W latach dziewięćdziesiątych XX wieku cała gama modelowa Renaulta zyskała zupełnie nowy wizerunek i nową jakość. Zniknęły z niej auta o oznaczeniach liczbowych, których miejsce zajęły nowe pozycje o dźwięcznych nazwach: w miejscu małego 4 pojawiło się Twingo, model 5 zastąpiono modelem Clio, hatchbacka 19 wyparło Megane, rodzina 21 ustąpiła miejsca modelowi Laguna, a luksusową serię 25 zastąpiła limuzyna Safrane.
Prace nad kompaktowym Megane rozpoczęto na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, a jego narodziny już w 1988 roku poprzedzał koncept o tej samej nazwie. Koncept, który z seryjnym modelem nie miał właściwie więcej nic wspólnego: trzybryłowy model wyróżniał się rozsuwanymi w przeciwnych kierunkach drzwiami, obrotowymi fotelami w pierwszym rzędzie, dużym rozstawem osi i liniami nadwozia niewybiegającymi zbytnio w przyszłość. Seryjne Megane zadebiutowało jesienią 1995 roku na salonie samochodowym we Frankfurcie, na którym można było zobaczyć także koncept Initiale.
Nowe auto odziedziczyło po modelu 19 część rozwiązań technicznych oraz rozległą gamę silnikową, ale wyróżniało się zupełnie nową, zaokrągloną karoserią. Francuzi przygotowali aż sześć różnych wersji nadwoziowych: hatchbacka z pięcioma drzwiami, 4-drzwiowego sedana, pojemne kombi, minivana (który dorobił się terenowej wersji z podniesionym prześwitem i napędem obu osi), kabriolet z miękkim, składanym dachem oraz usportowione coupe, którego w tym okresie nie mogło zabraknąć w ofercie żadnego z szanujących się producentów samochodów.
Coupe było najkrótszą wersją w całej rodzinie. Dwudrzwiowe auto miało tylko 3,93 metra długości i było o około 20 centymetrów krótsze od hatchbacka. Skrócono w nim również rozstaw osi: z 258 do niespełna 247 centymetrów. Coupe oznaczało się skróconym tyłem z niewielkim spoilerem zintegrowanym z klapą bagażnika (który skurczył się do skromnych 260 litrów), unikatowymi światłami z tyłu, felgami o średnicy 16 cali oraz uchylaną elektrycznie drugą parą bocznych szyb. W środku sportowy charakter auta podkreślały przede wszystkim białe tarcze zegarów deski rozdzielczej oraz głęboko wyprofilowane fotele. Na siedzeniach z tyłu mogły zmieścić się tylko dzieci... albo zwierzaki... albo zakupy. Wśród opcji znalazła się m.in. klimatyzacja, odtwarzacz CD, skórzana tapicerka, pełna elektryka (szyby, szyberdach, podgrzewane lusterka, zamek centralny i tak dalej) oraz ABS, który w najmocniejszej wersji był standardem.
Samochód otrzymał utwardzone zawieszenie (z przodu niezależne, z tyłu oś zespolona; w najmocniejszych wersjach z tyłu cztery zamiast dwóch drążków skrętnych), rozpórkę w komorze silnika oraz wydajniejszy układ hamulcowy z tarczami na obu osiach, z przodu wentylowanymi. W zależności od wersji i wyposażenia auto ważyło w granicach od jednej do 1,1 tony. Napęd przenoszony był wyłącznie na przednią oś, zależnie od wersji silnikowej poprzez 5-stopniowy manual lub 4-stopniowy automat.
Najsłabsze silniki w ofercie Megane, które rozwijały tylko 65 koni mechanicznych, trzymano z daleka od Coupe. W mniejszości znalazły się jednostki wysokoprężne. Ofertę otwierały 4-cylindrowe silniki o pojemności 1,6 litra generujące co najmniej 90 koni mechanicznych. Zamykał ją 4-cylindrowy, 16-zaworowy, wolnossący silnik o pojemności dwóch litrów, z którego udało się wycisnąć około 150 koni mechanicznych przy sześciu tysiącach obrotów na minutę oraz 185 niutonometrów przy 4,5 tysiącach obrotów na minutę. Jednostkę rodem z Clio Williamsa połączono z ręczną skrzynią biegów. Masa własna Coupe w takim wydaniu w stanie gotowym do jazdy dochodziła do 1160 kilogramów. Auto miało rozpędzać się do setki w najwyżej 8,6 sekundy i rozwijać prędkość maksymalną 215 kilometrów na godzinę.
Oprócz drogowego Megane Coupe przygotowano również wersje wyścigowe oraz rajdowe, w tym słynne 285-konne Maxi z 2-litrową jednostką napędową, które rozstawiało rywali po kątach między innymi w rajdowych mistrzostwach Polski. W roku 1999 rodzina Megane przeszła face-lifting, w ramach którego otrzymała między innymi nowy grill, 16-zaworowe głowice w całej gamie silnikowej, w której najmocniejsza jednostka została osłabiona do 140 KM, i poszerzony zestaw systemów bezpieczeństwa. Auto produkowano do 2003 roku z kierownicą po lewej lub prawej stronie, a w krajach Ameryki Północnej przetrwało ono jeszcze na licencji przez kolejnych sześć lat. W drugiej generacji Megane, którą pokazano w 2002 roku, wersji nadwoziowej coupe już nie było. Jej miejsce zajął kabriolet Megane CC z twardym, składanym dachem.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 26.12.2023
