Mazda to jedyny na świecie koncern stosujący silniki Wankla w swoich produkcyjnych modelach. Ten proceder rozpoczął się w latach sześćdziesiątych i trwa do dzisiaj. Modele drogowe to jednak nie wszystko. Mazda uparła się, że będzie sławić obrotowy tłok na wszystkich frontach, a jednym z nich jest tor wyścigowy.
W tym celu Mazdaspeed, wyścigowa komórka Mazdy, powołała do życia cała serię modeli o nazwach do złudzenia przypominających samoloty Boeing'a. Jednym z nich był model 767, w którym zastosowano nowy silnik z czterema wirującymi tłokami. Samochód wygrał swoją klasę w wyścigu Le Mans w 1989 roku. Rok później na torach pojawił się jego następca - model 787, a w 1991 roku nieco udoskonalona wersja 787B. To ten samochód odniesie chyba największy sukces w historii japońskiego motosportu, ale nie uprzedzajmy faktów.
Sercem 787 jest umieszczony centralnie silnik Wankla z czterema wirującymi tłokami. Silnik został zapożyczony w prostej linii od poprzednika (767) i legitymuje się taką samą pojemnością wynoszącą 2,6 litra oraz nie posiada żadnego wspomagania w postaci turbo lub kompresora. Jego moc to przeszło 700 koni mechanicznych osiągane przy 9 tysiącach obrotów na minutę, a moment obrotowy przekracza 600 Nm. Silnik wyposażono w zmienną geometrię kolektora dolotowego oraz aż 3 świece zapłonowe w każdym cylindrze. Model 767 miał problemy z utrzymaniem odpowiedniej temperatury silnika, w jego następcy zupełnie przeprojektowano układ chłodzący stosując pojedynczą, wielką chłodnicę zamontowaną z przodu. Tylne wloty powietrza dostarczają chłodne powietrze do tylnych hamulców. Pięciobiegowa skrzynia została opracowana przy współpracy inżynierów Mazdy i Porsche. Napęd oczywiście tylko na tylną oś.
Z zewnątrz Mazda 787 prezentuje się jak niemal każda wyścigówka z tamtych lat. Prosta, klinowa sylwetka z dużym skrzydłem na tyle uzupełniona kabiną w kształcie kropli deszczu. Tu nie ma miejsca na stylistyczne ekstrawagancję, liczy się aerodynamika. Strukturę nośną samochodu stanowi karbonowy monocoque, co zapewnia masę na poziomie 830 kg. Zawieszenie Mazdy składa się z podwójnych wahaczy połączonych za pomocą systemu skomplikowanych dźwigni z poprzecznie usytuowanymi amortyzatorami i sprężynami.
Kokpit prezentuje się dosyć nowocześnie bowiem zastosowano w nim tylko wyświetlacze cyfrowe. Kierowca siedzi w twardym jak skała kubełku a w rękach trzyma zamszową kierownicę, tuż obok której znajduje się dźwignia zmiany biegów. Do kabiny prowadzą otwierane do góry drzwi, które znacznie ułatwiają szybką zmianę kierowcy.
Mazda startowała w wielu różnych wyścigach zarówno w Japonii jak i w Europie, jednak tak naprawdę samochód powstał tylko w jednym celu - miał zwyciężyć w Le Mans. W 1990 roku się nie udało, rok później Mazda wystawiła udoskonaloną wersję B, a na dodatek w sukurs Japończykom przyszła zmiana przepisów. Otóż od 1991 w Le Mans, i nie tylko, mogły się ścigać wyłącznie samochody z wolnossącymi silnikami o pojemności nie większej niż 3,5 litra. Te zmiany wyeliminowały zwycięzców z poprzednich lat, czyli Jaguara i Sauber-Mercedesa, a także cały czas groźne Porsche. W takich okolicznościach zespól Mazdy, dysponujący nowym, świetnym samochodem, zdominował wyścig. W ciągu 24 godzin 787B pokonała 4923 kilometry co daje średnią prędkość około 205 km/h. Za kierownicą Mazdy siedzieli Bertrand Gachot, Johnny Herbert i Volker Weidler. Ta trójca zapewniła silnikowi Wankla pierwsze i jak na razie ostatnie zwycięstwo w Le Mans. Był to pierwszy z dwóch wielkich przełomów w światowych wyścigach. Ten drugi to zwycięstwo w LM Audi z silnikiem Diesla.
Tekst: Piotr Talik
Ostatnia aktualizacja: 06.05.2008
