing Team, Scuderia Filipinetti, Ecurie Francorchamps oraz Maranello Concessionaires. Dwie sztuki powstały od początku jako 412 P, pozostałe dwie były zmodyfikowanymi egzemplarzami starszego 330 P3. Coupe, którym ścigali się kierowcy NART, przekształcono w spydera 330 Can-Am na północnoamerykańskie mistrzostwa Can-Am, a po latach przywrócono mu oryginalną karoserię. Podobną drogę przeszła inna sztuka, która po wypadku i pożarze została odbudowana jako spyder, aby po latach wrócić do postaci zamkniętej berlinetty. W spydera został także przekształcony egzemplarz Ecurie Francorchamps, ale tym razem transformację przeprowadzono z myślą o przystosowaniu samochodu do zwykłego ruchu drogowym.
Prywatne zespoły mogły wykazać się tam, gdzie zawiodły fabryczne. Model 412 P oprócz podium na Daytonie zdobył również podium na Spa-Francorchamps i wygrywał w wyścigach niższej rangi. Ferrari zdobyło mistrzowski tytuł wśród producentów International Championship for Sports-Prototypes, ale ponownie przegrało z Fordem w klasyfikacji International Championship for Sports Cars oraz 24-godzinnym Le Mans. Z końcem sezonu 1967 dobiegła końca kariera modeli 330 P4 oraz 412 P w mistrzostwach świata: zmiana przepisów na kolejny rok ograniczyła pojemność silników do trzech litrów, na co Ferrari odpowiedziało... zrobieniem sobie całego roku przerwy. Marka z Maranello wróciła do mistrzostw świata w sezonie 1969 z nowym prototypem 312 P, w którym znalazło się trzylitrowe V12 o mocy około 420 koni mechanicznych.
Egzemplarz 412 P na podwoziu 0844, oryginalnie przeznaczony dla NART, odrestaurowano w fabrycznym Ferrari Classiche w 2021 roku po blisko dwóch latach pracy. Model ten zdobył trzecie miejsce w 24-godzinnym wyścigu Daytona. Żółty egzemplarz na podwoziu 0850, maszynę Ecurie Francorchamps, odrestaurowano i przywrócono do oryginału w Ferrari Classiche w 2017 roku. Inny egzemplarz, samochód na podwoziu numer 0854, w sierpniu 2023 roku trafił na kalifornijską licytację prowadzoną przez Bonhams. Pojazd ten zdobył trzecie miejsce na Spa-Francorchamps i zwyciężył w kilku wyścigach mniejszej rangi na terenie Niemiec, Francji, Szwecji oraz RPA. W roku 2017 ukończono jego 9-letnią renowację, po której został zarejestrowany do użytku drogowego, z czego korzystano regularnie.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 30.07.2023
