Cadillac XLR

• 325 KM
• 420 Nm
• 5.8 s
• 250 km/h

Silniki rodem z Chevroleta Corvette na przestrzeni dekad lądowały w bardzo różnych modelach różnych marek należących do General Motors, produkowanych w różnych częściach świata. Niejednokrotnie prowadziło to do powstania nietypowych i niszowych samochodów, które często były eksperymentami kończonymi po kilku latach produkcji. W pewnym momencie Corvette stało się jednym z głównych punktów w programie... odmłodzenia Cadillaca.

Platforma z szóstej generacji Corvette posłużyła za bazę do przygotowania modelu XLR. Luksusowy roadster od Cadillaca, pierwszy tego typu pojazd od czasów Allante z drugiej połowy lat osiemdziesiątych, został pokazany latem 2002 roku na zamkniętej prezentacji podczas konkursu elegancji Pebble Beach, a później zadebiutował publicznie na salonie samochodowym w Los Angeles. Auto zaprojektowano według nowego języka stylistycznego marki, Art & Science ("szuka i nauka"), a jego głównymi rywalami miały być modele pokroju Mercedes-Benza SL, Lexusa SC oraz Jaguara XK8.

Pod względem stylistycznym roadster Cadillaca nie mógł nikogo zaskoczyć, ale tylko dlatego, że już w 1999 roku pokazano koncept Evoq, który nie różnił się zbytnio od seryjnego XLR. Sam koncept w chwili debiutu wzbudził niemałą sensację i zapowiadał rewolucję oraz odrodzenie luksusowej marki, której notowania pod koniec lat dziewięćdziesiątych nie wyglądały najlepiej. Za liniami Evoq poszedł nie tylko XLR, ale również kolejne, coraz odważniejsze koncepty, jak supercoupe Cien z umieszczonym centralnie silnikiem V12 i grand tourer Sixteen z motorem V16 pod przednią maską, a także nowe modele produkowane seryjnie, zaczynając od małej limuzyny CTS.

XLR pozostał atrakcyjnym, rysowanym prostymi liniami roadsterem z aluminiowym, chowanym automatycznie w niecałe trzydzieści sekund w bagażniku, twardym dachem, który pozwalał na przekształcenie auta w coupe. Ucierpiała na tym praktyczność: bagażnik, który mierzył 328 litrów pojemności, kurczył się po złożeniu dachu do tylko 125 litrów. Przy projektowaniu wnętrza, przede wszystkim zegarów deski rozdzielczej, zaproszono do współpracy firmę Bulgari, słynnego producenta biżuterii i zegarków z Włoch (jednocześnie powstała limitowana seria zegarków). Składany dach opracowano w niemieckim Car Top Systems, w którym powstały między innymi podobne rozwiązania dla Mercedes-Benzów serii SLK i SL.

W dwuosobowym aucie zainstalowano takie wygody i nowości, jak podgrzewane i wentylowane fotele, adaptacyjny tempomat z radarem, otwierane bezkluczykowo drzwi, dwustrefowa klimatyzacja, wyświetlacz przezierny, nawigacja satelitarna z DVD, 7-calowy ekran dotykowy i nagłośnienie Bose. W maszynie zastosowano nowe, niezależne zawieszenie na obu osiach z adaptacyjnymi amortyzatorami w systemie Magnetic Ride Control (był to jeden z pierwszych, seryjnych modeli z takim rozwiązaniem na świecie), szerokie ogumienie Michelin ZP na 18-calowych felgach, nową generację układu StabiliTrak zintegrowanego z ABS'em, który w razie utraty przyczepności przyhamowywał jedno lub kilka kół oraz adaptacyjne wspomaganie kierownicy Magnasteer. Platforma wykorzystująca aluminium, magnez i różnego rodzaju materiały kompozytowe pozwoliła na utrzymanie masy własnej na poziomie niespełna 1,7 tony, co stawiało XLR na pozycji najlżejszego auta w segmencie.

General Motors uznało, że niezbyt zaawansowany technologicznie silnik Corvette nie będzie dobrym rozwiązaniem dla luksusowego roadstera Cadillaca. Do auta zainstalowano nową, widlastą ósemkę typu Northstar o pojemności prawie 4,6 litra z czterema zaworami na cylinder, czterema wałkami rozrządu i systemem zmiennych faz rozrządu. Kręcący się do 6,7 tysiąca obrotów na minutę silnik połączono z nową, automatyczną skrzynią Hydra-Matic o pięciu bigach, którą umieszczono przy tylnej osi. Dzięki systemowi Driver Shift Control kierowca miał możliwość ręcznej zmiany biegów. Na tylne koła przenoszone było jakieś 325 koni mechanicznych. XLR miał rozpędzać się do setki w niecałe sześć sekund i rozwijać prędkość maksymalną 250 kilometrów na godzinę. O klasycznej, ręcznej skrzyni biegów można było zapomnieć, operowanie czymś takim nie przystawało kierowcom Cadillaca.

Na rok 2005 do oferty wszedł znacznie mocniejszy XLR-V. Trafiło do niego doładowane V8 Northstar o pojemności 4,4 litra, które zostało zespolone z nowym, 6-stopniowym automatem. W takim przypadku było do dyspozycji blisko 450 koni mechanicznych. Sprint od zera do setki spadł poniżej pięciu sekund.

XLR nie tylko bazował na Corvette, ale również produkowany był w tych samych zakładach w Bowling Green w stanie Kentucky, w których Corvette budowane są nieprzerwanie od 1981 roku. Seria imponujących konceptów i nowych modeli seryjnych tchnęła w Cadillaca nową jakość i tożsamość i przyciągnęła nowych klientów, ale sam XLR nie okazał się wielkim sukcesem. Jego produkcję zakończono wiosną 2009 roku po zbudowaniu około 15,5 tysięcy egzemplarzy (przed jej rozpoczęciem Cadillac spodziewał się w sumie nawet 50 tysięcy klientów). Następcy wobec tak słabych wyników nie było.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 06.04.2024