Pierwsze lata 24-godzinnego wyścigu Le Mans siłą rzeczy zdominowane były przez samochody i zespoły francuskie. Inauguracyjną edycję w 1923 roku uświetniły swoją obecnością ekipy z Bentley'em z Wielkiej Brytanii oraz dwa Excelsiory z Belgii. Dwa lata później do rywalizacji pierwszy raz dołączyli Włosi, których reprezentowały marki OM i Diatto, a w 1929 roku można było kibicować amerykańskim siłom w postaci Chryslera i Stutza. W roku 1929 po raz pierwszy na listę potencjalnych uczestników wciągnięto również samochód Alfy Romeo, który w wyścigu jednak nie wystartował.
Właściwy debiut Alfy Romeo przypadł na kolejną, ósmą edycję Le Mans, w której prywatnie wystawiono model z 6-cylindrowej rodziny 6C z doładowanym silnikiem o pojemności 1,75 litra. W wyścigu pojawił się również przeszło 7-litrowy, doładowany Mercedes-Benz oraz 6,6-litrowe, wolnossące Bentley'e, które zajęły czołowe pozycje. Alfa Romeo uplasowała się na miejscu piątym. Debiut okazał się na tyle obiecujący, że w 1931 roku oprócz kolejnego auta w prywatnych rękach sprowadzono również dwa nowe samochody w barwach zespołów fabrycznych.
Reprezentacja włoskiej marki na kolejne Le Mans obejmowała samochody z nowej, 8-cylindrowej rodziny 8C, która okazała się najbardziej utytułowaną serią w historii Alfy Romeo i jedną z najbardziej utytułowanych serii w historii sportów samochodowych w ogóle. Za nową, rzędową jednostkę napędową po raz kolejny odpowiadał Vittorio Jano, który kilka lat wcześniej przygotował podobny silnik dla bolidu P2. Tym razem silnik miał służyć zarówno w samochodach drogowych, jak i wyścigowych. Nową jednostkę złożono z dwóch bloków po cztery cylindry, początkowo odlewanych ze stali, a później lżejszych stopów aluminium. Rozmiary cylindrów zachowano zgodne z poprzednimi silnikami 6-cylindrowymi, a z myślą o sportowym charakterze auta sięgnięto po suchą miskę olejową oraz sprężarkę Roots. Motor o pojemności przeszło 2,3 litra miał rozwijać, zależnie od wersji i konfiguracji, co najmniej 140 koni mechanicznych.
Modele z serii 8C 2300 oferowano w kilku wersjach, bazujących na drabinowych ramach ze sztywnymi osiami, półeliptycznymi resorami piórowymi, amortyzatorami ciernymi oraz hamulcami bębnowymi, które wywodziły się z serii 6C. Dla większości klientów przewidziano dwie wersje z rozstawem osi 275 centymetrów w krótkim Corto lub 310 centymetrów w Lungo, dla których karoserie budowały głównie takie zakłady, jak Zagato, Touring, Pininfarina czy Castagna. Specjalnie na potrzeby wyścigów grand prix, w których obowiązywała wolna formuła, przygotowano 8C z rozstawem osi skróconym do tylko 245 centymetrów, w której zainstalowano zmodyfikowany silnik o mocy około 180 koni mechanicznych.
W kwietniu 1931 roku model 8C walczył do momentu awarii o zwycięstwo w Mille Miglia, w którym wcześniej przez trzy lata z rzędu triumfowali kierowcy Alfy Romeo 6C. Na początku maja Nuvolari poprowadził nową 8C do zwycięstwa w wyścigu Targa Florio. Pod koniec maja samochód, który prowadzili Campari i Nuvolari, zwyciężył w Grand Prix Włoch na torze Monza, a kolejna Alfa Romeo zajęła drugie miejsce. W pierwszej połowie czerwca przyszła pora na dziewiąte Grand Prix d'Endurance, 24-godzinny wyścig Le Mans.
Zasady obowiązujące w Le Mans sprawiły, że jedyną opcją dla Alfy Romeo było przygotowanie 8C 2300 na podwoziu z najdłuższym rozstawem osi i otwartą karoserią od Touringa z miejscem dla czterech osób. Dla auta przygotowano między innymi dodatkowe osłony świateł i niektórych elementów mechanicznych, boczne szybki oraz osłonę drugiego rzędu siedzeń, na których można było schować części zapasowe i narzędzia. Z trzech zgłoszonych samochodów w wyścigu wystartowały dwa, jeden fabryczny i jeden prywatny, w trzecim zawiódł wcześniej silnik. Cel: przerwanie dominacji Bentley'a, który wygrał w Le Mans cztery razy z rzędu w latach 1927-1930.
W wyścigu wśród dwudziestu sześciu ekip pojawili się między innymi Chiron, Varzi, Divo i Louis-Dreyfus w nowych samochodach Bugatti, po raz kolejny nie zabrakło przeszło 7-litrowego Mercedes-Benza, Bentley'a reprezentował tylko jeden prywatny zespół, a wśród aut brytyjskich można było zobaczyć 1,5-litrowe Aston Martiny. Samochody Alfy Romeo miały początkowo przyjechać z Mediolanu do Le Mans na własnych kołach, ale plany te pokrzyżowało obsunięcie się ziemi w Alpach, które zmusiło Włochów do przesiadki na tory kolejowe.
Na początku wyścigu na prowadzenie wyszedł amerykański Chrysler, który dość szybko został zdominowany przez rywali w autach Bugatti i Alfy Romeo. Po wypadku jednego z Bugatti, w którym zginął jeden z kibiców, z wyścigu wycofano wszystkie auta marki. Na mecie sklasyfikowano tylko sześć zespołów. Z ogromną przewagą nad Mercedes-Benzem wygrali Earl Howe i Henry Birkin w nowej Alfie Romeo (Birkin w 1929 roku wygrał za kierownicą Bentley'a)! Dla włoskiej marki był to dopiero początek.
W roku 1932 w Le Mans za kierownicą 8C 2300 wygrali Chinetti i Sommer, a kolejna Alfa Romeo zajęła miejsce drugie. Rok później triumfowali Sommer i Nuvolari, a Alfa Romeo zajęła całe podium! W roku 1934 w kolejnej ewolucji 8C 2300 w Le Mans zwyciężyli Chinetti oraz Etancelin. Alfa Romeo powtórzyła wyczyn Bentley'a i wygrała cztery razy z rzędu! Świetną serię przerwali kierowcy brytyjskiej Lagondy, którzy w 1935 roku wygrali z kierowcami Alfy Romeo z przewagą tylko kilku kilometrów.
Samochody z rodziny 8C z silnikami powiększonymi w końcówce produkcji do 2,9 litra przyniosły Alfie Romeo cztery wygrane w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, siedem wygranych w wyścigu MIlle Miglia, trzy wygrane w wyścigu Targa Florio, cztery wygrane w 24-godzinnym wyścigu na Spa-Francorchamps, dwie wygrane w Eifelrennen oraz wygrane w grand prix Włoch, Belgii, Monako i innych! Produkcję 8C zakończono po zbudowaniu, zależnie od źródła, od około 190 do około 210 egzemplarzy.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 02.07.2024
