W końcówce lat sześćdziesiątych seria modeli Tipo 33 wprowadziła Alfę Romeo do zupełnie nowego grona, grona producentów wyścigowych prototypów, które na stałe miały zdetronizować auta przygotowywane do tej pory na bazie samochodów produkowanych seryjnie. Pierwszą maszyną w nowej rodzinie był spider z umieszczonym centralnie, 4-cylindrowym silnikiem o pojemności 1,6 litra litra, zastąpionym wkrótce dwulitrową, widlastą "ósemką".
Pierwszy projekt wyścigowego Tipo 33 zaowocował wkrótce słynnym, drogowym coupe 33 Stradale, które zbudowano tylko w kilkunastu egzemplarzach. Już w 1968 roku gotowa była wyścigowa Alfa Romeo T33/2 z zamkniętym nadwoziem, której silnik z czasem powiększono z dwóch do 2,5 litra. Włoska marka wygrała w swojej klasie w Targa Florio oraz w 24-godzinnych wyścigach Daytona i Le Mans. Na kolejny sezon przygotowano spidera T33/3 z widlastą ósemką powiększoną do trzech litrów, który wygrał w mistrzostwach świata nie tylko w swojej klasie, ale w klasyfikacji generalnej na Brands Hatch i Watkins Glen, a także w Targa Florio.
Później w rodzinie Tipo 33 zrobiło się jeszcze tłoczniej: przygotowano prototyp T33/3 oraz 4-litrową wersję T33/4 na mistrzostwa Can-Am, a w sezonie 1973 gotowy był spider 33 TT 12 z nowym, płaskim silnikiem V12 o mocy 500 koni mechanicznych. W pierwszym roku startów nowy model ukończył tylko jeden wyścig. W sezonie 1974 zajmował podium wszędzie tam, gdzie się pojawił, ale w dalszym pociągu startował tylko w wybranych wyścigach. W roku 1975 Alfa Romeo zwyciężyła w siedmiu z dziewięciu rund i zdobyła mistrzostwo świata World Championship for Makes! W sezonie 1976 prototyp 33 TT 12 był już właściwie na emeryturze, a w Alfie Romeo i sportowym oddziale Autodelta trwały prace nad ostatnim modelem z rodziny Tipo 33. Był nim spider 33 SC 12 na sezon 1977 i mistrzostwa World Championship for Sports Cars.
Na pierwszy rzut oka nowa maszyna na różniła się zbytnio od poprzednika. Włosi nieznacznie przeprojektowali otwartą karoserię, której znakami rozpoznawczymi pozostawało postawione na wysokiej stopce lusterko oraz wielki, zawieszony jeszcze wyżej wlot powietrza do komory silnika. Pod spodem znalazło się zupełnie nowe podwozie z aluminiowymi sekcjami o przekroju skrzynkowym w miejscu stosowanej poprzednio ramy rurowej. Stąd też wzięło się SC w nazwie - skrót od włoskiego "Scatolato". Samochód utrzymał taką samą długość, jak poprzednik, ale jego rozstaw osi zwiększono o około szesnaście centymetrów. Masa własna podskoczyła do 770 kilogramów.
Początkowo do napędu wykorzystano wolnossący, trzylitrowy silnik V12 z ustawionymi płasko tłokami, który pochodził z 33 TT 12. Jednostka generowała jakieś 520 koni mechanicznych. Jej miejsce pod koniec kariery 33 SC 12 zajął nowy, turbodoładowany silnik V12 o pojemności ponad 2,1 litra z blokiem i głowicą ze stopów lekkich (aluminium i magnes). Umieszczoną centralnie jednostkę z czterema zaworami na cylinder wyposażono w pośredni wtrysk paliwa Lucasa, suchą miskę olejową oraz dwie turbosprężarki KKK. Maksymalna moc przy jedenastu tysiącach obrotów na minutę dochodziła do około 640 koni mechanicznych, a maksymalny moment obrotowy przy dziewięciu tysiącach obrotów na minutę sięgał 470 niutonometrów. Napęd na tylne koła przenosiła ulokowana za silnikiem, ręczna skrzynia o pięciu biegach.
Sezon 1977 pucharu World Championship for Sports Cars, który ograniczony był tylko do prototypów Grupy 6, obejmował osiem rund na terenie Francji, Włoch, Portugalii i Austrii (równolegle organizowano osobne World Championship for Makes, złożone głównie z samochodów Grupy 5 bazujących na autach seryjnych). Autodelta, fabryczny zespół Alfy Romeo, zdobyła pole position i triumfowała w każdej z ośmiu rund! Model 33 TT SC ku wygranym prowadzili Merzario, Jarier i Brambilla, a na torach Vallelunga, Estoril i Salzburgring maszyna zajęła dwa pierwsze miejsca (na Estoril i Salzburgringu podium uzupełnił starszy prototyp 33 TT 12). Alfa Romeo zdobyła kolejny tytuł mistrzowski i wyprzedziła takie marki, jak Osella, Lola, Chevron i Sauber.
Alfa Romeo zeszła ze sceny niepokonana i opuściła mistrzostwa z zakończeniem sezonu 1977. W sezonie 1978 kibicom włoskiej marki pozostały przede wszystkim mistrzostwa świata Formuły 1, w których Alfa Romeo dostarczała silniki do bolidów Brabhama. Puchar dla samochodów Grupy 6 stracił w tym czasie na znaczeniu, został zredukowany do europejskich mistrzostw i wkrótce zniknął z kalendarza na dobre. Łącznie zbudowano tylko dwa egzemplarze 33 SC 12, z których jeden razem z 33 TT 12 przebywa w muzeum Alfy Romeo.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 24.07.2024
