Czy określenia "mały" i "tani" mogą odnosić się do samochodu sygnowanego znakiem Ferrari? Oczywiście, jeśli tylko oba wskaźniki odłożymy na odpowiedniej skali. Najlepiej, aby w tym przypadku skalę taką wyznaczał zakres oferty koncernu z Maranello. Mniej więcej w połowie lat dziewięćdziesiątych na samym jej szczycie królowało supersportowe F50, za którym plasowało się 4-miesjcowe 456 GT. Po nich mieliśmy rasowe, dwuosobowe coupe 550 Maranello, które dopiero co zastąpiło wysłużony już model 512, pamiętający jeszcze słynną Testarossę z 1984 roku. I dopiero teraz, na końcu skali mamy coś małego i taniego - Ferrari F355. O ile jednak określenie "mały" w obliczu pozostałych aut marki można zaakceptować o tyle "tani" należy jak najszybciej wymienić na "najmniej drogi". Ceny F355 zaczynały się od około 130 tysięcy dolarów.
Model 355 zastąpił wiosną 1994 roku przechodzące do historii Ferrari 348 (wcześniej tą samą klasę reprezentowały modele 328 i 308). Nadwozie zaprojektowane tradycyjnie w studiu Pininfariny oferowano w dwóch wersjach: jako typowe coupe (Berlinetta), oraz z dachem typu targa ze zdejmowaną środkową częścią (GTS). Co ciekawe największą popularnością cieszyło się nie coupe, ale właśnie GTS. Po roku pojawił się także całkowicie odsłonięty kabriolet z elektronicznie chowanym dachem (Spider). Wszystkie z nich charakteryzowały się smukłą linią z elegancko wciętymi wlotami powietrza i stałym spoilerem wkomponowanym z tylną część nadwozia. Znakiem mijającej już epoki były chowane reflektory, których uniesienie nie ujmowało F355 zbytnio urody, a wręcz przeciwnie. Wszystkie kolejne modele marki miały już nieruchome światła.
Liczbowe oznaczenie auta nie odnosiło się tym razem do pojemności jednostki napędowej i liczby cylindrów. "355" należy interpretować jako 3,5 litra pojemności i 5 zaworów na cylinder (w 348 silnik miał 3,4 litra pojemności i po 4 zawory na cylinder). Głowicę silnika, tytanowe korbowody oraz tłoki kute z aluminium wykonano na wzór ówczesnych jednostek V10 pracujących w bolidach Formuły 1. W F355 nie znajdziemy jednak równie dużego silnika - przed tylną osią umieszczono tu nieco mniejsze V8 z bezpośrednim wtryskiem paliwa produkujące ponad 380 KM mocy, które poprzez ręczną, 6-stopniową przekładnię przenoszone są na tylne koła. Z jednego litra uzyskano aż 109 KM (bez żadnego turbodoładowania), co było wówczas jednym z najlepszych wyników na świecie. Finał w każdej wersji nadwoziowej miał być podobny: tylko 4,7 sekundy do setki i maksymalnie 295 km/h (odkryte wersje rozpędzały się do niego mniejszej prędkości). Nie ma jednak nic darmo: apetyt auta w mieście sięgał 25 litrów na 100 kilometrów.
Dwuosobowe wnętrze obszyto jedynym, właściwym w tym miejscu materiałem - skórą. Pierścienie wokół pokładowych zegarów pokryto chromem a perforowane pedały wykonano w polerowanego aluminium. W standardzie umieszczono dwie poduszki powietrzne, elektryczne sterowanie szyb i lusterek, klimatyzację oraz atermiczne szyby (nie przepuszczające słonecznego promieniowania podczerwonego powodującego nagrzewanie się wnętrza). O sprzęcie grającym można zapomnieć. Jest za to 220-litrowy bagażnik z przodu, który w przypadku F355 GTS służy za miejsce do przechowywania metalowego dachu.
Niezależne, sportowe zawieszenie z nastawnym stopniem tłumienia amortyzatorów (kontrolowanym przez elektronikę) oparto na podwójnych wahaczach poprzecznych, sprężynach śrubowych oraz stabilizatorach. Nad rozdzieleniem mocy między tylne koła czuwa blokada mechanizmu różnicowego a w utrzymaniu kierunku jazdy pomaga wspomaganie kierownicy. Tarczowym, wentylowanym hamulcom asystuje ABS. Obręcze kół wykonano ze stopów lekkich a nadwozie oparto na rurowej, stalowej ramie.
Latem 1997 roku najmniejsze Ferrari jeszcze bardziej zbliżyło się do królewskiego sportu. Wszystko dzięki nowej skrzyni biegów - sekwencyjnej, hydraulicznej przekładni sterowanej elektronicznie łopatkami przy kierownicy podobnie jak w bolidach Formuły 1 (do nazwy auta dołączono jednocześnie wymowny człon "F1" oraz wyrzucono "F" sprzed "355"). Nowy mechanizm skrócił nie tylko do ułamków sekundy zmianę biegów, ale także całkowicie wyeliminował tradycyjny pedał sprzęgła. Bieg wsteczny załącza się dźwigienką w środkowym tunelu. Równolegle w ofercie pozostawała przekładnia ręczna.
W roku 1995 zaprezentowano wyścigowe F355 Challange stworzone specjalnie na potrzeby serii Ferrari Challenge, która wystartowała w 1993 roku z myślą o właścicielach modelu 348. Wyścigowe 355 niewiele różniło się od wersji szosowej: dodano sportowe fotele, klatkę bezpieczeństwa oraz tylny spoiler. Łącznie powstało ponad sto sztuk.
F355 cieszyło się także zasłużonym powodzeniem wśród tunerów. Niemiecki Koenig słynący z ekstremalnych przeróbek aut Ferrari (i nie tylko) wycisnął z V8 ponad 600 KM, dzięki czemu przyspieszenie do setki spadło poniżej czterech sekund a prędkość maksymalna sięgnęła 330 km/h.
Następcę F355, model 360 Modena, pokazano w marcu 1999 roku. Coupe okrzyknięte przez wielu najpiękniejszym Ferrari nie miało łatwego zadania: F355 w ciągu blisko pięciu lat sprzedało się w ponad 11 tysiącach egzemplarzy, będąc najpopularniejszym modelem w całej historii włoskiej fabryki marzeń z Maranello. Na zakończenie wypuszczono serię 100 egzemplarzy wariacji Fiorano (F355 Serie Fiorano), w której obniżono i utwardzono zawieszenie z myślą o torze, zmieniono przednią osłonę chłodnicy, kierownicę pokryto zamszem i dodano detale z włókien węglowych.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 22.02.2008
